Weer aan het werk

Na de paar weekjes in Nederland was het weer tijd om aan het werk te gaan en het was geen zachte landing. Het kamp stond er nog steeds in zijn volle “glorie”, eigenlijk was er niets veranderd. Dit was natuurlijk ook niet te verwachten, maar misschien had ik toch stiekem wel gehoopt dat het ietsje beter was dan hoe ik het mij kon herinneren.

Toch was het niet helemaal hetzelfde meer. Door de inmiddels hogere temperaturen (nu al rond de 35 graden en het is pas mei) waren er veel minder mensen buiten. De mensen trokken zich zoveel mogelijk terug in de schaduw. Ook het aantal patiënten die ik behandelde, was drastisch terug afgenomen. Toen echter weer enkele dagen aan het werk was, nam dit aantal ook weer toe. Veel van mijn patiënten klaagden bij mij dat ik er een paar weken niet aanwezig was geweest. Ik kon het echter niet over mijn hart krijgen om ze te vertellen dat ik toe was aan een vakantie. Wat moet je zeggen tegen mensen die al jaren in deze .... leven, dat ik na 6 maandjes al vakantie nodig had? Ik heb het er dus maar op gehouden dat ik voor een visum verlenging het land uit moest, wat volledig de waarheid is overigens.

Deze opmerkingen van mijn patiënten, hebben mij harder geraakt, dan ik had verwacht. Aan de ene kant maakte het mij verdrietig dat ik mensen bijna 4 weken niet heb kunnen helpen, terwijl ze het zo hard nodig hadden. Tegelijkertijd gaf het mij een goed gevoel dat ik blijkbaar echt iets deed om de mensen te helpen en dat ze mij dus misten als ik er niet was. Het streelt toch wel een beetje de ego als je belangrijk gevonden wordt door de mensen die er echt toe doen. Een goede reden dus, om mij weer vol voor deze mensen in te zetten.

Toch heb ik niet zoveel kunnen werken als dat ik had gewild. Ik schrijf dit het verslag op hert balkon van mijn appartement in Al-Hassakeh. Het is de dag van de presidentsverkiezingen en uit veiligheidsoverwegingen, kunnen we vandaag niet naar het kamp. Dat is de derde keer al in 3 weken tijd. Twee weken geleden was het is Suikerfeest en alles is dicht. Zelfs het ziekenhuis is noodgedwongen gesloten. Officieel zou dit 5 dagen zijn, zoals overal in het land en bij de meeste hulporganisaties, maar gelukkig hebben wij naar veel onderhandelen de “schade” beperkt kunnen houden tot 3 dagen (inclusief het weekend). Tussendoor was er nog een groot protest vanwege de hoge benzine prijzen en waren alle wegen met brandende banden versperd, er was dus geen doorkomen aan. Gelukkig bleef bij 1 dag, omdat de benzine prijzen weer omlaag zijn gegaan.
Het klinkt leuk 3 extra dagen vrij, maar zoals gezegd was alles hier dicht, dus zit je noodgedwongen thuis, terwijl je weet dat er zo’n 50 km hier vandaan, mensen toch op je zitten te wachten. Dit geeft niet echt rust. Dat alles dicht is, komt overigens niet alleen door het Suikerfeest, maar ook door de Lock down vanwege de Corona. Waar het in Nederland, langzamerhand de goede kant op lijkt te gaan, lijkt de situatie hier alleen maar erger te worden. Hier wordt weliswaar niet zo goed getest als in Nederland, maar het toenemende aantal sterfgevallen valt nauwelijks te ontkennen.

Er is dus niet veel meer te doen op mijn vrije dagen dan een stukje hardlopen (wat ook steeds moeilijker gaat bij deze toenemende temperaturen) en op het balkon een boekje zitten lezen. Van een vriend heb ik (toen ik in Nederland was) het indrukwekkende boek “Leef” van Bibian Mentel gekregen en nu ben ik bezig in het heel anders indrukwekkende boek “Wij zagen een licht” van Laura Jansen. Een boek over haar inspanningen voor de vluchtelingen op het eiland Lesbos. Een boek dat ik het liefste in 1 keer uit zou willen lezen, maar waar ik na elk hoofdstuk de tijd nodig heb om het even te laten bezinken. Zij beschrijft zo goed de situatie en de wanhoop daar en het is zo herkenbaar voor mij hier. Aan de ene kant lijken de situaties in het kamp waarin ik werk en de situatie op Lesbos erg op elkaar (dezelfde mensen, bittere ellende, hardwerkende mensen om wat aan die ellende te doen), aan de andere kant zit er letterlijk een zee van verschil tussen. Het grootste verschil is dat de mensen die op Lesbos aankomen, hoop hebben dat betere tijden tegemoet gaan, terwijl in Al-Hol zelfs deze hoop er niet is. Ik begrijp heel goed dat mensen letterlijk alles willen wagen om alleen al hoop te hebben.