Gelukkig 2018!

Het is misschien een beetje laat, maar ik wil iedereen een fijn en gezond 2018 toewensen.
Het jaar is voor mij begonnen met flink wat ups en downs.
De eerste up (of is het nu down) is dat het erg druk is op het werk en hoe verder we in het droge seizoen zitten, des te meer slachtoffers we binnen krijgen. Het is dus hectisch en hard werk, waar ik wel van houd, maar een toename van slachtoffers kan ik nooit een up noemen. Dat het een hectische tijd was, besefte ik pas toen ik op mijn vakantie adres aankwam (daarover later natuurlijk meer). Dit was op 11 januari en op 1 van de vluchten realiseerde ik mij dat ik alweer 11 vluchten heb gemaakt sinds het begin van het jaar. Gemiddeld dus 1 per dag. Hopelijk wordt het iets rustiger als ik terug ben. Terwijl ik op vakantie was, is er een extra expat fysiotherapeut (toevallig ook een Nederlander) gekomen om mijn team te versterken en als ik terug ben in Juba, kan ik verder gaan met het werven van een extra Zuid-Soedanese fysiotherapeut. Het team wat ik moet leiden zal dan uit 8 fysiotherapeuten bestaan. Hopelijk zal dit wat verlichting geven op het team (ook al zal ik dus meer tijd moeten besteden aan management en minder op de werkvloer staan).

Na al die stressvolle weken, waar ik 7 dagen per week moest werken, inclusief kerst en Oud en Nieuw (Vrede tijdens kerst klinkt leuk in een liedje, maar is zelfs in een christelijk land, helaas ver van de waarheid), was ik dus wel toe aan een vakantie. Dit bleek echter ook niet van een leien dakje te gaan. Alles leek in orde en goed geregeld, totdat.... Het vliegveld van Juba besloot om een paar dagen dicht te gaan (en natuurlijk uitgerekend die dagen dat ik zou vliegen). Mijn vakantievlucht werd dus geannuleerd. Best wel vervelend, want mijn rondreis kon ik niet meer annuleren en dus moest ik vrijdag ochtend in Windhoek zijn. Gelukkig besefte ook het vliegveld in Juba dat een week lang geen vluchten niet echt te doen was en dus gingen ze alleen de ochtenden dicht. Snel maar een nieuwe vlucht geboekt. Alhoewel snel, tijdens het boeken bleek de bank mijn credit card te hebben geblokkeerd (vreemde betalingspatroon in vreemde landen, ze kennen mij blijkbaar nog steeds niet). Gelukkig kon dit snel geregeld worden en kon ik boeken.
Nu was er nog het probleem, dat ik in het veld zat en ik nog op tijd terug moest komen naar Juba. De planning was om maandag naar Juba te vliegen en op donderdag naar Windhoek, genoeg tijd dus voor eventuele vertragingen. Het liep allemaal dus anders. Ten eerste moest ik mijn vlucht naar Windhoek vervroegen naar woensdag middag, maar nog steeds tijd zat. Totdat ik in het vliegtuig naar Juba te horen kreeg dat we niet voor sluitingstijd konden landen en we dus ergens halverwege zouden moeten overnachten. Nog steeds geen probleem, ik zou een nachtje blijven (samen met de piloten en het vliegtuig), dus wat kon er mis gaan. Nou, dat Juba plotseling toch maar besloot om dinsdag de hele dag het vliegveld te sluiten. Ik zou op zijn vroegst woensdag ochtend naar Juba kunnen vliegen (ik zag mijn vakantie al in rook op gaan). Er zat niets anders op dan af te wachten en vanuit mijn hotel te werken. Het goede nieuws was, dat doordat dinsdag de hele dag het vliegveld dicht zou zijn, deze woensdag de hele dag open zou zijn. Woensdag-ochtend vroeg maar naar Juba vertrokken en we waren er bijna toen... het vliegtuig een draai maakte en de verkeerde richting op vloog (inderdaad het vliegveld werd weer gesloten en we moesten ergens anders landen en afwachten totdat deze weer open zou zijn. Terwijl ik aan het wachten was, tikten de minuten weg en dus ook de kans dat ik nog op tijd was voor mijn vakantie. Uiteindelijk konden we vertrekken. Ik had thuis in Juba precies 1 uur over om uit te pakken, weer in te pakken en weer op het vliegveld te zijn. Krap, maar het lukte (ookal had ik natuurlijk niet alles ingepakt dat ik nodig had, maar winkels genoeg in Windhoek).

