een muts op mijn hoofd

Een muts op mijn hoofd, mijn kraag staat omhoog.
Het is hier ijskoud, maar meestal wel droog.
De dagen zijn kort hier, de nacht begint vroeg.
De mensen zijn stug en er is maar geen kroeg.
Als ik naar mijn appartement loop, na een donkere dag.
Dan voel ik mijn huissleutels diep in mijn zak.

En ik loop hier alleen in een te stille stad,
Ik heb eigenlijk nooit last van heimwee gehad.
Maar de mensen ze slapen, de wereld is dicht.
En dan denk ik aan Nederland, want daar brandt nog licht.

Deze tekst zit mij nu al weken in mijn hoofd als ik ’s ochtends naar en ’s avonds van mijn werk naar huis loop. Misschien een leuk rijmpje voor Guus Meeuwis om op muziek te zetten (zal nog best is een hit kunnen worden). Het beschrijft vrij aardig de situatie hier, ijskoud (-15 overdag is geen uitzondering), donker, slapende mensen (ook overdag als ze wakker zijn) en als het hier al donker is, is het in Nederland nog steeds licht. Als het hier donker is, is het vaak ook echt donker, want vaak is straatverlichting uit, dus loop ik altijd met mijn zaklamp op zak.

Sinds 1 week sneeuwt het regelmatig. Het begon allemaal maandag 3 december. Toen we ’s ochtends naar het ziekenhuis in Pyongsong vertrokken, was het 3 graden boven nul en regende het. Gedurende de (normaal gesproken 1 uur durende) rit nam de temperatuur snel af en veranderde de regen in sneeuw. Het laatste stuk was het bijna onmogelijk geworden om nog verder te rijden. Onze Landcruiser had weinig moeite, maar om ons heen gleden de andere weggebruikers ((vracht-)auto’s, fietsers en voetganger) alle kanten op en was de situatie levensgevaarlijk geworden. Toen we in het ziekenhuis aan kwamen, was de temperatuur tot onder -8 gedaald. Helaas zijn de ziekenhuizen hier niet verwarmd, dus ook ijskoud. Aan het einde van de ochtend sneeuwde het nog steeds en dus besloten we om huiswaarts te gaan. Dat dachten we dus, want alle toegangswegen naar Pyongsong waren onbegaanbaar geworden en dus afgesloten. Eerst maar wat gaan eten en afwachten dus. Na 1,5 uur waren de normale wegen nog steeds afgesloten, maar werd de snelweg, die vanwege reparaties afgesloten was, opengesteld. Eindelijk konden we stapvoets rijdend, over tot ijs gevroren sneeuw, naar Pyongyang. Doordat we zo langzaam moesten rijden, konden we genieten van het wonderschone winterlandschap.
Het was al donker toen we in Pyongyang en overal op de weg waren mensen bezig om met scheppen en hamers het ijs van de weg te verwijderen. Dit gehak ging de gehele nacht door. Het lawaai maakte slapen moeilijk, maar ik had weinig te klagen in mijn warme bedje.

De rest van de week is de temperatuur niet meer boven de -5 graden uitgekomen. Dinsdagavond was het grootste gedeelte van de sneeuw en ijs verwijderd, maar woensdagochtend begon het weer heftig te sneeuwen. Gelukkig kon de Sint ondanks de sneeuw ook dit jaar mijn huisje wel vinden en heeft hij mij heerlijk kunnen verwennen. Als hij in dit weer kan werken, moet ik dat zeker ook kunnen. Het is weliswaar niet makkelijk, maar dat wisten we van tevoren en dus gaan we ook deze uitdaging niet uit de weg. Het is ook nog maar 2 weekjes en dan kan ik even naar Nederland om kerst thuis vieren. Toch weer iets om echt naar uit te kijken. Hopelijk laat het weer hier het vliegtuig toe om te landen en op te stijgen, de vluchten zijn de afgelopen week gecanceld of zeer vertraagd. Vingers gekruist houden dan maar.