Al-Hol kleurt Oranje

De afgelopen maand was het gewoon werk als altijd. Ondanks dat de temperatuur langzaam naar de 50 graden kroop en sommige dagen daar ook bovenuit kwam, werd het niet bepaald rustiger in het ziekenhuis. Zelfs meer het tegenovergestelde, we hebben deze maand een paar extreem drukke weken achter te rug. Dus lange dagen met hoge werkdruk, want we moeten op een zeker moment toch terug naar huis en we kunnen geen patiënten terug naar hun tent sturen zonder ze te helpen. Er zaten dus dagen tussen dat we niets anders konden dan werken, terug naar huis wat eten (daar hebben we zelden de tijd voor op het werk) en dan douchen en naar bed.

Ik heb dus weinig meegekregen van het EK, maar toch op mijn eigen manier een beetje een EK-gevoel op kunnen roepen. In het magazijn hadden we namelijk een aantal dozen met oranje rekverbanden gevonden. De timing was puur toeval (of bestaat toeval toch niet), maar daardoor niet minder leuk. Elke patient die een drukverband nodig had, verliet het ziekenhuis met een mooi oranje gekleurde arm. Benen zijn bedekt en dan zie je het verband niet, dus die kregen een gewoon verband. Het was een leuk gezicht en een vrolijk makende gedachte om het kamp langzaam een beetje oranje te laten kleuren, ookal hadden de mensen het zelf natuurlijk geen idee van mijn “binnenpretje”. De meesten weten geeneens dat er een EK-voetbal is. Er is niet of nauwelijks communicatie mogelijk in het kamp en TVs ed zijn er al helemaal niet. Daarnaast hebben zij wel andere dingen aan hun hoofd, maar voor mij was het een leuk lichtpuntje. Nadeel was natuurlijk wel dat Nederland er vrij snel uitlag, terwijl mijn patienten nog steeds met vrolijk oranje armen terugkwamen voor controle. Wat mij betreft had Nederland dus wel wat verder mogen komen op het EK. Nu maar besloten dat deze kleurige bandages alleen nog maar naar de kinderen gaan. Het is toch een stuk vrolijkere kleur dan het gebruikelijke wit of bruin.

Het was deze maand ook het moment waar ik al een tijdje op gewacht had. Via de wereld gezondheidsorganisatie (WHO) arriveerden de Covid-19 vaccinaties in Syrië en de eerste vaccinaties waren voor mensen in de gezondheidszorg. We konden kiezen uit een aantal verschillende vaccinaties, maar uiteindelijk heb ik gekozen voor het Astra-Zeneca vaccin, aangezien deze de enige was die ook in Nederland erkent en gegeven werd. Ik stond dus redelijk voor aan in de rij om deze vaccinatie te krijgen en was blij met mijn eerste shot. Straks kan ik mijn werk een stuk veiliger doen en kan ik ook makkelijker weer reizen! Althans dat dachten wij allemaal. Wat toen nog niet bekend was en nu pas duidelijk is geworden, is dat de EU dit Astra-Zeneca vaccin niet accepteert voor het Corona paspoort. Ondanks dat het precies hetzelfde vaccin is als wat in Nederland gegeven wordt, is dit vaccin niet in Europa gemaakt en dan blijkt het niet te gelden voor het paspoort. Het vreemde is zelfs dat het vaccin wel is goedgekeurd en beschikbaar is gesteld vanuit de EU. Zij houden echter liever de in Europa geproduceerde vaccins in Europa en dus kopen zij de vaccins om te doneren aan de andere (arme) landen elders in. Het lijkt totale onzin te zijn en meer om reizen naar Europa te ontmoedigen. Hopelijk veranderd deze politieke situatie voordat ik weer naar Nederland kom, anders moet ik straks een extra vaccinatie nemen alleen voor mijn paspoort. Want ik ga binnenkort toch mijn 2e vaccin hier halen, want veiligheid is nog altijd het belangrijkste. Wordt vervolgt!

Een laatste dingetje die ik toch nog even via dit bericht kwijt wil, is de heftige discussie die ik in Nederland zie losbarsten over het al dan niet terug halen van Nederlanders vanuit de Syrische kampen. Iedereen zijn mening, sommige wat beter onderbouwd dan anderen en ik ga mij ook niet met de politiek bemoeien, maar wat ik mis is het menselijk aspect in deze discussie. Alleen voor het kamp waarin ik werk, hebben we het over 63000 mensen, waarvan de overgrote meerderheid kinderen. Ja, deze kinderen groeien op in de meest verschrikkelijke omstandigheden (een grote kale vlakte met nauwelijks beschutting tegen de zon of de wind en nauwelijks voldoende te eten) en daardoor worden ze wat “sneller volwassen” en zijn ze “tougher”. Tegelijkertijd blijven het ook duidelijk kinderen. Om af te sluiten een voorbeeld hiervan. Vorige week was ik voor mijn wekelijkse “outreach” in het kamp en hoor ik in de verte mijn naam roepen. Ik kijk om er een komt een oud patiëntje met open armen op mij afrennen. Gewoon even een knuffel halen en daarna rende hij weer teurg om verder te gaan spelen met zijn vriendjes. Kinderen blijven onder elke omstandigheid toch kinderen, dat mogen we nooit vergeten!