Mei: Ur en nieuwe tijden

In mijn laatste bericht eindigde ik dat de verkiezingen rustig verlopen waren. Dit hield niet in dat de spanningen volledig weg waren. Het duurde nog 3 weken voordat de uitslagen bekend waren en dus was er genoeg ruimte voor speculaties en stof voor discussie voor de Iraki’s. En zelfs nu de uitslagen bekend zijn, is het nog niet zeker hoe de regering gevormd gaat worden en wat deze uitslag gaat betekenen. De toekomst zal het uitwijzen.

Het grootste nieuws voor mij is dat afgelopen week (eindelijk) mijn collega is gearriveerd, een rustige en vriendelijke Marokkaanse man met veel kennis en ervaring. Ik denk dat wij het prima zullen vinden met elkaar. Na 2 maanden alleen gewerkt en geleefd te hebben, is dit een welkome verandering. Een nieuwe periode is hiermee aangebroken. Hopelijk gaat het werk nu ook beter. Niet dat het slecht ging, maar er was nog genoeg ruimte voor verbetering en hopelijk kunnen we samen deze verbetering waarmaken.

Halverwege deze maand kwam een groep collegae een weekje langs voor werkzaamheden in de buurt. Gelijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om een kleine excursie te maken. Op het programma stond Ur, een toeristische attractie, een kleine 30 minuten rijden van mijn huis. Ur bestaat uit de restanten een maan tempel en de fundamenten van (een van de) oudste ontdekte steden in de wereld. In deze Mesopotamische stad, het gedeeltelijk gerenoveerde (ca. 4000 jaar oude) huis van aartsvader Abraham of Ibrahim. Aartsvader van zowel de Christenen, Joden als moslims en dus 1 van de heiligste plaatsen op aarde en tegelijkertijd, door de situatie in Irak, niet een plaats die veel mensen zullen bezoeken. Helaas is er van de tempel niet veel meer over dan de (in Sadam Hussains tijd) gerestaureerde eerste trap van de trap piramide. Dit geeft echter wel een indruk van hoe immens groot deze tempel moet zijn geweest. De hele excursie heeft niet langer dan 1 uur geduurd. Gedeeltelijk omdat het complex niet echt groot is, maar ook doordat de temperatuur van 45 graden en een harde nog warmere en droge wind en nergens schaduw, een langer verblijf nagenoeg onmogelijk maakte. Zelfs het bevroren flesje water dat we hadden meegenomen, was na 45 minuten niet meer te drinken zonder mijn mond te branden. In het najaar nog maar eens gaan.

Nassiriyah ligt aan de Eufraat. Niet alleen zorgt dit voor het water om het land te bevloeien en te drinken, maar ook levert het mooie plaatjes op. M.n. ’s avonds (als er stroom is) ontstaat er sprookjesachtig tafereel op. Als het, vanwege de veiligheid, zou mogen, zou ik toch regelmatig aan de oevers te vinden zijn. Nu maar hopen dat het snel veilig genoeg gaat worden.