Quarantaine maand

Het was weer een interessante maand, sinds mijn laatste bericht. Niet zo zeer leuk, maar wel interessant. Dankzij de omstandigheden, heb ik deze maand 20 dagen in quarantaine doorgebracht en dat allemaal uit voorzorg en (gelukkig) zonder ziek te zijn. Dit heeft allemaal te maken gehad met het reizen dat ik heb moeten doen. Na een korte vakantie in Nederland, ben ik namelijk weer aan een nieuwe missie begonnen. Voor deze nieuwe missie ben ik hemelsbreed slechts nog geen 300km verplaatst, in principe moest alleen de grens van Irak naar Syrië over. Een paar uurtjes met de auto was voldoende geweest. Sommige grenzen zijn echter wat moeilijker te nemen dan anderen en dus via een omweg via Qatar, Nederland, Turkije en Libanon (en bijna 3 weken vakantie) toch in Syrië aangekomen. Veel vluchten (van, door en naar oranje of zelfs rode gebieden), maar helaas allemaal noodzakelijk.

Het blijft vreemd om te reizen in Corona-tijd. Zo was Schiphol nog rustiger dan de vorige keer. Dit heeft zijn voordelen, want voor het eerst zat de douane letterlijk op mij te wachten en ook mijn koffer stond redelijk snel op de band. Dus zijn alle restricties toch ergens goed voor. Opvallend is wel het verschil in maatregelen van de verschillende vliegtuigmaatschappijen. Vanuit Irak vloog ik met Qatar Airlines en moesten we b.v. mondmasker en faceshield dragen en was naast iedereen minimaal 1 stoel vrij. Op weg naar Syrië vloog ik in een volgepropt Turkish Airlines vlucht en was alleen een mondkapje voldoende. Ook de stewards droegen alleen een mondkapje en waren dus veel minder beschermd. Wel mocht er bij Turkish Airlines geen handbagage mee (althans als je op Schiphol incheckte, andere passagiers hadden gewoon handbagage mee). Vrij irritante, vooral omdat ze bij het online inchecken niets gemeld hadden en bepaalde items wel in de handbagage mogen, maar niet in de ruim bagage (zoals foto camera’s, laptop, etc). Aangezien zij geen tasje hadden, met mijn armen vol met losse spullen, door de douane en bij de duty free maar een plastic tasje vragen.

Aangezien er niet op Syrië gevlogen wordt, was de vlucht naar Beiroet, waar ik bij aankomst 5 dagen in quarantaine in een hotel moest. Vervolgens een nieuwe Corona-test en met de auto naar Damascus. Indrukwekkend was het moment dat in Beiroet langs de haven kwamen waar enkele weken geleden die grote explosie had plaatsgevonden. We hebben allemaal de beelden gezien, maar schade was duidelijk niet goed in TV-beelden te vangen. Hele gebouwen in een ruime omtrek waren weggevaagd of zeer zwaar beschadigd en de haven lag nog vol met gekapseisde boten. De intensiteit van deze explosie drong nu pas echt tot mij door. Sommige gebouwen zijn weliswaar in het proces van renovatie, maar velen waren ook rijp voor de sloop.

Aangekomen in Damascus, werden we in een appartement afgezet voor nog eens 5 dagen quarantaine. Gelukkig wel een appartement met balkon, zodat ik toch nog een beetje naar buiten kon. In het hotel in Beiroet had ik wel een mooi uitzicht op de middellandse zee, maar er kon zelfs geen raam open. Na de quarantaine periode, kan ik eindelijk naar kantoor voor briefings (die niet via Skype konden) en dan eindelijk door vliegen (binnenlandse vluchten zijn wel mogelijk) naar Hassakeh waar mijn missie echt kan beginnen. Ik ben dan precies 2 weken onderweg geweest.

De vakantie in Nederland was natuurlijk niet helemaal een vakantie. Eerst 10 dagen in thuis quarantaine en vervolgens was er nog niet veel mogelijk. Om geen risico te lopen om mensen te besmetten of zelf besmet te raken, heb ik alle contacten tot een minimum gehouden, het is even niet anders. Hopelijk zien de mensen in Nederland ook de noodzaak van de maatregelen en wordt het virus snel verslagen, zodat we volgende keer als ik in Nederland ben, weer normaal contact kunnen hebben.