Vakantie in Seoel

Vakantie in Seoul.
Eindelijk was het dan zover, de eerste 3 maanden zaten er op en dus verplicht 10 dagen met vakantie. De stoute schoenen aangetrokken en besloten om eens over de grens te kijken. Na wat geregel had ik toestemming gekregen om mijn vakantie in Zuid-Korea (Seoul) door te brengen. Een van de voorwaarden was dat ik dit zo lang mogelijk stil zou houden, vandaar ik deze plannen niet eerder op mijn weblog heb vermeld (voor diegenen die het niet weten: Noord en Zuid-Korea zijn al ruim 60 jaar in oorlog).

Het eerste spannende moment kwam op het moment dat ik aankwam op Seoul Airport en mijn paspoort gecontroleerd werd en dus mijn visa voor Noord-Korea gezien werd. Bij elke controlepost dezelfde vragen, wat ik daar deed, wat ik hier kwam doen en hoe ik in hemelsnaam dat andere land had kunnen overleven. Verder leverde dit geen grote problemen op. Totdat ik de mensen bij de receptie van mijn hotel in het Koreaans begroette. Direct werd mij duidelijk dat dit Noord-Koreaans was en ik dit beter niet kon gebruiken. Dus de rest van de vakantie alleen Engels gesproken, dat de meeste mensen daar overigens niet spreekt.

De volgende dag per voet de stad verkent, dat wil zeggen, ik kwam al snel in een enorm park uit (Namsan park rondom de Seoul tower). Gedeeltelijk is dit een park en gedeeltelijk een bos, dus heerlijk kunnen wandelen. De Seoul tower is een grote toeristische trekpleister, waar de toeristen met busladingen werden afgezet. Normaal gesproken houd ik hier helemaal niet van, maar nu lekker op een bankje gezeten en naar de drukte en de mensen gekeken (zelfs een Nederlander ontmoet). Het was al laat in de middag toen er op een podium in een traditionele dorp in het park en optreden begon. Het werd een 2 uur durende show van moderne en traditionele optredens en Taekwondo. Het was al een schemeren toen ik aan mijn terugweg begon. Nu besefte ik pas hoe groot het park was en hoe anders het park er bij kunstlicht uitzag, waardoor de terugweg iets langer is geworden. Na iets meer dan 11 uur in het park doorgebracht te hebben, kwam ik weer in het hotel aan. Ook nu pas echt beseft hoe sterk de zon was geweest, lekker rood dus. Gelukkig hadden ze wel overal in het park fonteintjes met drinkwater, dus had ik genoeg gedronken.

De volgende dagen de andere delen van de stad te voet verkent. Dat wil zeggen kleinere parkjes, verschillende musea (alle musea in Seoul zijn gratis en dus de moeite waard om even binnen te kijken). Op een dag het nationale en het oorlogsmuseum bezocht. Met name door het laatste een aardig indruk gekregen hoe de Zuid-Koreanen tegen de oorlog en Noord-Korea aankijken. Ook bleek dat Nederland een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan VN-missie gedurende de Korea-oorlog (totaal 124 slachtoffers en daarmee na VS, Australië en Engeland het meeste aantal slachtoffers). Verder bestond het museum uit veel propaganda en eenzijdige belichting van de oorlog.
De volgende dag, via de rivier, naar de olympische stadions gelopen en dus ook het olympisch museum bezocht. Grote stadions, waar erg weinig onderhoud aan is geweest, maar wel weer in een fantastisch park. Ook nu heb ik weer geleerd dat afstanden op de kaart kleiner lijken dan ze in werkelijkheid zijn. Pas na 5 uur stevig doorlopen kwam ik op het olympisch terrein aan en na nog een uur daar rondgelopen te hebben, toch maar besloten om de metro terug te nemen. Dit is echt geweldig geregeld daar. Echt elke 5 minuten komt er een metro en een ticket kost slechts ca. 1 euro en dan kun je zo lang reizen als je wilt, zolang je maar niet boven de grond komt. Nadeel is echter dat niets in het Engels is, dus dat het af en toe gokken was, op welk station over te stappen. Maar uiteindelijk toch weer bij het hotel aangekomen. Het hotel dat overigens fantastisch gelegen was in de Kalverstraat van Seoul (Itaewon). Echter heel Amerikaans, met veel pizza- en hamburgertentjes, maar geen lokale voedsel, niet dat ik dat wilde, want dat is hetzelfde als in de Noord.
Ook 1 dag naar het een paleistuin gelopen, met gereconstrueerde paleizen. Dit leek veel op een kleine versie van de verboden stad in Beijing. Op de terugweg naar de markt geweest. Ongelooflijke druk en gezellig.

