September

De afgelopen veel mogen reizen door Pakistan en daardoor veel van het land kunnen zien.

Allereerst ben ik voor mijn werk een weekje naar Lahore geweest. Deze in het oosten gelegen stad is de op een na grootste stad van Pakistan. Met zijn lange geschiedenis is Lahore een compleet andere stad dan het nieuw gestichte Islamabad en ook compleet verschillend van het meer conservatieve Peshawar. Voor het werk moest ik het door ons gesteunde revalidatie centrum inspecteren en kijken hoe we samen het centrum kunnen verbeteren. Na werktijd was er echter nog genoeg tijd over om cultuur van deze stad op te snuiven en te genieten van het heerlijke eten. Ik moest wel vragen om het iets minder gekruid te maken, dan hoe zij het gewend zijn, maar gewoon buiten op een terrasje zitten om te eten, was een verademing na de maanden “opgesloten”te zitten in ons huis in Peshawar. Het hoogtepunt was het bezoek aan de oude ommuurde stad. Dit is min of meer 1 complex met forten, gebedsplaatsen van verschillende geloven. Het is een teken dat voor eeuwen verschillende geloven samen kunnen leven en elkaar kunnen respecteren. Naast deze stad, ligt het Minto park, een groot park waar in de jaren ‘30 het idee van de staat Pakistan is ontstaan, wat heeft geleid tot de Lahore resolutie (de eerste officiële oproep tot een aparte staat) in 1940. Ter nagedachtenis van dit historisch gebeuren, is in de jaren ‘60 de Minar-e-Pakistan gebouwd. Dit is een 70 meter hoge (een beetje op de Eiffeltoren lijkende) toren en een belangrijk symbool voor Pakistan.

Een paar weken later heb ik met het team een uitstapje mogen maken naar de Boeddhistische tempels van Takht-i-Bahi, ca. 1,5 uur rijden van Peshawar, of wat er nog van over is. Dit complex is gebouwd in de 1e tot en met 7e eeuw na Christus. Niet alleen een indrukwekkend historische plaats, maar ook een mooie gelegenheid om even buiten kunnen te zijn. Daarbij ligt het in de prachtige in de groene heuvels. Het betekende wel veel heuvel op en aflopen (wat we duidelijk niet meer gewend waren, zeker niet in de Pakistaanse hitte), maar al met al een fijne dag uit. En de paar liters zweet die we zijn kwijtgeraakt, konden wel weer bijgevuld worden.

Doordat het hier om toeristische plaatsen gaat, heb ik dit keer wel een paar foto’s bij kunnen voegen.

Naast al dat plezier, moest er natuurlijk ook nog gewerkt worden. Voor een inspectie van een revalidatie centrum afgereisd naar Bagh in Pakistaans Kasjmir. Een 8 uur durende rit, voornamelijk door het prachtige landschap van de uitlopers van de Himalaya. De reis zou echter iets anders verlopen dan gepland. Op maandag dus de rit gemaakt, om op dinsdag aan het werk te gaan. Helaas werd op die dinsdag de regio getroffen door een zware aardbeving (6.1 op de Richter-schaal) met het episch centrum een kleine 100 km van ons vandaan. Hoewel wij niet al te veel hadden gemerkt van deze aardbeving, was de schade iets verderop enorm. 33 mensen waren gedood en meer dan 300 raakten gewond. Aangezien er behoorlijke naschokken verwacht werden, moesten wij op woensdag al het gebied verlaten. Met een beetje tegenzin, we hadden wat meer voor die mensen willen betekenen, hebben we toch de hele reis weer terug gemaakt. We konden toch weinig betekenen, aangezien we geen materialen bij ons hadden om echt hulp te kunnen bieden. Al met al een goede beslissing om te terug te gaan, aangezien die naschokken er inderdaad zijn gekomen, hoewel deze niet voor nog meer slachtoffers hebben gezorgd. Het is toch een beetje vreemd gevoel, aangezien we dit revalidatie centrum hebben opgezet om de slachtoffers van een eerder aardbeving (2005) te helpen. We hebben die ene dag veel met die mensen gewerkt (een prothese moet toch steeds weer vervangen worden en blijft dus een levenslange behandeling) en juist op dat moment vond er een nieuwe aardbeving plaats. Weer eens een momentje waarop je beseft hoe kwetsbaar het leven is en hoe hard onze hulp nodig blijft.