Even bijtanken

De afgelopen maanden waren erg intensief en dus was het tijd voor een eerste, en volgens mij welverdiende vakantie.
Vorige keer verteld over hoe ik in Irak leef. Een mooi en groot huis, maar zonder enige bewegingsvrijheid. De laatste heeft dat flink aangetikt, aangezien alleen heb gewoond. Gelukkig heb ik een aantal dagen bezoek gehad van een aantal van mijn collegae, maar verder is het erg stil. De opgelopen temperatuur (sinds enkele weken komt het kwik al geregeld boven de 40 graden en het is pas april), is het net echt lekker meer om buiten op het dak te gaan zitten. Dan maar wachten tot de zon onder is en het een beetje afkoelt. De rest van de dag dus binnen zitten.

Donderdag 24 april van Nassiriyah naar Basrah gereden, een rit van 3 uur door een eindeloze woestijn vlakte. Zo ver het oog reikt niets dan een rots vlakte, bedekt met een dunne witte laag. Vroeger was zit zeen en dus is alles bedekt met een laagje zout. Verder zijn er overalr grote vlammen zichtbaar. Een inferno-achtig gezicht, behalve als je beseft dat dit allemaal olievelden zijn.

De volgende ochtend naar het vliegveld van Basrah. Normaal gesproken een rustig vliegveld, maar nu overvol met buitenlanders (daarmee bedoel ik niet-Irakezen). Even vergeten, de week daarop waren er verkiezingen in Irak en dus niet het meest veilige moment om in Irak te zijn. Alle (met name olie-) bedrijven hebben hun buitenlanders uit Irak gehaald. De meesten gingen niet zoals ik naar Jordanië, maar er waren tegelijkertijd ook 2 vluchten naar Dubai en Qatar (waarschijnlijk hebben die landen ook iets met olie te maken). Het vliegveld kon deze drukte duidelijk niet goed aan. De wachtrijen voor de douane en het inchecken waren dusdanig groot dat elke vlucht minimaal 45 minuten vertraging opliep.

Uiteindelijk dan toch in Jordanië aangekomen. Eerste stop en mooi resort aan de Dode Zee. Gelijk werd mij duidelijk waarom dit de Dode Zee genoemd wordt. Het water is blijkbaar zo zout, dat er geen leven in en rond mogelijk is. Geen plant of vogeltje in de buurt te verkennen. Zelf geen boot, terwijl aan de andere kant (enkele km van ons hotel, toch de grens met Israël is). Speciaal als je dat beseft. Het zwemmen in de Dode Zee is een wonderlijke ervaring. Rustig het water in lopen om vervolgens als het water op borsthoogte komt, contact met de bodem te verliezen en te drijven. Zodra je voeten geen contact meer hebben met de bodem, willen deze omhoog en kieper je achterover om vervolgens op je rug te blijven drijven. Het kost zelfs enige moeite om je benen weer naar beneden te krijgen. Dat levert een lachwekkend gezicht op als je sommige mensen weer het water uit ziet proberen te komen. Mensen die dan maar op handen en knieën uit het water kruipen om vervolgens op de kant maar op te staan. Of mensen die ondanks alle waarschuwingsborden, toch proberen hun gezicht onder water te krijgen om vervolgens met een zeer pijnlijk gezicht naar de douches rennen om het bijtende water uit hun ogen en neus te spoelen. Het kleinste druppeltje water brand namelijk als een gek in je ogen. Vandaar ook de waarschuwingsborden om niet te duiken of te spatten. Duiken is sowieso niet echt mogelijk, want je komt dus gewoon niet onder. Uiteraard, heb ik dit ook geprobeerd, maar wel met een chloorbrilletje op. Na een paar pogingen toch maar op gegeven, want er komt dan toch wat water in je neus en dat is ook niet erg plezant (om dat mooie Belgische woord maar eens te gebruiken).
Uiteraard, de eerste dag van de vakantie al behoorlijk verbrand. Allereerst, is het hier 10 graden kouder dan in Irak, maar toch nog steeds 34 graden. Ten tweede helpt het (zoute) water ook niet erg. Tevens (na een inspectie een dag later) bleek te parasol wel schaduw te geven, maar zeer open gevlochten en dus weinig UV tegen houdend te zijn. Tenslotte begon ik mij te beseffen dat Irak wel warm is, maar dat ik daar nooit in een korte broek kan lopen. De tweede dag dan maar uit de zon gebleven, jammer, maar het hoort een beetje bij de vakantie.

Na twee dagen Dode Zee, de taxi gepakt naar Petra. Petra is een ca. 2000 jaar oude stad in de krater van een dode vulkaan. Het was een belangrijke kruising tussen verschillende handelsroutes en dus een rijke plaats. Dit wel te zien aan de prachtige tombes en tempels die uit de rotsen zijn gehouwen. Diezelfde avond naar Petra by night geweest. De hele vallei is dan met kaarsen verlicht. Tegelijkertijd werd er “locale” muziek gespeeld, wat een sprookjesachtige sfeer op riep. De volgende dag bij daglicht weer terug gegaan. Wat een pracht: eerst ca. 30 minuten door een kloof lopen om vervolgens (weer) oog in oog te staan met de prachtige uit de rotsen gehouwen tempel. Iets verder doorlopen en je komt in een grote vallei met allerlei ruïnes. Naast de vele culturele bezienswaardigheden, is het ook nog eens een adembenemende mooie vallei met enkele grote wandelingen de bergen in. Twee dagen lang flink gelopen van de ene in de andere verbazing gevallen. Ondanks dat het conditioneel tegenvalt om zoveel te lopen (flinke spierpijn) na ruim 2 maanden niet naar buiten kunnen en dus niet kunnen wandelen, was het de pijn en zweet meer dan waard. Eigenlijk waren de 2 dagen te kort en had ik te weinig tijd om rustig aan te doen.

Nu ben ik inmiddels weer thuis in Nassiriyah en weer vol energie om een nieuwe periode in het revalidatie centrum te gaan werken. Het lijkt er op dat de verkiezingen hier rustig zijn verlopen (alles is relatief natuurlijk), dus hopelijk gaat het leven vanaf morgen weer zijn gewone gang.