Weer even thuis

Terwijl in Nederland de Covid-19 maatregelen langzaamaan soepeler worden, neemt het aantal gevallen in Irak hard hollend toe. De eerste maanden waren er hier en daar wat gevallen, maar vanaf eind juni schoten het aantal gevallen echt de lucht in eb dus moeten wij voorzichtig blijven.

Begin juni mochten we het revalidatie centrum wel weer openen, maar uiteraard wel met vele maatregelen. Zo mogen wij maar 1 patient tegelijkertijd in het centrum hebben en moet het hele centrum na elke patient geheel schoongemaakt en gedesinfecteerd worden. Dit komt natuurlijk de effectiviteit van het centrum niet ten goede, maar alles is beter dan niets en veiligheid voor ons en de patiënten, blijft toch de hoogste prioriteit.

Ondanks al deze maatregelen in het revalidatie centrum, hebben we weinig controle over de rest van Irak. Om het niet al te veel de spuigaten uit te laten lopen, worden er regelmatige algehele lockdown afgekondigd, waardoor ook wij niet het huis uit mogen en dus vanuit huis moten werken, maar dus geen patiënten kunnen ontvangen. Aangezien alles op het laatste moment besloten wordt, is het erg moeilijk werken.
Misschien dus wel tijd om een vakantie te nemen. Dit is echter makkelijker bedacht dan gedaan. Ten eerste zijn alle vliegvelden in Irak gesloten en vertrekken er alleen speciale evacuatie vluchten van organisaties en ambassades. Deze vluchten worden meestal slechts enkele dagen van tevoren bevestigd. Dit leidt ertoe dat het vrijwel onmogelijk is om deze vluchten te halen. Mosul heeft namelijk geen vliegveld en de dichtstbijzijnde internationale vliegvelden zijn Erbil of Baghdad. De weg naar Erbil is volledig afgesloten en dus is het vliegveld voor ons niet te bereiken. Het vliegveld in Baghdad is nog wel bereikbaar, maar alleen met vooraf gekregen toestemming van de overheid. Dit is meestal niet mogelijk om deze binnen enkele dagen te krijgen. Veel van deze vluchten gingen dus ook aan mijn neus voorbij. Maar op 14 juni leek het dan toch te gaan lukken. De vlucht was op tijd aangekondigd en de toestemming om naar Baghdad te reizen. De dag voor de vlucht dus in de auto gekropen en van Mosul naar Baghdad gereden. Om van ons huis in Oost-Mosul naar Baghdad te komen, moeten we door de oude binnenstad van Mosul, tenminste wat daarvan over is. Waar Oost-Mosul redelijk gespaard is gebleven tijdens de oorlog en ook nog eens goed herbouwd is, ligt de oude stad van Mosul nog volledig in puin. Dit duwt je wel weer eens met de neus op de feiten, waarom je in Mosul werkzaam bent. Vanuit de oude stad, langs het ziekenhuis waar ik in 2017 heb gewerkt naar de doorgaande weg naar Baghdad gereden. Het deed mee meer dan gedacht om deze oude werkplek (vanwege de Corona natuurlijk alleen van buitenaf) te zien. Het bracht mee even weer terug naar de harde en zeer speciale dagen uit die tijd.

Eenmaal in Baghdad aangekomen, bleek inmiddels de vlucht die ik geboekt had, geannuleerd. Ik had alleen toestemming om naar Baghdad te gaan en mocht dus niet meer terug naar Mosul. Er zat dus niets anders op dan op een volgende vlucht wachten. Deze kwam uiteindelijk 2 weken later en aangezien ik al in Baghdad zat te wachten, kon ik deze direct boeken en een paar dagen later in stappen. De kosten voor dit ticket is wel 8-9x hoger dan “normaal”, maar toch het was de enige mogelijkheid om even naar huis te kunnen (en dat zal voorlopig ook wel zo blijven).

De vlucht zelf was weer een ervaring op zich. Allereerst moest ik van het moment dat ik mijn huis verliet totdat ik weer thuis (nu in Nederland) was, een masker op. Aangezien deze maskers maar enkele uren meegaan en mijn totale reistijd en kleine 30 uur (!) was, had ik mijn tas redelijk vol geladen met deze mondkapjes. Vanaf Baghdad waren we de enige vlucht die die dag plaats vond en verder was het vliegveld dus leeg. Het vliegtuig echter was, tot mijn verbazing, volledig volgepropt. Blijkbaar (en logischerwijs) wilde er veel mensen het land verlaten, maar helaas kwamen hierdoor de veiligheidsmaatregelen minder nauw genomen. Het was onmogelijk om de vereiste 1,5 m afstand te houden, zowel in het vliegtuig als bij het boarden. Het personeel van Qatar Airways was hier op voorbereid. Wij werden de hele reis bedient door personeel in witte pakken met bril, mondkapje en handschoenen. Erg surrealistisch, net als het vliegveld in Qatar. Wij waren de enige vlucht die die avond aankwam en dus was het volledig uitgestorven. Het enige dat open was, was 1 lounge, dus geen restaurants of winkels of iets dergelijks. De 13 uur tussen beiden vluchten, moest ik dus in trajecten van 4 uur (langer mocht je niet in de lounge zijn) in de lounge door brengen.

In tegenstelling tot de vlucht Baghdad - Doha, was de vlucht Doha - Amsterdam grotendeels leeg gehouden. De aankomst op Schiphol was natuurlijk ook ideaal. Weinig vluchten, dus geen rijen bij de douane en dergelijke, dus binnen enkele minuten van het vliegtuig naar buiten en dus kon de vakantie snel beginnen.

Alhoewel, vakantie? Waren de regels toen ik Irak verliet, dat ik vriendelijk gevraagd werd om in thuis quarantaine te gaan, werd een dag later dit advies opgeschaald naar verplicht 14 dagen thuis quarantaine. Het lijkt er dus op dat ik mijn 2 weken vakantie in quarantaine door ga brengen, voordat ik weer terug naar Irak ga, waar ik overigens weer 2 weken in quarantaine moet voordat ik aan het werk kan.