Ik schrijf dit nu zittende in mijn hotel in Windhoek na een heerlijke campeerreis door het zuiden van Namibië. In 7 dagen heb ik het zuiden van dit prachtige land (volgens meneer Trump een “shit hole“) doorkruist en elke nacht midden in de woestijn mogen slapen. Dit deel van Namibië heeft de meest mooie (woestijn) landschappen. Hoogtepunten van deze reis waren de Kalahari woestijn, een rode zand woestijn met redelijk wat bomen (officieel is ook geen woestijn meer, want er valt nu te veel regen), de “Fish river canyon“, na de grand canyon in de USA de grootste canyon in de wereld en een boottocht op de Atlantische oceaan om de zeehonden en pinguïns te bekijken. Ondertussen door oogverblindende woestijnlandschappen gereden. Hét hoogtepunt was echter wel de Sossusvlei, een gigantisch duin landschap met de hoogste duinen ter wereld. Zo ver het oog reikt, alleen maar zand duinen in allerlei vormen en maten. Hoogtepunt van dit hoogtepunt was de beklimming van ‘s werelds hoogste duin. Iedereen raadde deze klim af, het zou gekkenwerk zijn om deze duin te beklimmen in de heetste periode van het jaar en dan nog eens tijdens een hittegolf (tegen de 50 graden, ondanks dat we op de eerste dag de zon letterlijk achter ons gelaten hadden bij het passeren van de steenbok keerkring). Een reisgenoot en ik dachten echter, je bent hier maar 1 keer en je kunt het tenminste proberen. Het was misschien wel gekkenwerk, maar na 2 uur klimmen, soms op handen en voeten en in de volle zon hebben we toch de top van de ruim 350m hoge duin bereikt. 350 meter klinkt misschien niet hoog, maar bij elke stap die je zet, glijd je weer de duin af en zakt je voet tot over je enkel in het mulle zand. Daarnaast loop je op een richel van zand met links en rechts van je een steile helling, wat het nodig maakt om je met je handen vast te houden om niet naar beneden te glijden. Het was dus ploeteren, maar het resultaat mocht er zijn. Niet alleen een prachtig uitzicht over alle andere duinen, maar ook het gevoel iets bereikt te hebben dat iedereen zij dat het onmogelijk was. Mensen in de vallei bleven staan kijken en aanmoedigen en bij terugkomst moest iedereen weten hoe het was. Ook de weg naar beneden was de moeite van het klimmen waard. Nu werkte het mulle zand mee. Elke stap die ik zette, gleed ik een paar meter naar beneden. Het leek soms meer op skiën, en binnen 10 minuten stonden we weer beneden. Een prachtige ervaring, waar ik nu (na 2 dagen) nog steeds elke minuut aan herinner wordt (spierpijn in mijn benen en kleine blaren op mijn handen van vastklampen aan het kokende zand).

Helaas kon deze vakantie ook niet alleen maar over rozen gaan. Het is niet echt fijn als je bij de kassa van een winkel staat en je betaalpas doet het niet. Dan de bank maar weer bellen. Mijn pinpas verliep binnen een jaar en dus hadden zij mij een nieuwe opgestuurd, de oude was dus uit het syteem verwijderd en kon niet meer geactiveerd worden, terwijl de nieuwe natuurlijk in Nederland ligt. Dit probleem hadden we natuurlijk zien aankomen toen ze de nieuwe pas enige tijd geleden hadden opgestuurd, maar toen vertelde de bank dat ik mijn oude kaart tot het einde van de looptijd kon gebruiken. Excuses van de bank, dit was foutieve informatie en had nooit verteld mogen worden, maar er is nu niets meer aan te doen. U zit de rest van uw vakantie zonder geld. Met vriendelijke groet, de ING. Gelukkig ben ik dit soort dingen inmiddels wel gewend en zorg ik altijd voor een back-up plan, maar echt fijn is het niet. De ING heeft dus wel een paar uur, maar niet mijn hele vakantie kunnen bederven.

Nu een paar dagen in een hotel in Windhoek om uit te rusten van deze toch wel zware vakantie en dan weer vol energie aan het werk. Ik kijk er eigenlijk ook wel weer naar uit.