De grote apen

Na alweer ruim 3 maanden in Zuid-Soedan, werd het de hoogste tijd om een weekje met vakantie te gaan. Ik was er in ieder geval aan toe. De keuze was dit maal niet echt moeilijk, op het moment dat je beseft dat je buurland een van de weinige landen is waar Gorilla’s in het wild leven en ook nog de mogelijkheid biedt om deze te bezoeken. Omdat ik niet alles zelf wilde regelen en ik daar ook niet de tijd voor had, besloot ik om een georganiseerde 5-daagse reis naar de Gorilla’s en Chimpansees te boeken.

Na weken van uitkijken naar het moment, was het 21 februari dan echt zo ver. ’s Ochtends vroeg opgehaald en de vakantie kon beginnen. Aangezien de reis van het vliegveld naar de Chimpansees (om de spanning op te bouwen, had ik besloten om daar eerst naar toe te gaan) 7 uur zou duren, eerst maar een nachtje in Kampala doorgebracht om de volgende ochtend te vertrekken. Het hotel was zeer simpel, maar met een goed uitzicht over het Victoria meer, het op een na grootste meer ter wereld (te grootte van Ierland) en het officiële begin van de Blauwe Nijl, waar ook Juba aan ligt.

De volgende dag dus weer op weg naar de chimpansees. Deze dag begon met een drama dat een stempel op de dag drukte. We waren nog geen 5 minuten weg of we werden reden met hoge snelheid ingehaald door een auto. Aangezien wij al 80 reden, moet deze minstens 100 gereden hebben, toen hij (ons nog geeneens geheel gepasseerd) vol een fietser schepte. De man vloog meters de lucht in, voor onze auto langs, kwam meters verderop tegen een voetganger aan en belandde dubbelgevouwen in een greppel naast de weg. In 1 klap was er niets meer over dan een bloedige ondefinieerbare massa, waar geeneens meer een mens in te herkennen was. Van alle kanten kwamen er mensen aangerend, maar voor de veiligheid konden wij niet stoppen. Dus zijn we maar doorgereden naar het eerste politiebureau om daar het ongeluk te melden.

Ondanks dit schokkende begin, toch nog een beetje kunnen genieten van het schitterende en steeds veranderende landschap van midden-Uganda. Het ene moment reden we door het glooiende landschap met lichte begroeiing en het volgende moment door dichte oerwouden of oneindige savannes. Uiteindelijk aangekomen in chimpanzee forest guesthouse, boven op een berg en met een wijds uitzicht over de theeplantages en in de verte de met oerwoud bedekte bossen, waar ik de volgende dag naar toe zou om de Chimpansees te gaan zien. Ondanks het comfortabele huisje, die nacht weinig kunnen slapen van de spanning, morgen zou het dan echt gebeuren.

De volgende dag weer vroeg op om naar de ingang van het 950 km2 grote nationale park Kibala te gaan. Vlak voor de ingang moesten we langzaam rijden, want een groep bavianen zat ons op de weg op te wachten. Na een zeer korte instructie in het park, weer terug de auto in om een paar minuten over een smal paadje te rijden en midden in de jungle uit te stappen. Tijdens de laatste instructies (regenjas mee en broekspijpen in de sokken tegen de mieren), werd onze komst al luidkeels aangekondigd, we waren dus al opgemerkt. Kruis door sluip door, door de jungle, recht op het gegil af. Binnen enkele 10 tallen meters, zagen we de eerte chimpansees al zitten. Hoewel hoog in de boom en nauwelijks zichtbaar, toch snel onze cameras gepakt en de eerste wazige foto's gemaakt. Een imposant gezicht om die grote apen hoog in de bomen en vaak redelijk dunne takken te zien zitten. Dit was echter snel vergeten, toen er een groot mannetje langs kwam lopen en rustig op enkele meters van ons vandaan op boomstronk ging zitten. Niet te dichtbij komend, ons in allerlei hoeken wringen om toch maar een redelijke foto te kunnen nemen (zonder al te veel takken en bladeren het zicht te laten belemmeren). De chimpansee zag alles lachend aan en liep toen weer verder, gevolg door een groep van 6 toeristen en 2 gidsen (lang leve het laag seizoen). Hij leidde ons naar een groep chimps, die druk bezig waren met eten en de kleintjes met spelen. Na 2 uur met de Chimps door te hebben gebracht, was het dan toch echt tijd voor een korte (ca. 45 minuten) wandeling terug naar de ingang van het park. Het eerste hoogtepunt van de vakantie was nu dus achter de rug, een geweldige ervaring, waardoor de vakantie al niet meer stuk kon.

