Wonderen bestaan

Ik word langzaam maar zeker steeds minder goed in het bijhouden van de blog. Er lijkt ook steeds minder te melden te zijn. Drukke weken wisselen af met minder drukke weken, maar ondanks dat blijft het altijd 7 dagen per week werken. Soms met heel mooi resultaat, maar soms ook met minder goed resultaat. Het blijft een achtbaan. De situatie in Zuid-Soedan blijft onveranderd zorgwekkend. Het blijft ongelooflijk wat mensen elkaar aan kunnen doen en hoe weinig de buitenwereld zich daar om geeft, ondanks een poging van de NOS (met een klein stukje op hun website), blijft het toch een vergeten conflict. Terwijl de bevolking niet alleen lijdt onder geweld, maar ook honger en andere extreme armoede gerelateerde ellende. Een uitzichtsloze ellende, die nog steeds in een neerwaartse spiraal zit (ookal denk ik vaak dat het niet erger kan).
Dankzij een geweldige actie van enkele van mijn familieleden, heb ik na mijn laatste bezoek aan Nederland (in april), een koffer vol speelgoed en kinderkleren mee kunnen nemen. Dit heb ik gedeeltelijk uitgedeeld aan de kinderen in de ziekenhuizen waar ik werk. Op deze manier deze kinderen niet alleen medisch, maar ook psychologisch een beetje kunnen helpen. Jullie zouden hun gezichtjes moeten kunnen zien. Helaas kan ik nog steeds geen foto’s maken, maar de blijdschap al een kind voor het eerst in zijn leven kleren heeft, of knuffelbeest of andere speelgoed krijgt, is onbetaalbaar. Hoogtepunt was misschien nog wel de bellenblaas. Iets zo eenvoudigs, dat iedereen I Nederland kent, maar hier door sommige als een wonder gezien wordt. Je haalt een raar staafje uit een potje en als je dan blaast, ontstaat er bel met allerlei kleuren en die kapot knapt als je hem aanraakt en als je het niet aanraakt, vliegen ze gewoon weg. Wonderen bestaan dus nog en hoeven niet altijd groot te zijn.
Bijna hadden deze wonderen geen plaats kunnen vinden. In eerste instantie was mijn koffer met al deze spullen niet aangekomen, maar gelukkig kwam deze na enkele uren toch boven water (en alles zat er zelfs nog in ook).
Ondertussen hebben we een voorproefje gekregen van wat regenseizoen kan gaan brengen. Enkele fikse regenbuien hebben een aantal gebieden veranderd in een grote modderpoelen, waar zonder kaplaarsen niet doorheen te komen is (ook met kaplaarsen is het een uitdaging, maar ja, je moet toch van ons kamp naar het ziekenhuis en tijdens / na een flinke regenbui kunnen zelfs de Landcruisers niet meer rijden. Dan blijft lopen dus de enige optie. Nu zijn de periodes tussen de buien door nog redelijk lang, zodat de grond de volgende dag weer redelijk droog is. Als de buien regelmatiger gaan worden, kan dit wel eens een probleem gaan worden. Ook hebben we maatregelen genomen voor ons eigen comfort. Zo bleken niet alle tenten tegen hevige regenval bestand te zijn. Lessen geleerd: 1) tent in plastic pakken, helpt de waterdichtheid en 2) ook in de tent alles van de vloer houden, zodat het niet weg drijft (gelukkig bleken mijn tassen wel waterdicht en zijn mijn kleren ed. droog gebleven.
Ik zit nu lekker in Nairobi en heb de rust en de tijd om weer wat te schrijven. Volgende week heb ik een cursus hier en dus maar besloten om een weekendje vrij te boeken. Helaas is het hier ook regenseizoen, maar een fijn hotel met vele faciliteiten is eigenlijk alles wat ik echt nodig heb op dit moment.