Eindelijk aan het werk

Na alle quarantaine perikelen, kon ik op woensdag 28 oktober dus eindelijk naar mijn nieuwe woonplaats Hassakeh vliegen. Ja, je leest het goed, vliegen. Ik dacht dat er een no-fly zone was, maar dat telt natuurlijk alleen voor internationale vluchten, dus binnenlandse vluchten zijn er wel. Toch zijn de vliegbewegingen hier minimaal. Zo zijn er tussen Damascus en Kamishli (het vliegveld in de buurt van Hassakeh), 2 vluchten per week. Het vliegveld was dan ook uitgestorven, want wij waren de enige vlucht van die dag en dus moest het vliegveld speciaal voor ons open (inclusief een paar VN-mensen, een totaal van 15 mensen), geen lange rijen dus bij het inchecken en boorden. Wel een triest gezicht voor een internationaal vliegveld, waar rijen vliegtuigen letterlijk staan te verstoffen. Als je ziet wat een half jaar Covid-19 met KLM doet, kun je je voorstellen wat 8 jaar oorlog met de nationale vliegtuigmaatschappij van Syrië heeft gedaan. Hier zouden de piloten geen tweede keer hoeven na te denken als ze 80% van hun oude salaris aangeboden zouden krijgen, maar misschien gaat deze vergelijking niet helemaal op).

Vanuit Kamishli (zo wat op de Turkse grens) is het nog ca. 1 uur met de auto tot Hassakeh, dat is inclusief de tijd die je kwijt raakt bij de talloze checkpoints onderweg. Die middag nog snel een paar briefings en dan de volgende dag aan het werk..., of toch niet? Nee, het wachten was nog niet voorbij, want donderdag was het een nationale feestdag en aangezien het weekend hier op vrijdag en zaterdag valt, moest ik nog 3 dagen geduld hebben. Maar OK, na 2 weken, konden die 3 dagen er ook nog wel bij.

Op zondag dus eindelijk naar mijn werkplek in Al-Hol (of Al-Hawl) kamp, ongeveer 1 uur en 15 minuten rijden van Hassakeh. Ik ben nu dus een echte forens geworden. De eerste aanblik op het kamp zal ik nooit vergeten. Ik dacht dat ik inmiddels wel wat ellende gezien heb, maar dit overtrof wat mij betreft alles. Eindeloze rijen met tenten, de meesten in erbarmelijke staat, overdonderde mij compleet. We kennen allemaal wel de beelden in de media, maar dat komt nog geeneens dicht bij de realiteit. Nu kwam ik misschien ook niet op het juiste moment, want er trok die morgen een zandstorm over het kamp, wat de ellende daar alleen nog maar duidelijker maakte. Er was gewoonweg geen plaats waar deze mensen op een fatsoenlijke manier kunnen schuilen voor deze weersomstandigheden, want de tenten zijn niet van die goede kwaliteit dat ze het zand buiten kunnen houden.

De volgende dag was de wind weg, maar regende het de hele dag, wat een groot deel van het kamp (tenminste wat ik kon zien) onder water zette. Het was dan ook erg rustig op de polikliniek van het ziekenhuis, want mensen waren druk bezig om het water buiten hun tent te houden. Bittere, bittere ellende voor de ca. 70.000 (!) mensen die in dit kamp wonen. En niet voor even, mensen wonen hier jaar in jaar uit. Sommigen wonen hier al vanaf de oprichting van het kamp in 1991, dus bijna 30(!) jaar. Dat is misschien nog wel het moeilijkste om te beseffen, de uitzichtloosheid van dit alles. Het gaat een mentaal zwaar jaar worden, maar tenminste kan ik doen om de omstandigheden voor deze mensen te verbeteren. Al is het maar een beetje, alle beetjes helpen toch.

Zoals gewoonlijk, kan ik geen foto's maken, maar om toch een beeld van het kamp te geven, heb ik enkele foto's van internet bijgevoegd.