Reis en aankomst

Het is alweer een week geleden dat ik op Schiphol stond om mijn nieuwe avontuur te beginnen. Zoals altijd licht gespannen, maar vol goede moed. Doordat ik deze keer maar kort in Nederland ben geweest, heb ik helaas niet de kans gehad om iedereen te spreken.

De reis was al een ervaring op zich.
Allereerst, kreeg ik in Genève te horen dat er een delegatie van het Noord-Koreaanse Rode Kruis aanwezig was en werd ik gevraagd om ze begeleiden naar een diner, omdat ik degene was die ze misschien wel zou kennen. Uiteraard ben ik hier op ingegaan. Met een aantal collega’s de delegatie opgehaald van hun hotel. Het bleek een groep te zijn, met wie ik had samengewerkt en ik dus goed kende. Het werd dan ook een leuk weer zien van mensen, waar ik van had aangenomen om ze nooit meer te kunnen spreken. Het werd dus een zeer gezellige avond met het ophalen van goede en mooie herinneringen aan mijn werk en leven in Noord Korea. Daarnaast was het ook nog eens een bijzondere ervaring om met mensen door Genève te lopen die nog nooit buiten hun land geweest waren. Zij keken hun ogen uit en waren nieuwsgierig naar alles wat ze zagen. Het diner bestond uit een lopend buffet van gerechten waar zij nog nooit van gehoord hadden en dus moeite hadden om te kiezen. Deze missie begon dus al verrassend leuk.

De volgende dag met 3 personen naar Cairo gevlogen, waar wij moesten overnachten om de volgende dag door te vliegen. Alles was door Egypt Air geregeld. We hoefden alleen maar een visum te kopen en naar de balie in de aankomsthal te gaan. Daar zou iemand ons opwachten om ons naar het hotel te brengen. Helaas was er niemand bij de balie moesten wij een half uur wachten tot ze de juiste persoon gevonden hadden die ons kon helpen. We kregen onze vouchers en moesten op de bushalte op de juiste bus wachten die ons op zou pikken. Deze zou in 5 minuten komen, maar arriveerde pas na 15 minuten (ja, wij zijn in Afrika). Uiteindelijk toch naar een prachtig hotel gebracht (we hadden beter kunnen gaan lopen, dat was sneller geweest). Egypte is helaas nog niet veilig en Cairo al helemaal niet. Hierdoor staan er veel hotels leeg en zijn ze ook al jaren niet meer onderhouden. Maar goed, voor 1 nacht was het goed te doen.

De volgende ochtend zoals gezegd doorgevlogen naar Juba. Als de dood om Ebola het land in te halen, moest iedereen een gezondheidsverklaring invullen en werd van iedereen de temperatuur gemeten. Met 2 volle vliegtuigen die aankwamen en slechts 1 persoon om dit te doen, was dit een langdurige ervaring waar veel gemopperd werd. Dit was niet geen bij een temperatuur van 38 graden en in een tent. Uiteindelijk toch gecontroleerd en dus door naar de rij om een visum aan te schaffen. Opnieuw een formulier invullen en mijn paspoort inleveren om daarna weer in een andere rij te gaan staan om het paspoort met visum weer op te halen. Eindelijk was ik aan de beurt, toen de printer van de visa het begaf. Steeds meer mensen die er intelligent naar gingen staan kijken, maar uiteindelijk kreeg ik een formulier om mijn paspoort de volgende dag maar op te halen. Er was echter 1 probleem. Hoe kwam ik de douane door zonder visum en paspoort. Het kostte dus weer de nodige overredingskracht om uit te leggen dat ik zonder naar binnen kon. Uiteindelijk dus toch het land ingekomen en konden de briefings gaan beginnen.

De omgeving hier is echt mooi en zeer interessant om te zien. Helaas is het strikt verboden om foto’s te maken. Het land is nog steeds in een intern oorlog en elke foto kan gezien worden als spionage. Het maken van foto’s kan daardoor leiden tot een gevangenisstraf van enkele dagen tot enkele weken. Helaas voor jullie (en mij) dus geen foto’s van deze missie.