Terug in Korea en de eerste sneeuw

Na lekker mijn vakantie in Nederland gevierd te hebben, ben ik maandag 29 oktober weer in Pyongyang aangekomen. De reis va een groot drama, aangezien ik vlak voor vertrek waarschijnlijk iets verkeerds heb gegeten. De hele reis naar Beijing in het vliegtuig zitten overgeven en in Beijing de rest van de middag en avond geslapen. De plannen om ’s avonds met z’n allen Beijing te verkennen vielen hierbij behoorlijk in het water. Wel blij dat ik de volgende dag voldoende was opgeknapt om door te vliegen naar Pyongyang.

Op het vliegveld opgepikt door mijn collegae en meteen was daar weer het gevoel “thuis” te zijn. Wel was Korea behoorlijk veranderd in de weken dat ik weg ben geweest. Bijna al het groen was verdwenen en zelfs de herfstkleuren waren al bijna niet meer te zien. De bomen waren kaal en de velden bruin. Dit maakt de stad nog grauwer dan het altijd al was. Ook de temperatuur behoorlijk gedaald. Was het toen ik wegging nog ca. 25 graden, nu was het rond het vriespunt. Daarnaast is het al om 6 uur donker, dus na het werk in het donker naar huis. En als ik zeg donker, dan bedoel ik ook donker. De meeste straatverlichting gaat pas rond een uur of 8 aan, als ze al aan gaan. De mensen hier hebben ook hun winterkleren al weer aan, dat betekend in het algemeen donkere kleding. De vrolijke kleuren van de zomer waren compleet verdwenen.
Goed uitgerust en klaar voor de nieuwe uitdaging waren we gereed om dinsdag naar het ziekenhuis te vertrekken. Deze bleek echter deze week dicht te zijn en dus werd de eerste week een kantoorweek. Genoeg tijd dus om alle email te lezen en goed voor te bereiden op de 2e week.

De tweede week zijn we naar Hamhung gegaan. Gelukkig was de temperatuur weer wat opgelopen, zodat we het niet al te koud hadden in het onverwarmde ziekenhuis. Wat het werk betreft was dit een van de betere weken tot nu toe hier. Relatief veel kunnen doen en veel tevreden artsen en patiënten. Ondanks de goede temperaturen en het zonnetje buiten, was het ziekenhuis helaas al koud genoeg om met een dikke trui en extra onderkleding aan het werk te gaan. Dit belooft nog wat voor de komende maanden. Ook de restaurants waar we eten tijdens ons verblijf in Hamhung is onverwarmd, maar gelukkig de hotelkamers wel. Dat dit niet vanzelfsprekend is, vertelden onze collegae van een andere hulporganisatie. Zij zitten in een hotel in Pyongyang en moesten hun eigen verwarming meenemen, aangezien het hotel dit niet had. Wat wel lekker is dat het hotel waar we in Hamhung verblijven leeg is. De toeristen zijn vertrokken en dus hebben we het hele terrein voor ons alleen. Er kan dus weer veilig hardgelopen worden. Het is wel saai, de strip van een paar honderd meter herhaaldelijk afleggen, maar het kan in ieder geval zonder doodgereden te worden.

Tijdens de tweede trip naar Hamhung stond ons een grote verrassing te wachten. Halverwege de route was alles plotseling helemaal wit, wat het normaal al indrukwekkende landschap nu nog mooier maakte. Helaas was de sneeuw niet alleen naast de weg gevallen. Glibberend en glijdend moesten we onze weg vervolgen. Gelukkig hebben we goede 4-wheel drives, die we ook nodig hadden om de steile hellingen veilig op en af te komen. Het is maar goed dat dit onze laatste trip naar Hamhung was.

Om onze tijd in Pyongyang ook nog een beetje sportief door te brengen (voor onbekende redenen, is het zwembad al weken gesloten), zijn we een voetbalteam begonnen. Ongeveer 20 enthousiaste mensen (van alle leeftijden) van een groot aantal nationaliteiten zijn vorige week enthousiast gaan trainen voor een wedstrijd tegen de Russische ambassade. Na 1 training vonden we dat we er wel klaar voor waren, dus deze zondag een stadion afgehuurd. (Voor de begrippen hier een klein stadionnetje, maar menig eredivisieclub zal er jaloers op zijn). Enkele mensen waren er vandaag niet bij vanwege blessures na de vorige training. Ook voor mij was het eigenlijk niet verstandig om aan de wedstrijd mee te doen, nadat ik vorige week mijn Hamstring had verrekt en pas sinds enkele dagen weer normaal kon lopen. Het was echter een te leuk evenement om te laten schieten. Wonder boven wonder heeft mijn hamstring het gehouden, maar wel ten koste van mijn andere hamstring (ik lijk Arjen Robben wel ). Het was echter meer dan de moeite waard, een leuke gelijk opgaande wedstrijd (1-2 verloren) en een handje vol supporters die beide ploegen aanmoedigden. Een paar dagen wat mank lopen, kan de pret niet drukken.

Afgelopen vrijdag was het nationale moederdag. Behalve een dagje vrij, betekende dit ook dat we uitgenodigd waren voor een moederdag concert. Een 2 uur durende show van typische Koreaanse muziek, met de typische Koreaanse precisie en grootsheid. In een zaal voor ca. 8000 personen, waren een paar honderd plaatsen beschikbaar voor toeschouwers. De rest werd bezet door moeders in hun feestkleding, die uit volle borst sommige liederen meezongen. Zelfs terug in de auto moesten we door een haag van moeders die ons bedankten voor onze aanwezigheid met applaus. Een enorm kippenvel moment, waarin wij ons erg klein (en ook een beetje beschaamd) voelden. Indrukwekkend was uiteraard wel weer.

Volgende week nog naar een voor ons bekend ziekenhuis en daarna begint de nieuwe uitdaging in ons derde en laatse ziekenhuis.