Een extra maandje

Ook deze keer (door sommigen fijntjes op gewezen) heeft het weer even geduurd, met name doordat het plan was om zo rond deze tijd weer naar Nederland te komen, aangezien mijn missie er op zou zitten. Ik zou dan rustig in Nederland alles een beetje samenvatten. Het bevalt mij hier echter dusdanig dat ik besloten heb om nog een maandje langer te blijven (13 ipv 12 maanden). Nu kom ik dus half November naar Nederland.

Er is genoeg gebeurd in de tussentijd. Het vredesverdrag waar ik het vorige keer over had, houdt redelijk stand en het is daardoor wel wat rustiger geworden in onze ziekenhuizen. Helaas zijn er nog genoeg andere redenen over om toch te vechten en de wapens zijn er toch, dus dat maakt het allemaal wat gemakkelijker. Hopelijk neemt het geweld in de komende maanden nog verder af. Er is hier al meer dan genoeg ellende. Daar komt ook nog eens bij dat er Ebola is uitgebroken in Congo en redelijk dichtbij de grens met Zuid Soedan. Dit kan het land echt er niet bij hebben (al zal geen enkel land hier op zitten te wachten).

De afgelopen maanden zijn we naast ons werk voor de patiënten, druk bezig geweest om 1 van onze ziekenhuizen bestaande uit tenten te vervangen voor een meer permanente oplossing. De tenten zijn nu vervangen door containers. Dit was geen gemakkelijke klus om een volledig operationeel ziekenhuis af te breken en opnieuw op te bouwen en dat terwijl je tot over je enkels in de modder staat. In het regenseizoen verandert Zuid-Soedan in een groot moeras. Dit maakt het transport van patiënten, materieel, voedsel en onszelf een echte uitdaging. Regelmatig hebben we ons vertrek vanuit of naar het veld een paar dagen moeten uitstellen omdat de landingsbaan niet bruikbaar was (zelfs niet met helikopters). Zelfs ons transport van ons kamp naar het ziekenhuis werd een hele uitdaging. De Landcruiser was vaak niet tegen de hoeveelheid modder opgewassen en dus zat er niets anders op, dan kaplaarsen aan te trekken en te gaan lopen (in de hoop dat je niet zou uitglijden, of met je laarzen vast zou komen te zitten).

Door deze drukte en uitdagingen, was het plan om zonder onderbreking tot het einde van mijn missie door te gaan. Met deze maand verlenging, zou dat 4 maanden non-stop werken betekenen en dus toch maar een korte vakantie genomen (vooral nu het werk aan het nieuwe ziekenhuis nagenoeg afgerond was). De keuze ging deze keer naar Zambia voor 5 dagen Safari in South Luangwa NP, een van de mooiste parken (zo niet het mooiste park), waar ik ooit ben geweest. Het landschap is afwisselend van dichte begroeiing tot open vlaktes en droog liggende rivieren. Een geweldige variatie van wild life die door een gebrek aan hekken om het park zowel binnen als buiten het park te vinden is. Ik had een chalet gehuurd in een kamp gehuurd aan de rivier met 2x per dag een safari in het park. Maar het wild kwam ook gewoon door het kamp heen. Het is in die 5 dagen regelmatig voorgekomen dat ik even moest wachten om vanuit het restaurant naar mijn chalet te gaan, omdat er een olifant, nijlpaard of een giraffe voor mijn huisje stond.

Hoogtepunt van deze week was een wandel safari door het park. Veel geleerd over het de planten en insecten, maar het hoogtepunt van dit hoogtepunt was toen de gids ons stopte omdat de impala ‘s in de buurt alarmsignalen af begonnen te geven, omdat er een roofdier in de buurt was. In plaats van weg te lopen, zijn we op zoek gegaan naar dit roofdier. En we hebben haar gevonden, plotseling stonden we ca. 50 meter van een leeuwin. Dat is toch nog een andere ervaring dan dit dier spotten vanuit een auto. Spannend en indrukwekkend om vlak bij zo’n machtig beest te staan.

Toch was dit niet het spannendste van de paar dagen. Dat kwam 2 dagen later tijdens een night drive. Tijdens het volgen van een luipaard, sloeg de motor van de auto af en de chauffeur kon hem niet meer aan de praat krijgen. De accu had het waarschijnlijk begeven, van ook de verlichting deed het niet meer. In het voorkomen duister zat er dus niets anders op dan de auto aan te duwen. Het luipaard moest nog in de buurt zijn, maar hoelang moet je wachten om er zeker van te zijn dat zij ver genoeg weg is. Wij besloten dat dit na ca. 10 minuten was. En dus snel de auto uit en duwen. Gelukkig lukte het vrij snel om de auto te starten en konden we snel de auto weer in om onze safari voort te zetten.

Nu weer lekker terug in Juba. Vol energie om de laatste weken hier nog even het land te doorkruisen.