De een na laatste dag het hoogtepunt van deze reis, de excursie naar de Demilitarized Zone (DMZ). ’s Ochtends in de bus gestapt en richting noorden gereden. Opvallend was dat direct ter noorden van Seoul de afzettingen met prikkeldraad en de wachttorens al beginnen met overal waarschuwingen dat er bij betreden van dit terrein met scherp geschoten wordt. Na een uurtje rijden, kwamen we aan op een verzamelpunt. Hier bleek voor het eerst hoe verschrikkelijk toeristisch het hier is. Op het verzamelpunt komen gemiddeld 4000-6000 toeristen per dag en om het wachten aangenamer te maken is er zelfs een pretpark aangelegd. Afschuwelijk om te zien hoe een oorlog een toeristische attractie kan worden gemaakt. Gelukkig komen de meeste toeristen niet veel verder dan de eerste paar “attracties”, een observatiepost waar je het noorden kan zien en een tunnel gegraven door Noord-Korea om ongezien het zuiden te kunnen bereiken. Zelfs waren er mogelijkheden om met een bordje pas op mijnen of met een heuse soldaat op de foto te gaan, bah. Ik had de meest uitgebreide excursie geboekt, dus gingen wij echt naar de grens. We hadden zelfs voor ca. een half uurtje een echte Noord-Koreaanse op de bus, waaraan we vragen konden stellen. Zij moest echter uit de bus toen we de grens naderden. Ook de Zuid-Koreaanse gids moest van de bus, want Zuid-Koreanen mogen niet te dicht bij de grens komen(!?). Na enkele paspoortcontroles (gelukkig werd er hier niet naar de visa gekeken, want dan had ik wel een probleem gehad met mijn Noord-Koreaanse visa en werkvergunningen), kregen we een VS-soldaat aan boord en werden de geïnstrueerd om doodstil te blijven zitten, omdat elke bewegen er toe kon leiden dat een Noord-Koreaanse soldaat zou kunnen schieten (en meer van dat soort onzin). Vlakbij de grens, kregen wij een promotie filmpje, met veel informatie over de misdragingen van het Noorden en andere propaganda, te zien. Vervolgens stapten wij over in een bus van de VN en werden echt naar de grens gebracht. Overal stonden VS-soldaten (met gebalde vuisten) om ons te beveiligen. Wij moesten ons opstellen in rijen van 2 en mochten op commando foto’s maken van het Noorden (uit veiligheidsoverwegingen niet naar het zuiden). Vervolgens gingen we het (blauwe) gebouwtje in dat precies op de grens staat. Hier was de mogelijkheid om de grens te passeren en even in het Noorden te zijn (hoe spannend kan het gemaakt worden). Daarna weer in rijen opstellen en terug naar de bus marcheren. Na nog enkele verhalen over het Noorden (uit eigen ervaring weet ik dat het meeste hiervan grote onzin is, maar ja soms is het beter om je mond te houden, hoe moeilijk dat ook is), reden we terug naar het hotel. Al met al een absurde dag, die ongelooflijk veel energie heeft gekost. Gelukkig had ik nog 1 dag over om hiervan bij te komen. Nu wil het toeval dat het Nationale Rode Kruis van Noord-Korea voor komende zondag een trip naar de DMZ heeft georganiseerd. Ik ben dan waarschijnlijk een van de weinige mensen die binnen 10 dagen de DMZ zowel vanuit het Noorden als vanuit het Zuiden bezocht heeft. Ik ben erg benieuwd naar de verhalen vanaf deze kant.

Over het algemeen heb ik deze vakantie geleerd, dat beide Korea’s heel erg verschillen, maar ook enorm veel overeenkomsten hebben. Dit laatste zouden ze geen van beiden toegeven. Ook is duidelijk geworden dat er een dusdanig groot wantrouwen tussen beide landen is dat, hoewel ze beiden zeggen het graag te willen, re unificatie voorlopig onmogelijk is. Het laatste verhaaltje maakt dat wel duidelijk: Op het vliegveld moest ik inchecken voor mijn vlucht naar Beijing. De dame aan de incheckbalie zag mijn exit visum van Noord-Korea en vroeg vol verbazing, bij jij daar geweest en heb jij dat overleeft? Vervolgens zag zij mijn re-entry visum en was nog meer verbaasd, dus jij durft het ook nog aan om terug te gaan? Heel veel sterkte!

Inmiddels weer lekker aan het werk in DPRK.