Guido en de machtige Mango's

Oeps, ik zie dat het nu alweer ruim 3 maanden geleden is dat ik iets op deze blog heb gezet. Er is toch wel wat gebeurd in die tijd.
Het meest opvallende is de toename van de temperatuur en (dat had ik niet zozeer verwacht in een woestijn) de luchtvochtigheid. Wat in maart nog de maximum temperatuur was, is nu de minimum temperatuur (als we geluk hebben). Overdag dus zo’n 40-45 graden en ‘s nachts 30-35. Nu ben ik wel wat gewend inmiddels. Dus niets van aantrekken en gewoon doorgaan met wat ik altijd deed. Alleen gingen er steeds minder collegae mee naar het park om hard te lopen of gewoon om te wandelen. De laatste weken dus maar steeds alleen geweest (ja, van je collegae moet je het hebben). Wel steeds vroeger weg om de echte hitte te vermijden. Helaas mogen we niet voor 7 uur de deur uit en om nou elke zaterdag en zondag om 5.30 op te staan om niet op een lege (of volle maag) te hoeven lopen, begint ook de lol te verminderen. Dus dan toch maar alleen op zaterdag rennen. Nu is dus de laatste 2 weken de luchtvochtigheid de spuigaten uit gaan lopen. Ik kan mij niet herinneren dat ik het ooit zo benauwd mee heb gemaakt. Het is de hele dag naar lucht happen, maar nergens is er zuurstof te vinden. Hardlopen gaat nog net, maar wel veel korter en ik heb nu ook de hele dag nodig om er van bij te komen. Misschien begint het nu tijd te worden om het lopen buiten maar even laten en ook het weekend de fitness in te duiken.

Ook zijn inmiddels de verkiezingen in India achter de rug. Ondanks dat de spanningen tussen India en Pakistan rond de verkiezingen behoorlijk waren opgelopen, is alles relatief rustig verlopen. Ondanks dat we niet echte ellende hadden verwacht, is het toch altijd weer fijn als alles met een sisser afloopt. Het scheelt ook behoorlijk in onze (nacht-)rust. Wij wonen namelijk dichtbij een militair vliegveld, waar tijdens de verkiezingen in India, dag en nacht de straaljagers opstegen. En ik kan zeggen dat die dingen een behoorlijke herrie maken. Maar behalve dit ongemak, weinig last gehad.

O ja, ik ben tussendoor ook nog even in Nederland geweest. Gezellig vrienden en familie zien, blijft toch altijd een hoogtepunt van de missie. Ik wil niemand beledigen of voor het hoofd stoten, maar het grootste hoogtepunt blijft toch vakantie vieren met mijn kleine nichtjes en neefje (al mag ik natuurlijk niet zeggen dat ze klein zijn, dus eigenlijk zijn het mijn grote nichtjes en neefje). Heerlijk weer even helemaal kind zijn en lol hebben. Dit in schril contrast met mijn werk, waar je (bijna) 24 uur per dag soort van voorbeeld functie hebt en waar je altijd ogen op je gericht weet. Echt helemaal jezelf zijn kan dan vaak niet, maar zelfs ik kan niet alles hebben in het leven.

Je hoort mij dan ook niet klagen, zeker niet nu het volop mango seizoen is geworden. Overal op straat worden er verschillende soorten mango’s aangeboden. Heerlijk vers, sappig en (ook heel belangrijk voor een echte Hollander) voor bijna niets. Een echte droom voor een heuse mango liefhebber, elke ochtend de dag beginnen met een overheerlijke mango en ‘s avonds ook als toetjes. Op sommige dagen heb ik zelfs het ultieme geluk een mango bij de lunch te hebben. Deze wordt voor ons bereid, dus daar heb ik niet zoveel invloed op. Zoveel zaligheid op een dag, dat je bijna vergeet dat er ook nog gewerkt moet worden. Nu alles alles in Peshawar min of meer gaat, zoals ik het wil, is het tijd om ook een beetje rond te gaan reizen door Pakistan om de revalidatie centra die wij elders in het land steunen te bezoeken. Daarover volgende keer meer.