Einde van een moeilijk, maar interessant jaar

Ik schrijf dit stukje op de klanken van John Lennon’s “So this is Christmas, and what have you done. Another year over...”. En wat voor een jaar was dit. Zoals voor iedereen, een jaar die niemand voorzien had met veel dieptepunten, maar (persoonlijk) ook weer wat hoogtepunten. Een jaar waarin familie, vrienden en collega’s (oud én jong) aan het verschrikkelijke Corona heb verloren en waarbij alle andere dieptepunten toch weer in het niets vallen. Het jaar begon nog zo goed. Weer eens een keertje Oud en Nieuw lekker in Nederland kunnen vieren. Even op en neer naar Londen kunnen gaan om een vriend te bezoeken om vervolgens de halve wereld over te reizen voor een training in Cambodia. Voor het einde van februari, Nederland, Engeland, Zwitserland, Cambodia en Irak bezocht en voor dat alles tussenstops in Rome, Bangkok en Doha. En dat allemaal zonder mondkapje of andere beschermende maatregelen. Woorden als PPE had ik nog nauwelijks van gehoord. Wat lijkt het allemaal toch lang geleden en hoe anders is de situatie nu. Zelfs mijn geplande kerstvakantie in Nederland kon op het laatste moment niet door gaan en dus wordt er gewoon doorgewerkt. Het werk had dit jaar ook zijn ups and downs. Eerst terug naar Mosul. Wat keek ik er naar uit om weer in Mosul terug te zijn, waar ik zulke goede herinneringen aan had. Hoe tegenvallend werd het. Veel te weinig kunnen werken en uiteraard het ziekenhuis waar ik vorige keer werkte niet kunnen bezoeken. Hoogtepunt van deze missie kwam eigenlijk pas nadat mijn missie allang voorbij was. Het protocol om veilig te kunnen werken in een gezondheidsstructuur als het revalidatie centrum werd in november overgenomen door het ministerie van gezondheidszorg en als standaard ingesteld voor alle gezondheidsstructuren in Irak. Uiteraard zonder mijn naam er onder, maar het blijft een eer en het heeft mijn vele “thuis” werken toch een voldoening gegeven. Het hoogtepunt van dit jaar toch tot het einde bewaard. Met mijn nieuwe missie in Syrië, is een lang gekoesterde droom in vervulling gegaan. Het werken in een vluchtelingenkamp. Hoewel het mentaal veel zwaarder is, dan ik had verwacht, is het ook wel erg mooi werk. Helaas is het hier wel ietsje kouder dan ik had verwacht met temperaturen onder nul in de ochtenden. Dat is niet heel grappig als het ziekenhuis waarin je werkt uit tenten bestaat. Maar ook hier mag ik niets klagen, want dagelijks kan ik lekker naar mijn warme huisje, terwijl de ca. 70.000 (!) mensen in het kamp niets anders hebben dan hun tent. Gewoonweg, nog steeds niet, voor te stellen. Uiteraard blijf ik vanuit Syrië alle Corona perikelen in de wereld volgen. Hopelijk kunnen mensen zich een bedwingen en een kerst een keertje min of meer overslaan, zodat de ellende niet nog groter wordt, voordat de vaccinatie voor verlichting gaat zorgen. Veel euforie en hoop door dit vaccin, maar het zal nog wel even duren voordat het vaccin in landen zoals Syrië massaal gegeven kan worden. De corona ellende zal hier dus nog wel even voortduren. Daarnaast gaat er door de economische problemen die Covid met zich mee heeft gebracht, minder geld naar hulporganisaties als het Rode Kruis. Op zich logisch, maar de armsten in de wereld lijden er dus nog meer onder en zijn extra de dupe van. Het salaris dat wij hebben ingeleverd, is dan misschien wel een druppel op de gloeiende plaat, maat misschien kan het net het verschil maken en alle beetjes helpen, niet waar? Al met al, was het voor iedereen een moeilijk jaar. Toch is het een jaar om niet te vergeten, misschien juist wel het tegenovergestelde. Het was een jaar die we moeten blijven herinneren in tijden dat het weer wat beter gaat en we ons geluk weer normaal gaan vinden. Voor nu moeten we eerst nog maar even de schouders er onder gaan zetten en uitkijken naar de tijden dat het leven weer normaler wordt. Fijne feestdagen en een goed en vooral gezond 2021!