Eerste maand

Na een (voor mij) lange periode in Nederland (ik sprak met collegae, die een periode van 5 maanden tussen 2 missies kort vonden), was het toch weer tijd om mijn ‘oude hobby’ weer op te pakken. De periode in Nederland heb ik hard gebruikt om na te denken over wat ik wil en heb ik serieus er over nagedacht om met dit werk te stoppen en een ‘normale’ baan in Nederland te zoeken. Toen de ICRC weer kwam om weer op een missie te gaan, had ik toch wel even de tijd nodig voordat ik deze missie accepteerde. Uiteindelijk heeft de doorslag gegeven dat ik een missie kreeg van ‘slechts’ 6 maanden en in een voor mij nieuw en ook interessant land: Jemen.

Toch ging ik, op 1 augustus, met wat minder enthousiasme op weg met het idee dat het misschien niet de goede keuze was. Deze twijfel verdween echter als sneeuw voor de zon op het moment dat ik, midden in de nacht, in Djibouti landde en iemand met een bordje van het Rode Kruis op mij stond te wachten om mij naar mijn verblijf te brengen. Dit gevoel werd alleen maar versterkt toen ik de volgende dag weer in het vliegtuigje naar Aden zat en het gevoel van een nieuw avontuur helemaal doordrong. Ik voelde mij weer helemaal op mijn plaats.

Na een paar dagen in Aden door gebracht te hebben, stapte ik in de auto om naar mijn uiteindelijke werkplek te gaan. Het gedeelte waar wij doorheen reisden, was echt wonderbaarlijk mooi. Het is jammer dat er zoveel ellende in Jemen is, anders had het een fantastisch vakantieland kunnen zijn. Aden met zijn stranden en uitzicht op de Indische oceaan (met een onbelmmerd uitzicht tot en met Antarctica), de zandwoestijn ten noorden van Aden en vervolgens de woeste bergen met de groene (van de vele Khat-struiken) valleien. In een van de valleien (toch nog op 1200m hoogte) mag ik de komende maanden aan het werk in een lokaal ziekenhuis. Ondanks dat ik hier elke dag op het dak van het huis ontbijt, blijft het uitzicht op de bergen en de vallei mij boeien, geweldig mooi en een echt voorrecht dat ik hier mag zijn. Mocht er nog enige twijfel zijn over de keuze om de missie te accepteren, is dit volledig verdwenen, ondanks ook alle nadelen zoals wonen achter meters hoge muren en totale gebrek aan bewegingsvrijheid, behalve de paar minuten reistijd tussen het huis en het ziekenhuis. Heel wat anders dan mijn fijne huisje in de bossen van Zeist, waar ik uren door de bossen kan lopen. Op momenten dat ik mij toch opgsloten voel, ga ik weer even op het dak zitten (zodat ik over de muren kan kijken) en komt het goede gevoel weer terug.

Jemen is totaal anders dan dat ik mij had voorgesteld. Het is dus veel meer dan een grote kale woestijn (OK, ik had mij zoals altijd niet goed ingelezen en mij laten verrassen door het land). Ook is het niet echt droog. Bijna elke avond hebben wij een flinke regenbui. Op een dag, precies toen we terug reden vanuit het ziekenhuis, kwamen we midden in een helse hagelbui te zitten. Alhoewel, hagel, het waren meer centimeters grote ijsplaten, inclusief de scherpe punten, alsof iemand boven een grote plaat ijsin stukken had gebroken. Ondanks dat we in de auto zaten, konden we gewoon niet door. Niet alleen was het zich nul, maar we waren ook bang dat het ijs door het dak en/of de ramen van de auto zouden gaan. De enige oplossing was om de auto letterlijk in een huis in aanbouw te parkeren (gelukkig waren de muren aan de straatkant nog niet geplaatst) en daar de bui af te wachten. Ik had nog nooit zoiets meegemaakt. Ga je naar een oorlogsgebied en dan moet je het meeste vrezen voor het weer?! Hoe dan ook, dit is wat mijn leven zo interessant maakt.