Ramadan en Nederland

Vandaag ben ik precies halverwege mijn missie in Irak. Ik weet niet of ik moet zeggen al halverwege of pas halverwege. Dit is verschilt van moment tot moment. Dit is een van de dingen die het werk hier interessant, maar mentaal zwaar maakt. Zoals ik in het vorige bericht heb aangegeven, zitten we hier redelijk ver (enkele honderden kilometers) van het echte geweld. Toch zijn de gevolgen hier goed merkbaar. De lokale bevolking leeft in grote spanning, wat gaat er de komende tijd gebeuren, en de meeste mensen kennen inmiddels wel iemand die in de nieuwe oorlog is omgekomen. Daarnaast is het materialistisch ook steeds merkbaarder. Het belangrijkste dat direct merkbaar is, is het gebrek aan elektriciteit. Om iedereen toch van stroom te voorzien, wordt er per wijk 2 uur stroom geleverd en dan de volgende wijk, enz. Het gevolg is dat we maximaal 4 x 2 uur stroom hebben. Dit is erg vervelend bij temperaturen tegen de 50 graden Celsius en dus geen werkende airco. Gelukkig hebben wij thuis wel een generator, dus voor ons is het probleem niet zo groot, maar de lokale bevolking lijdt hierduidelijk onder.

Waar juli voor mijn Iraakse collegae in het teken stond van Ramadan, was voor mij mijn vakantie naar Nederland het hoogtepunt.
Eerst moest er echter nog gewerkt worden. Zoals verwacht, was juli niet de meest productieve. Een hele maand niet eten en m.n. drinken in dit klimaat, geeft de mens niet veel energie om te werken of voor patiënten om naar het revalidatie centrum te komen. Een zeer rustige maand dus en dus ideaal om een week naar Nederland te gaan.
Het eerste weekend van de maand, even weer naar het regionale hoofdkantoor in Najaf. De reis verliep echter iets anders dan verwacht en normaal. Na ruim 2 uur in de auto, en midden in de woestijn, kregen we een klapband. Auto aan de kant van de weg geparkeerd, iedereen uit de auto en de bagage uitladen. Al het gereedschap klaar leggen om te gebruiken en aan de slag maar. Dit was onze eerste fout. Bij een temperatuur van boven de 50oC is het niet alleen erg warm om te werken, maar als je het gereedschap in de zon op het gloeiende asfalt legt, kan je dit na enkele seconden niet meer aanraken. Alles dus maar onder de auto in de schaduw gelegd en op nieuw aan de slag. Uiteindelijk dus toch gelukt. Alles inladen en iedereen (we waren met z’n zessen) weer de auto in. De reserve band vond het hete asfalt waarschijnlijk ook niet zo leuk, dus nog voor we de auto in konden, zij deze pssss. Daar ging onze reserve band dus. Inmiddels waren de hulptroepen op pad gestuurd, maar het zou meer dan 2 uur duren voordat die er zouden zijn. Verder rijden was echter geen optie, maar blijven wachten eigenlijk ook niet. Het is voor een groep buitenlanders nou niet echt de meest veilige plaats om te zijn, midden in een Iraakse woestijn. Uiteindelijk stopte er een vrachtwagen die onze band kon oppompen. De chauffeur was wel erg kwaad op onze chauffeur, hoe hij het in zijn hoofd had gehaald om uitgerekend daar te stoppen. Hij was echter ook erg behulpzaam. Met een volle (maar langzaam leeglopende) band, rustig onze weg vervolgt. Om even later onze band meer weer te laten oppompen. Uiteindelijk bereikten we het eerste dorpje (na 30 km), waar we onze band provisorisch hebben laten repareren (met een spray). Zo zijn eindelijk toch op onze bestemming aangekomen.
De terugweg liep gelukkig iets makkelijker, al lijkt de laatste tijd niets helemaal volgens plan te verlopen. Vanuit de verte was er een dikke zwarte rookwolk te zien in de richting waar we heen moesten. Hoe dichter we bij kwamen, des te duidelijker werd het dat er iets dicht bij de weg in brand stond. Voorzichtig, misschien was het een aanslag doorgereden. Dicht genoeg bij gekomen, bleek er een tankwagen in de brand te staan. De truck was al dusdanig uitgebrand dat er geen ontploffingsgevaar was en wij er gewoon langs konden. Echter te hoogte van de brandende truck was er een behoorlijke verkeersopstopping ontstaan. Veel brandweer en politie, maar niemand die het verkeer regelde. Zo kwam het dus dat iedereen links en rechts om de truck heen reden en uiteindelijk alles vaststond. Om er toch langs te kunnen, gingen auto’s steeds dichter langs de brand rijden en helaas niet alleen auto’s, maar ook andere tankwagen. Een voordeel van een rotswoestijn is, dat je niet perse de weg hoeft te volgen. Dus dan maar van de weg af, de woestijn in om met een grote boog om het vaststaande verkeer heen te rijden en zo snel mogelijk van de brand weg rijden.

Uiteindelijk was het dan toch zo ver, voor 11 dagen vakantie in Nederland. Om de een of andere reden, is het altijd spannend en bijzonder om naar Nederland te komen. Speciaal een stoel bij het raam gereserveerd en dat werd dit keer beloond. Nederland was volkomen onbewolkt en het uitzicht over o.a. het IJsselmeer was adembenemend. Het fel groen van het land met het blauw van het meer, wat is Nederland eigenlijk toch mooi. De timing van de vakantie was ook nog eens perfect, precies de week van een hittegolf. Bij het landen op Schiphol was het dan ook 24 graden en dus was ik een van de weinige die een jas aan had. Van Schiphol opgehaald door mijn ouders en direct door naar mijn nichtjes, sorry voor de anderen, maar hier had ik toch het meeste naar uitgekeken. Ondanks dat ik regelmatig foto’s van de kleine meiden had ontvangen, waren ze in de 5 maanden toch meer veranderd dan ik had gedacht.
De rest van de week lekker rustig aan gedaan. Heerlijk om “gewoon” door Nieuwegein te wandelen of te fietsen, even een ijsje te halen bij de snackbar om de hoek. Wat is vrijheid toch een groot en in Nederland zeer onderschat goed. Even de auto pakken en naar het bos gaan om een wandeling te maken, zonder continu gestopt te worden om je paspoort te laten checken, niet continu gespannen het nieuws volgen om te zien of het nog wel veilig. Al met al, was 11 dagen wel kort, maar genoeg om weer energie bij te tanken voor een volgende periode.