Zuidelijk Zuid Soedan

Augustus stond in het teken van het veld.
Allereerst was ik uitgenodigd door een andere organisatie voor mensen met een handicap om een training te geven aan een groep Community health workers over het behandelen van kinderen met hersenbeschadiging. De training werd gegeven in Yei, in het zuiden van Zuid Soedan, tegen de grens van Oeganda en Congo. Het was dus weer tijd om voor de klas te staan. Dit was even wennen, maar tegelijkertijd ook fijn om weer te kunnen doen. Nu kun je veel vertellen over hersenbeschadiging, maar belangrijker is het om een hands-on training te geven. Hiervoor ben ik met kleine groepjes studenten naar de dorpen in en rond Yei gegaan om de kinderen thuis te bezoeken. Helaas zijn er hier veel kinderen met hersenbeschadiging en is de gezondheidszorg niet goed genoeg om deze adequaat te kunnen helpen. Door de gezondheidswerkers de basis beginselen bij te brengen, kunnen we hopelijk de gevolgen een beetje inperken.

Ondanks dat ik in een totaal andere omgeving werk, leek dit weer even op het werk wat ik in Papoea Nieuw Guinea heb gedaan. Geen uitgebreide apparatuur, maar gewoon zitten op de grond onder een boom de kinderen behandelen, terwijl het gehele dorp meekijkt. Toch weer een mooie en bijzondere ervaring, die ik mee heb kunnen pakken.
Na 1 week, was het echter toch weer tijd om terug te gaan naar Juba. Dus op naar het vliegveld, dat niet meer is dan een landingsbaan van gravel en een huisje als wachtruimte. Aangezien ik de enige was die daar vertrok en ons eigen vliegtuig mij op kwam pikken, was er niemand verder te bekennen. Er was dus ook niemand die de landingsbaan kon controleren. Het echter een vereiste dat de landingsbaan gecontroleerd wordt, voordat het vliegtuig kan landen. Er zat dus niets anders op dan om zelf de landingsbaan op en neer te lopen om deze te inspecteren. Hoewel ik geen expert ben, vond ik niets dat een landing moeilijk zou kunnen maken en dus kon ik het groene licht geven om te landen. Hoewel ik zeker was, is het toch even een druk die je op je schouders voelt als je beseft dat je verantwoordelijk bent voor het vliegtuig en de mensen aan boord. Ik was dan ook wel een beetje opgelucht toen het vliegtuig veilig op de grond stond.

Weer terug in Juba, stond mij een verrassing te wachten. Een paar dagen later zou ik een ander team vergezellen in hun reis naar het Zuidoosten van Zuid Soedan. Dit keer zou de hele reis plaatsvinden met de auto en dus zou ik tevens de kans krijgen om meer van het land te zien. Het eerste stuk was bekend terrein, want daar was ik al eens langs gereden. De reis was echter een stuk sneller dankzij de wegverbetering uitgevoerd door de Nederlandse overheid. De tweede dag, ging het echter over verschrikkelijk slechte wegen. Wij hadden echter geluk dat het niet geregend had, dus de weg was hard en overzichtelijk. Gedurende deze reis kwamen wij er echter steeds meer achter, dat het niet zo gelukkig was dat het niet geregend had. Het is nu dicht bij het einde van het regenseizoen en het heeft nog nauwelijks geregend. Zelfs de rivieren staan volledig droog. Wat rond deze tijd kollende rivieren zouden moeten zijn, waren niets meer dan droge strepen van rots of zand in het landschap. Dit houdt tevens in dat de akkers er verdord en dus is er niets te oogsten. Het resultaat, mensen lijden nu al honger en dat gaat de komende maanden dus alleen maar erger worden. Zelfs als het binnenkort gaat regenen, is het te laat om de oogst te redden (sommige landen hebben ook echt alles tegen zitten). Dit gaf een flinke domper op de verder toch mooie en geslaagde reis.

Ondanks de droogte was het landschap en de dieren die er leven indrukkend. Vooral veel tropische vogels gezien, maar ook diverse soorten apen en zelfs struisvogels. Nog steeds zonde dat we geen foto’s mogen nemen. Gelukkig waren de struisvogels niet zo bang aangelegd en kwamen ze ook op het terrein van het hotel, zodat we die wel hebben kunnen vastleggen. Dus toch nog een mooie herinnering aan deze week van trekken door het zuidoosten van Zuid-Soedan. Met als hoogtepunt toch wel het bezoek aan een van de beroemde cattlecamps van Zuid-Soedan. Dit zijn plaatsen waar honderden koeien gehouden worden om van daar uit elke dag de vlaktes op te trekken om te grazen.