Een dag later weer vroeg op, want nu stond er weer een lange rit op het programma (dit keer ruim 11 uur). De eerste uren waren behoorlijk saai, met als hoogtepunt het passeren van de evenaar, maar verder niets te beleven. Alles veranderde echter na het passeren van de evenaar. We reden nu door het schitterende Savanne landschap van Queen Elisabeth nationale park. Ogen te kort voor de hert-achtigen, pumba’s en allerlei grote vogels. En plotseling stopte de chauffeur en wees naar een boom. Ik dacht nog, niet echt bijzonder om daar voor te stoppen, maar wat vergiste ik mij toen vanachter die boom een schitterende olifant kwam wandelen. Kort na deze ervaring, kon ik kiezen de lange weg rechtstreeks naar het hotel of de erg lange weg, met een omweg naar het hotel. Uiteraard voor de lange gekozen en mijn keuze werd beloond. Een 50 meter voor ons stak een nijlpaard de weg over. Met open mond en vol verbazing zag ik hoe deze gigant rustig de weg over slenterde. Bijna was ik mijn camera vergeten, maar net op tijd (of eigenlijk net te laat) toch nog een foto van de kont van het nijlpaard gemaakt, voordat hij de bosjes in verdween. Toen we even later de plek passeerde waar hij de bosjes ingegaan was, stond hij daar nog. Helaas schrok hij van ons en zette het op een lopen. Ik wist dat die loge beesten snel konden zijn, maar toch verraste hij mij nog met zijn snelheid en dwars door de bosjes, want niets stond hem in de weg. Gelukkig rende hij weg voor ons en niet naar ons toe.
De rest van de dag was nauwelijks nog de moeite waard, behalve het moment dat er een Kameleon vanuit een boom op de motorkap van de auto sprong. Een redelijk groot beest in alle kleuren van de regenboog. Helaas was ook hij, snel weer van de motorkap af (wel levend, want we kropen de berg op).

Toen was het plotseling toch eindelijk zo ver. Het hoogtepunt van de vakantie. Weer vroeg op om naar Bwindi Nationale park te gaan. Een wat uitgebreidere instructie dit keer en daar begon de wandeling. Eerst nog via redelijk begaanbare paden, maar later recht de bush in en de berg op. Alleen dit al was geweldig. Na 2,5 uur klimmen en klauteren op handen en voeten en glijdend langs de glibberige berghelling naar beneden, kwamen we in soort moeras uit. Daar kregen we de laatste instructies, maar die heb ik nauwelijks gehoord, want er kroop duidelijk wat groots door het woud en in de verte zagen we de eerste Gorilla al opdoemen. Ook nu snel weer een foto gemaakt, waar nauwelijks iets op te zien was, maar misschien zouden we ze nooit beter te zien krijgen (hoe anders zou het uitpakken). De Gorilla gevolgd, totdat we op een kleine groep stuitte. Duidelijke instructie gekregen om minimaal 8 meter afstand te houden, maar plotseling waren we omsingeld en konden we geen kant op toen een jong mannetje dwars door onze groep liep. We moesten een stapje achteruit, maar meer kond niet op het smalle paadje. Vlak onder onze neus (op minder dan 1 meter) ging hij vervolgens zitten eten. Zo krijg je ze toch niet te zien in de dierentuin. Toen de zilver rug dit zag, kon hij niet achterblijven en kwam ook vlak voor ons zitten. Rustig rond kijkend en alles in de gaten houdend. We stonden nu dus letterlijk oog in oog met een gigant van een gorilla. Wel liet hij duidelijk merken dat hij bepaalde hoe dichtbij we kwamen, kwamen wij iets te dichtbij, gaf hij zonder op te kijken een grom weg, dat niets aan duidelijkheid overliet. Schitterende foto’s kunnen maken, maar na 1 uur moesten we toch weer terug. Deze beesten worden niet langer dan 1 uur aan toeristen blootgesteld en verder met rust gelaten. Vol ervaringen en deze delend met de groep (8 personen) en vol adrenaline liepen we weer terug zoals we gekomen waren en na een korte lunch midden in het oerwoud en 6 uur later, kwamen we moe maar zer voldaan het oerwoud weer uit. Ondanks dat ik nog terug naar Kampala moest en daar nog enkele dagen had om bij te komen, was hiermee de vakantie eigenlijk al ten einde gekomen. Maar niet zonder een korte stop bij het weer passeren van de evenaar.
Hier nog even de water proef gedaan. Ca. 5 meter van elkaar stonden er namelijk 3 grote trechters opgesteld. Door hier water in te doen en vervolgens leeg te laten lopen. Ondanks de geringe afstand van elkaar, was duidelijk en ook vreemd om te zien, dat het water op het Noordelijk halfrond een andere kant op draait bij het weglopen uit de trechter, dan op het zuidelijk halfrond. Met nog meer verbazing gekeken naar het water in de trechter die exact op de evenaar stond. Het water draaide helemaal niet, maar liep gewoon uit de trechter als zand door een zandlopen. De theorie was mij bekend, maar om het met eigen ogen te zien, was verbazingwekkend.

Nu weer vol energie terug in Juba, klaar voor de volgende maanden en met een hele ervaring rijker.