kerst en nieuwjaar

Allereerst iedereen de beste wensen voor 2013 toegewnest. Het is alweer enkele weken niets van mij laten horen. Ik had het dan ook erg druk.

17 december was het precies 1 jaar geleden dat de grote leider van DPRK Kim Jong Il overleed. Dit werd groots aangepakt. Veel ceremonies, waar wij van enkelen deel uit mochten maken. De plaats rondom de grote standbeelden van de grote leiders werd bezocht door honderden duizenden mensen, die allemaal bloemen legden. Hierdoor was het een grote bloemenzee en was daardoor nog imposanter geworden dan anders. Ook wij hebben onze bijdrage geleverd aan deze bloemenhulde. Na het leggen van de bloemen, zijn we naar het paleis geweest om het gebalsemde lichaam te bezoeken. Ook hier lange rijen mensen, waarvan veel mensen het niet droog konden houden bij het zien van het lichaam. De hele atmosfeer en het besef wat dit moest betekenen voor de Koreanen, bezorgde ons kippenvel dat het lange wachten in de barre koude verzachtte. De hele verdere week was meer voor de Koreanen zelf.

Na deze interessante week, was het dan eindelijk zover: de kerstperiode was aangebroken, dus 21 december, de eerste de beste vlucht naar Nederland genomen. Dit betekende wel een stukje om (via Dubai), maar daardoor was ik wel binnen 30 uur thuis. Heerlijk om met kerst in Nederland te zijn en om familie en vrienden weer even te kunnen zien. Dit betekende wel een druk programma, want na precies 1 week stond het vliegtuig weer voor mij klaar op Schiphol. Ondanks dat het weer in Nederland beslist niet slecht was, bleek ik zo door en door koud te zijn, dat ik bijna de hele week nodig had om op te warmen. Voordat ik terug ging dus toch nog maar wat extra warme kleren gekocht.

Om echt op te warmen, vloog ik 29 december voor 2 weken naar Vietnam. De vlucht en met name de 3 overstappen (Dubai, Beijing en Guangzhou) waren erg strak gepland. Het kon dan ook eigenlijk niet anders dan fout gaan. Mijn vlucht van Dubai naar Beijing had 29 minuten vertraging, wat mijn overstaptijd te kort maakte. Ondanks dat ik dat wist toch maar gaan rennen (je weet maar nooit), maar rennen is iets wat je geloof ik nooit moet doen op een vliegveld. Bij de douane werd dus mijn hele koffer binnenste buiten gekeerd en werd ik aan een heel kruisverhoor onderworpen. Wat ging ik doen in Beijing? Alleen overstappen! Waarom alleen overstappen? Omdat ik niet in Beijing moet zijn! Waar ga je dan naar toe? Naar Ho Chi Minh city! Wat moest ik daar nou gaan doen? Vakantie! Etc. Hoe meer ik duidelijk maakte dat ik een vlucht te halen had, hoe meer tijd ze daar nodig hadden. Uiteindelijk inderdaad de vlucht gemist. Ik naar de balie, maar ze konden niets voor mij doen, want mijn vlucht had minder dan 30 minuten vertraging en dan telt het dus niet. Nadat ik had gevraagd om mij de stopwatch te tonen waarop 29.55 stond in plaats van 30.05. Waren ze uiteindelijk zo vriendelijk om mij toch een andere vlucht aan te bieden, maar dan moest ik wel rennen, want die stond op het punt om te vertrekken en ook in Guangzhou had ik dan weinig tijd om over te stappen. In Guangzhou aangekomen, werd ik naar de transferbalie geleid en van daaruit in een hotel gestopt. Later bleek dat de vlucht naar Ho Chi Minh city was gecanceld, maar kom daar maar eens achter als je geen Chinees spreekt. De volgende ochtend vroeg, in een nagenoeg leeg vliegtuig, alsnog naar Ho Chi Minh city gevlogen, waar we een half uur stil gestaan, omdat niemand ons verwachtte en er dus geen gate was om ons af te zetten. Wat vreemd is, maar minder vreemd dan de terugreis waar we op het verkeerd vliegveld van Beijing landden en dus per bus naar de juiste plaats gereden moesten worden. Ja vliegen kan interessant zijn.

In Ho Chi Minh city, direct de boot naar over de Mekong, gepakt en in 1,5 uur was ik in Vung Tau. Dit was de snelste weg, want een hotelgenoot had er met de taxi 7 uur over gedaan. Vung Tau is nu niet het directe voorbeeld van een bruisende toeristenstad. Weinig buitenlanders (alleen wat Australiërs en Russen) en de lokale bevolking viert alleen in het weekend hun vrije tijd. Wel was het heerlijk warm. Door een zeer felle en brandende zon, was het de eerste dagen 35-40 graden. Daarna werd het wat meer bewolkt en koelde het af naar 30-32 graden. Nu de brandende zon weg was, was het heerlijk wandelen over het strand. Zwemmen was helaas streng verboden, zodra je verder dan je knieën het water in ging werd je teruggefloten door de strandwacht (geen Baywatch-type trouwens). Oud en Nieuw werd er helemaal niet gevierd. Om 23.00 uur gingen alle cafés dicht en om 0.00 uur was ik nagenoeg de enige op straat. 0.10 lag ik dus maar op bed naar het nieuws te kijken, waar ik zag dat DPRK oud en nieuw groots hadden gevierd, je kunt niet alles hebben. De 2 weken doorgebracht met lange wandelingen over het strand en een boekje lezen.

Het laatste weekend een sightseeing door Ho Chi Minh city gedaan. Een erg drukke stad, met vooral veel brommertjes op de weg. HCM is een stad met 7 miljoen inwoners en 5 miljoen brommers, die verkeerslicht of niet, luid toeterend gewoon vol door blijven rijden, 1 grote chaos veroorzaken. Dat zie je niet in Pyongyang. Uiteraard mocht een bezoekje aan het oorlogsmuseum niet ontbreken. Nu wist ik weinig van de Vietnamoorlog, maar hij lijkt verdacht veel op de Korea-oorlog (waar ik nu wel een beetje de ins en outs van weet). Het grote verschil is dat de Vietnamoorlog door de VS is verloren en de Korea-oorlog nog steeds bezig is.

13 januari bij 30 graden vanuit Vietnam teruggevlogen om 14 januari bij -14 graden in Pyongyang aan te komen. Even was vergeten hoe koud dat was, maar dat duurde niet lang. Opvallend was dat we bij aankomst in Pyongyang onze telefoon niet meer hoefde in te leveren, maar mochten behouden. Niet dat je bereik hebt, maar het geeft toch een duidelijk signaal dat dingen veranderen hier.