Arirang

Het is alweer 3 weken geleden dat ik voor het laatst mijn verhaal heb gedaan. Het leven hier lijkt af en toe wel gewoon te worden. Toch is er nog wel genoeg leuks te vertellen.
Zoals ik vorige keer al beschreven heb, is het toeristenseizoen in volle gang. Aan de ene kant leuk om met de toeristen in contact te komen, maar het heeft ook zijn nadelen. Op het moment dat ik nu in de buurt van een toeristische attractie kom, komen er gelijk mensen op mij af om te vragen bij welke groep ik hoor en hoe het komt dat ik zonder mijn groep ben. 1 keer zelfs alle zeilen bij moeten zetten om niet in een busje met toeristen geduwd te worden, in de trant van, dan ga je maar met deze groep mee. Dit soort dingen gebeurden nooit voor 1 augustus. Een ander ding dat opvalt, is het gedrag van veel toeristen. Totaal geen respect voor de lokale gewoonten en tradities en dan maar afvragen hoe de mensen hier vaak een slecht beeld hebben van “buitenlanders”.

De afgelopen weken in Hamhung gewerkt en dus (naast het werk) alleen in het hotel gehangen. Dat betekent, na het werk, als het weer het toelaat, een duik in de zee, omkleden en op naar de pool-biljarttafel, eten kletsen en naar bed. Klinkt interessant, maar het komt al snel je neus uit. Gelukkig hebben we dan de weekenden in Pyongyang. Hier zoeken we dan het vertier en dat is de laatste weken aardig gelukt. Zo zijn we 3 weken geleden naar een pretpark / kermis geweest. Het leukste was misschien nog wel het proberen om het park in te komen zonder gids. Extra moeilijk aangezien niemand daar Engels spreekt en mijn Koreaans verre van genoeg is om mij verstaanbaar te maken. Uiteindelijk is het dan toch gelukt. Rondgekeken en toen maar gekozen voor de achtbaan. Zonder eerst goed gekeken te hebben, de kaartjes gekocht. We betalen dan wel het honderdvoudige van wat de Koreanen betalen, maar dan hoef je niet in de rij te staan. Het karretje (dat onder de rails hing) kwam aan en wij konden instappen, toen we ons af begonnen te vragen, hoe? Na een korte inspectie bleken wij te moeten staan in het karretje. We stonden nauwelijks toen achter ons het karretje hermetisch werd afgesloten en het kantelde zodat we op onze buik kwamen te liggen. Dus hoofd eerst met een noodvaart door de achtbaan geslingerd. Ik geloof dat ik nog steeds sta te trillen, maar wel geweldig. Moet ik zeker nog eens proberen.

Vorig weekend naar het militair circus geweest. Anderhalf uur met mond open naar de acrobatiek en clowns gekeken. Helaas geen foto’s mogen maken, maar gelukkig trekken de toeristen zich daar weinig van aan, dus een aantal van internet kunnen halen. Blijft trouwens bijzonder om te zien hoe ze de buitenlanders gescheiden houden van de Koreanen. Zo is er een aparte ingang voor de toeristen en zitten zij in een aparte loge, zodat er geen onderling contact kan zijn. De volgende dag stond de Arirang massgames op het programma, maar vanwege het noodweer, was deze afgelast.

Gelukkig was het weer dit weekend een stuk beter. Zodat we deze week wel naar Arirang konden gaan. Arirang is een spektakel waarin 100.000 mensen een gymnastische en artistieke optreden geven. Ongeveer de helft zit op de tribune tegenover de toeschouwers en houden gekleurde borden omhoog. Samen vormen ze een tekening die in een fractie van een seconde kan veranderen door een ander kleur bordje op te houden. Bijna onmogelijk om uit te leggen, dus moeten jullie maar de foto’s en de video bekijken. Het avontuur begint al bij het benaderen van het stadion (volgens zeggen, met z’n 150.000 zitplaatsen de grootste in de wereld). Het stadion is gebouwd op een eiland, te bereiken via 2 bruggen, maar de afritten waren voor Arirang afgesloten voor verkeer. Dus enkele controleposten moeten passeren, voordat wij met de auto tot voor het stadion konden komen. Op het stadionterrein een gekrioel van mensen, bezoekers en ook de artiesten die nog even aan het oefenen zijn. In het stadion zaten de mensen met de bordjes nog te oefenen in een wedstrijd in welk vak de bordjes zo gelijk mogelijk kon veranderen. Een geweldig gezicht en geluid, m.n. om er nog geen muziek was en je de 50.000 bordjes hoort omklappen. De show duurde uiteindelijk weer anderhalf uur, waarin we weer met kippenvel (nog veel meer dan bij het circus) en open mond hebben zitten kijken. Niet alleen naar de gebeurtenissen op de grond, maar ook naar de acrobatiek op de kabels die aan het dak van het stadion waren bevestigd. Een halve hartstilstand gekregen toen een van de acrobaten zijn collega liet vallen en deze naar beneden viel. Een ohhh van afschuw ging door het stadion…, bleken ze in de tussentijd een net te hebben opgezet en landde zij “veilig” in het net en bleek alles bij de show te horen. Direct daarna werden er mensen vanaf de grond gelanceerd tot de hoogte van het dak om vervolgens ook in het net te landen. 1 werd iets te hard gelanceerd en kwam centimeters van de rand van het net terecht. Na afloop was er een parade van een deel van de artiesten (een deel was al naar huis, omdat anders te veel mensen tegelijkertijd naar huis moeten). In de tussentijd werden alle toeristen het vak uitgeleid, zodat de Koreanen konden vertrekken als ons vak leeg was. Wij bleven echter nog kijken naar het opruimen, zodat wij weer moesten wachten totdat alle Koreanen uit het stadion waren. Toen we eindelijk buiten waren, was het een grote chaos op het parkeerterrein. Wij waren namelijk extra vroeg aangekomen en dus stonden onze auto’s voor in de rij en nu dus alle bussen met toeristen te blokkeren. Ik moet zeggen dat het leuk was om dat van een afstandje te bekijken, dus extra rustig naar de auto gelopen en achter de laatste bus aangesloten.

Het mooie weer van dit weekend lijkt een stilte voor de storm te zijn. Vanaf dinsdag verwacht men dat de cycloon, die in Taiwan veel schade heeft aangericht, hier aan land te komen. Na de droogte en de overstromingen, kunnen we dit echt niet gebruiken. Hopen dus dat het mee gaat vallen. Wijzelf bereiden ons intussen op het ergste voor. Volgende keer kunnen jullie lezen hoe het afgelopen is.