DMZ en Hamhung

De eerste regen is gevallen!!!
Het werd de laatste dagen al erg benauwd, maar vrijdagmiddag was het dan toch zover, de eerste regen van dit jaar is gevallen. Gelijk ook niet een beetje, maar de hele middag en nacht aan een stuk door met bakken tegelijk. Ondanks dat niemand van de regen houdt, was het toch een soort van feest. Het land heeft het zo hard nodig. De laatste dagen zag je op het land het graan en mais verdorren. Water opslagplaatsen vielen droog en zelfs sommige rijstvelden waren zonder water. Ik denk dat deze oogst niet meer te redden is, maar hopelijk is het nog niet te laat voor alle andere planten. Echt veel minder benauwd is het overigens niet geworden, je komt hier al zwetend de douche uit en na vijf minuten lijkt het of je net zo goed niet had kunnen douchen.

Dit weekend was het dan zover, mijn tweede bezoek aan de DMZ in 1 week tijd (maar nu aan de andere kant van de grens). Zaterdagmiddag met 10 expats en 6 locale collega’s vanuit Pyongyang vertrokken om in Kaesong te overnachten in een traditioneel hotel. Dat wil zeggen op een dun matrasje op de grond slapen en op de grond eten. Wel leuk om met de locale collega’s eens iets anders te doen dan werken. Dit was een van de weinige gelegenheden om elkaar buiten werktijd om te zien.
De volgende dag eerst naar het lokale Rode Kruis kantoor in Kaeson en vervolgens naar de tombes van een aantal van de vroegere keizers. Vervolgens rechtstreeks naar Panmunjom. Eerst een korte inleiding in de geschiedenis van de oorlog en de scheiding van beide landen (of zoals ze hier zeggen het ene land dat gedeeltelijk bezet is door de Amerikanen). Vervolgens in onze eigen bus verder (zonder gedoe met paspoorten e.d. en ondertekenen van verklaringen) naar de plaats waar de wapenstilstand is ondertekend. Ook hier weer uitleg over de geschiedenis. Twee dingen vielen direct op: 1 dat de verhalen van Noord en Zuid niet zoveel verschillen, behalve dan de schuldvraag en 2 hoe relaxt onze gids was. In tegenstelling tot zijn collega in het zuiden nam hij alle tijd om vragen te beantwoorden (zowel over de DMZ als persoonlijk) en zolang we maar bij elkaar bleven mochten we (bijna) overal kijken. Vervolgens weer in de bus en naar de grens. Ook hier ging alles heel relaxt, waar wij in het zuiden grote delen niet mochten fotograferen en ons maar enkele meters buiten de bus mochten komen, kregen we hier te voet een rondleiding over het terrein en mochten we alles fotograferen. In het blauwe gebouwtje op de grens mochten we ook naar buiten kijken en met de soldaten praten. Verder was het programma hier binnen precies hetzelfde (uiteraard was de vlag van de VN vervangen door een DPRK vlag. Na afloop mochten we op het balkon van het observatie gebouw foto’s maken zonder enkele problemen. Opvallend was dat er geen Amerikaanse soldaat te zien was, maar alleen Noord-Koreaanse wachters. Er moet onderling dus wel een goed contact / goede afspraken zijn om te voorkomen dat toeristen van beide kanten elkaar kunnen zien. Wel stond het zuiden vol met camera’s. Binnen weer gezellig met de soldaten gepraat. Veel minder stress en angst dus dan aan de andere kant van de grens. Na afloop zijn we naar een waterval gegaan om uitgebreid te lunchen en het over de ervaringen van deze dag te hebben. Om een uur of zes waren we weer in Pyongyang.

Maandagochtend begon ons het werk in een ander ziekenhuis, dit keer in Hamhung. Eerst 7 uur in de auto om in het hotel aan te komen. Niet geheel ongelukkig ligt dit hotel direct aan het strand. De kamers hebben uitzicht op de zee en binnen de hekken van het hotel hebben we alle vrijheid. Dit betekent ca. 750 m. strand, 2 restaurants met tafeltennis, pooltafels en lounges. Toen we aankwamen dus direct omkleden en het water in, dit moet echter nog wel iets opwarmen, kwamen we achter. Het hotel is erg eenvoudig, een kleine kamer met een hard bed en geen stromend water. Eens per dag wordt het bad bijgevuld met koud water en dat water moet je voor alles gebruiken (van wassen tot het doortrekken van de WC). Om te douchen eerst een grote bak vullen en daar een dompelaar in gooien om het water op te warmen. Na ca. 30 minuten is het water warm genoeg om te gebruiken, vervolgens niet vergeten om de dompelaar er uit te halen, want anders wordt je geëlektrocuteerd. Daarna een klein bakje water gebruiken om water over jezelf heen te gooien (niet vergeten om de badkamerdeur goed te sluiten anders is je hele kamer nat). Dit mag de pret echter niet drukken.

Afgelopen donderdagavond een welkom diner van het ziekenhuis gekregen. Traditioneel Koreaans eten (veel kleine hapjes en alles even scherp gekruid). Daarbij minimaal 2 glazen bier, ik geloof dat ik voor het eerst echt bier gedronken heb, maar ik vond dat ik niet kon weigeren. Na het bier was het tijd voor iets sterkers, dus werd de Sul (soort Noord-Koreaanse vodka) opengetrokken. Een erg lekker zoet drankje dat makkelijk weg drinkt. Dat dit 30% alcohol bevat kwamen we later pas achter (ook al konden wij dat natuurlijk wel zo’n beetje weten). Ik, die zelden alcohol drink, voelde de hem dus al snel zitten. Iedereen moest echter klinken en drinken en zo kwam het dus dat ik na 6 Sul hem behoorlijk had zitten. Zo erg zelfs dat de Karaoke en het dansen, dat eerst nog wel ging, onmogelijk werd. Ik moest mij echter geen zorgen maken, want zij hadden een soort papje dat de effecten van de alcohol zou wegnemen en we dus gewoon weer verder konden drinken. Het gekke is dat na het eten van dit papje het zwakke gevoel in mijn benen en de lichte hoofdpijn inderdaad verdwenen was. Toch maar niet verder gaan drinken en naar bed. Vrijdag inderdaad geen kater, wel wat moe en dorstig, maar verder geen problemen gehad. De terugreis was niet erg vrolijk aangezien we allemaal wel moe waren, maar het op deze wegen onmogelijk is om in de auto te slapen. Vannacht dus lekker in mijn eigen (zachter) bedje slapen. Maandag weer de trip naar Hamhung, maar eerst 2 dagen zonder iets gepland te hebben.