De eerste weken

Alweer 1,5 maand in Pakistan. Aan de ene kant heel snel gegaan en andere kant lijkt het veel langer geleden dat ik uit Nederland vertrokken ben. Na een jaar in Zuid-Soedan heb ik vooral moeten wennen aan het klimaat hier. Met een echt landklimaat, is het de afgelopen weken behoorlijk koud geweest. ‘s Nachts temperaturen rond het vriespunt, terwijl het overdag oploopt tot rond de 15 graden. Daarnaast is er een extreem droge lucht. Na het douchen is het bijna niet nodig om je af te drogen, want voordat je een handdoek kan pakken, ben je al droog. Allebei gaat binnekort veranderen, aangezien de zomer hier extreem warm en vochtig blijkt te zijn. Ik zal af moeten wachten, maar nu ben ik vooral aan het genieten van het feit dat de verwarming nauwelijks meer aan hoeft.

Zoals ik al zei, is de tijd tegelijkertijd snel en ook langzaam gegaan. Soms heb ik het idee dat ik hier net ben geland. Het project is dan ook zo groot, dat ik nu eindelijk door begin te krijgen hoe het in elkaar zit. Het is niet makkelijk geweest om een overzicht te krijgen van alle 30 projecten verspreid over het hele land, waar ik de leiding over heb. Aan de andere kant ben dusdanig druk hiermee, dat de tijd omgevlogen is.

Ondanks de drukte op het werk, heb ik buiten werktijd, dit keer gelukkig wel genoeg tijd om te ontspannen. Niet dat er veel te doen is, mede door de strenge veiligheidsmaateregelen, maar toch is een vrij weekend een lekkere verandering in voorgaangde jaren. Elke zaterdag en zondag heerlijk hardlopen in 1 van de 2 parken waar we heen mogen. Tijdens het hardlopen, kijken hoe de lokale bevolking zich ook in het park vermaakt. Veelal vriendelijke mensen met veel gastvrijheid. Zo is vaste gewoonte om na het hardlopen gezellig te kletsen met iemand die ook in het park is. Vaak met gebrekkig Engels (ook wel een lekker om te praten met iemand die slechter in Engels is dan ik). Vaak vergeet ik dan bijna in welk land ik ben en waarom er zoveel veiligheidsrestricties zijn voor ons. Dit besef verandert echter zodra de zon onder is. Elke avond hoor ik dan vanuit mijn kamer het schieten, meestal in de lucht als er weer eens iets gevierd wordt, maar toch.

Een ander “dreiging” waarmee we de afgelopen week extra op gewezen zijn, is dat we op een breuklijn zitten. De afgelopen week 2 kleine aardbevingen gehad. Tenminste, klein omdat ze zover weg waren en dus hier nauwelijks te voelen, want aardbevingen van rond 5.5 op de schaal van Richter zijn geen kleine aardbevingen. Gelukkig in een afgelegen gebied en daardoor geen slachtoffers en nauwelijks schade. Hopelijk lbijft het zo en verandert deze missie niet in een rampenmissie. De tijd zal het leren.