Afscheid van Al-Hol

Dit wordt alweer mijn laatste berichtje vanuit Al-Hol. Na anderhalf jaar, was het gisteren mijn laatste werkdag daar gehad enzondag begint mijn reis naar huis (wat veel mensen in Al-Hol kamp zouden willen, maar helaas niet kunnen). Ik beëindig dit keer dan ook mijn missie met erg gemengde gevoelens.

Aan de ene kant, doet het zeer om te gaan. Ik heb mijn tijd hier zo met de mensen meegeleefd en heb er goede vriendschappen met mensen in het kamp aan overgehouden. Niet alleen met de mensen uit het kamp die met ons werken, maar ook met veel patiënten heb ik mooie relatie opgebouwd. Zou kwamen er gisteren een aantal patiëntjes naar het ziekenhuis speciaal om afscheid van mij te nemen. Een voorbeeld vond ik wel erg speciaal. Dit 6-jarig meisje had ik een jaar geleden behandeld met een gecompliceerde bovenbeen breuk. Omdat zij (ondanks de medicatie) veel pijn had en het als 6-jarige niet allemaal begreep, was zij vaak “lastig” en hadden we altijd een “gevecht” om haar te laten doen wat ze moest doen. Voor mij altijd een soort highlight van de dag, maar toen zij hersteld was, heeft het haar dwarsgezeten (vertelde de moeder mij). Toen ze hoorde dat ik zou vertrekken, wilde ze per se mij nog een keertje opzoeken om haar excuses aan te bieden en om te laten zien dat ze weer normaal kon rennen en springen. Heerlijk om dat kind weer kind zien te zijn en ontroerend dat zij al die tijd met zoiets had gezeten. Dit is een voorbeeld van de speciale band die ik met (vooral) de kinderen heb opgebouwd, maar ook de andere mensen in het kamp zitten voor altijd in mijn hart. Ik heb veel van ze geleerd, m.n. over de weerbaarheid van mensen. Vooral kinderen kunnen zich op een ongelooflijke manier aan de situatie aanpassen aan de meest omstandigheden zij gedwongen zijn om in te leven. Natuurlijk heb ik veel mensen gezien die veel lijden onder de leefomstandigheden, maar ik heb ook gezien hoe krachtig mensen zijn en hoe kinderen zelfs in de grootste ellende redenen en manieren vinden om te spelen en om kind te zijn.Om nu te vertrekken en hen daar achter te laten in de wetenschap dat zij daar voor nog een onbepaalde tijd moeten blijven, maakt mij verdrietig en zelfs nog kwaad, want niemand verdiend het om in die omstandigheden te moeten leven.

Aan de andere kant, is het na 1,5 jaar toch ook echt tijd om te gaan. Ik heb mij altijd voor de volle 100% voor deze mensen in willen zetten en merk dat dit de laatste maanden steeds moeilijker gaat. De laatste maanden waren dan ook behoorlijk stressvol en “vreemd”. Er zijn veel dingen gebeurd in het kamp, waar ik niet verder op in al gaan, maar wat het werk een “extra dimensie” heeft gegeven en wat de levensomstandigheden voor de bewoners van het kamp (hopelijk tijdelijk) nog verder heeft verslechterd.Een korte vakantie zou niet genoeg zijn om weer volledig op te laden en dus is het tijd om plaats te maken voor iemand met nieuwe energie. En voor mij is het tijd voor een nieuwe soort uitdaging. Eindelijk heb ik tijd om mijn nieuwe huis in te gaan richten en weer een eigen plekje te creëren. Iets waar ik ook al maanden naar uit kijk.

Nu zit ik op mijn balkonnetje in Hassakeh, ja het is weer mogelijk, de winter lijkt voorbij te zijn . De afgelopen weken is de temperatuur van rond de 10 graden naar rond de 30 graden geschoten (alhoewel het nu weer bewolkt is en “slechts” 20 graden, maar het is ook nog vroeg). Zoals gebruikelijk, de afgelopen week bezig geweest met de evaluatie van mijn tijd hier en ben ik tot de conclusie gekomen dat, ondanks vele frustraties dat ik niet meer heb kunnen doen, ik toch een mooie missie gehad heb. In totaal heb ik meer dan 1600 patiënten kunnen behandelen, die anders geen of een minder goede (onprofessioneel) behandeling hadden gehad. Gezien dit aantal en de waardering die ik heb gekregen van de meeste patiënten, maakt dat dit een erg goede missie is geweest en ik het werk en de mensen echt zal gaan missen. Maar wie weet, kan ik nog eens terug naar deze bijzondere plek.

Nu lekker naar mijn nieuwe huis voor een lange vakantie (of tot er weer een nieuwe mooie uitdaging op werkgebied op mijn pad komt). Uiteraard houd ik jullie weer op de hoogte als dit nieuwe avontuur zich aanmeldt. Tot die tijd, blijf gezond en geniet van het leven, ook als het (even) tegen zit.