Een ongeluk komt nooit alleen

Er is alweer een maand voorbij. De tijd vliegt, maar er is dan ook veel gebeurd deze maand.

Al een tijdje stond er een training in Aleppo gepland en dus kon ik een week afstand nemen van de werkzaamheden in het kamp. Uiteraard was de week voor mij vertrek extra druk met patiënten die nog gezien wilden worden voordat ik 1,5 week weg zou zijn. Het was dus een paar dagen hollen en dat gaat niet altijd goed. De dag voordat ik naar Aleppo zou vertrekken, zag ik even een grote steen over het hoofd en dus ging ik languit voor mijn patiënten op de grond liggen. Het gevolg, een open knie en elleboog en een paar gebroken ribben (had ik maar niet op de walkietalkie moeten vallen). Zoals altijd, kwam de echte pijn gelukkig wat later en kon ik mijn dag “gewoon” afmaken. De echte pijn kwam pas in de bus terug en natuurlijk ‘s avonds in bed. Ik bofte echter, aangezien de timing niet veel beter kon, want de volgende dagen hoefde ik niet veel te doen, aangezien dit dus reisdagen waren. Ook de bij de cursus kon ik mij rustig houden. Het moeilijkste tijdens de training, was het wakker blijven na een paar dagen zeer slecht slapen.

Na ruim een week was de pijn duidelijk minder en kon ik weer beter slapen. De laatste dagen in Aleppo, kon ik dus toch nog even de stad in. Ondanks alle schade die het conflict bij deze stad heeft aangericht, blijft er nog genoeg over om van te genieten, al is het maar de vrijheid om een avondje in het park door te brengen. Ik had mijn tijd in Aleppo anders voorgesteld, maar als ik niet was gegaan, had ik een paar dagen thuis moeten zitten, want mijn normale werk was niet mogelijk geweest.

Op de weg terug van Aleppo naar Hassakeh, heb ik het weekend in Damascus moeten doorbrengen (er zijn namelijk maar een paar vluchten per week van Damascus naar Hassakeh). Dus ook daar wat tijd gehad om de stad in te gaan en weer van de mooie oude stad te genieten.

Eenmaal terug aan het echte werk, was de eerste dag weer ongelooflijk druk. Niet alleen had ik patiënten op mij wachten, maar de dagen daarna was het offerfeest en willen de mensen liever niet naar het ziekenhuis komen. Dus 1 dag doorgegaan, waar ik 1,5 week geleden was gestopt. Rennen, rennen en nog eens rennen. Ik nam het doorgaan echter iets te letterlijk, dus dat kon weer eens niet goed gaan. Na wat ik dacht mijn laatste patiënt zou zijn, was ik aan het opruimen en haalde ik mijn vinger open. Het wondje stelde niet zo veel voor en in eerste instantie voelde ik het niet eens, maar met deze temperatuur kwam het bloed er met stromen uit en was niet zo makkelijk te stoppen. (Het verbaasde mij echter dat ik nog kon bloeden, aangezien je bij deze temperaturen nooit voldoende kan drinken en ik behoorlijk uitgedroogd was, maar blijkbaar had ik nog genoeg vocht over). Geluk bij een ongeluk was dat ik natuurlijk in een ziekenhuis werk en het redelijk aan het einde van de dag was. De chirurg had tijd om er even een hechting in te doen, wat bloeden stopte. Een klein verbandje er omheen en ik kon weer aan het werk, want er waren toch weer wat patiënten gekomen. Interessant om te werken, terwijl je niets met je wijsvinger kunt voelen, vanwege de verdoving. De handelingen gingen dus iets minder handig, maar het lukte wel. De volgende dagen weinig last gehad en na 5 dagen kon de hechting eruit.

De afgelopen week zonder verdere kleerscheuren doorgekomen en zelfs de ribben zijn niet gevoelig meer. Ik heb dus ook eindelijk weer een stukje kunnen hardlopen. Dat viel weliswaar niet mee, maar dat was meer omdat ik een paar weken niet heb kunnen hardlopen en met deze hitte is het toch al niet erg makkelijk. Je moet er vroeg voor opstaan, zodat de temperatuur niet te hoog is (een graadje of 35), maar de rest van de dag vrij om genoeg uit te kunnen rusten (en dit stukje te schrijven).