Eindelijk

Maandagochtend 17 februari helemaal klaar om naar Genève te vliegen. Ik word echter wakker ’s ochtends met het bericht dat er een gekaapt vliegtuig op het vliegveld van Genève staat. Dat begon dus al lekker, maar al snel was al het vliegverkeer weer hervat en vloog ook alles op tijd. Ik ’s middags dus gezellig met mijn vader en moeder naar Schiphol gegaan, ingecheckt en nog even samen een laatste bakje Hollandse koffie gedronken. Dan kwam uiteindelijk toch het moment van afscheid nemen en door de douane gaan. Vreemd maar dat went nooit. Ook vreemd dat ik dat gevoel direct weer kwijt ben als ik door de douane ben en op mijn vlucht moet wachten. Vanaf dat moment is het avontuur echt begonnen.

Uiteindelijk kwam ik om 20.00 uur aan in mijn hotel. Even snel inchecken en nog maar even Genève in, maar dan toch weer op tijd naar bed. De volgende ochtend op tijd opgestaan en rustig gaan ontbijten. Gelukkig had ik daar de tijd voor genomen, want een van mijn collegae uit Noord-Korea was toevallig ook (net terug van een loodzware missie in Zuid-Soedan). Ik had dus genoeg tijd om bij te kletsen. Vanaf het moment dat het ontbijt over was, begon er echter een race. Snel naar het hoofdkantoor voor de briefing. Daar ontmoette ik een oud-collega uit Papoea Nieuw Guinea en we raakten aan de praat. Hij ging op weg naar Jemen om daar het werk te gaan doen, wat ik eigenlijk zou gaan doen (maar geannuleerd was). Even later bleek dat ik in Irak het werk te gaan doen dat hij zou gaan doen voordat hij naar Jemen zou gaan (en voor hem geannuleerd was). Na de briefing nog net tijd genoeg om terug naar het hotel te gaan, de koffers te pakken en naar het vliegveld te gaan. Het inchecken bleek iets moeilijker dan verwacht, want ik had geen echt visum voor Irak, maar een scan van een brief dat mijn visum in Bagdad klaar zou liggen. De vliegtuigmaatschappij mocht echter alleen mensen aan boord laten met een geldig visum. Na minuten praten en overleggen, kreeg ik dan toch mijn boarding pass, met het commentaar dat hij mijn verhaal geloofde, omdat niemand voor de lol naar Bagdad gaat. Mijn collega met wie ik samen reisde, had wel een echt visum en had dus geen problemen.

Na een over stap van 5 uur in Istanbul, kwamen we eindelijk in Bagdad aan. Waar ik een beetje bang voor was, gebeurde ook. Mijn visum lag niet klaar bij de douane. Gelukkig stond er iemand van het Rode Kruis mij op te wachten en heeft hij mij geholpen alsnog aan mijn visum te komen (de mensen bij de douane spreken te weinig Engels om mij te begrijpen). Uiteindelijk een visum voor 10 dagen gekregen (die op het Rode Kruis kantoor in Bagdad direct kon worden omgezet in een multiple entry visum voor 1 jaar). De reis van het vliegveld naar het kantoor/huis was een ervaring op zich. Aan de ene kant stonden mensen het gras van de middenberm te sproeien en de palmbomen mooi te houden, terwijl aan de andere kant van de weg meters hoge betonnen muren zijn opgetrokken om het gebied daarachter maar te beschermen. Overal checkpoint met zwaarbewapende militairen met scanners om alle auto’s te controleren op explosieven. Helikopters die continu laag overvliegen om de boel in de gaten te houden. Bij elk checkpoint moest er weer uitgelegd worden wie wij waren en wat wij kwamen doen. Uiteindelijk toch op het kantoor aangekomen. Volgens iedereen erg snel, want wij hadden er maar 1 uur over gedaan, terwijl vanwege alle checkpoints het gerust 4-6 uur had kunnen duren. Hierdoor hadden wij wel even wat tijd om uit te rusten voordat de briefings hier in Bagdad begonnen. 2 dagen hieraan besteed en toen was het vrijdag en dus een vrije dag (weekend is hier op vrijdag en zaterdag). Heerlijk uitgeslapen en daarna wat gevolleybald. Tussen de muren en de extra beveiliging tegen bommen, was nog een kleine ruimte over voor een volleybal veld. Erg surrealistisch volleyballen terwijl je in de verte het schieten en de explosies hoort, maar dat zal wel wennen.

Zaterdag naar Najaf gevlogen. Dit gaat niet vanzelf. De grootste uitdaging is om op Bagdad Airport in het vliegtuig te komen. Eerste checkpoint, de chauffeur moet een papier uit het raam laten zien waarop staat dat je op het vliegveld mag komen. Van afstand wordt dan de slagboom open gedaan. Vervolgens wordt het papier nogmaals van dichtbij gecontroleerd. Dan mag je door rijden tot een checkpoint waar de auto op explosieven wordt gecontroleerd (machinaal en met een hond). Vervolgens moet iedereen uitstappen en worden alle koffers opengemaakt en wordt je gefouilleerd. Pas dan mag er doorgereden worden naar de vertrekhal. Voordat je daar naar binnen mag, moeten de koffers op een rij gezet worden en wordt je weer gefouilleerd. De koffers worden door een hond gecontroleerd. Daarna mag je je koffer meenemen naar de “normale” scan en moet je zelf door een metaaldetector en even verderop nogmaals. Dan kan er ingecheckt worden en kun je langs de douane (waar je, net als bij alle andere checkpoints je paspoort moet laten zien) en door de volgende metaal detector. Nu ben je in de vertrekhal. Voor het inchecken nogmaals de metaaldetector en scan voor de handbagage. Na ruim een uur ben je dan klaar om op het vliegtuig te stappen en dan hadden wij het nog makkelijk. Aangezien we met het Rode Kruis vliegtuig vlogen (die speciaal voor ons en onze post vliegt), hoefden we niet in de rij bij het inchecken, wat toch weer minuten scheelt. Toch ook wel heel bijzonder om met z’n vijven met een hele bus van de vertrekhal naar het vliegtuig te gaan, waar een vliegtuig speciaal op ons staat te wachten. Een klein (Beech 1900D) vliegtuig met 15 zitplaatsen. (De foto is van een dergelijk vliegtuig elders, omdat er op het vliegveld natuurlijk geen foto’s genomen mogen worden). Voor het vertrek nog even zelf het bagage ruim inklimmen om te kijken of alle koffers aanwezig zijn en voor het vertrek op de parkeerplaats van het vliegtuig even een praatje maken met een van de piloten is toch ook wel bijzonder. Aangekomen in Najaf, als VIPs door de douane (d.w.z nergens hoeven te wachten) en dan snel door naar het huis om uit te rusten en op te maken voor de welkoms barbecue.

De volgende dag met de auto, ruim 4 uur, door de woestijn naar An Nassiriyah. Onderweg weer talloze checkpoints, waar ik als buitenlander steeds achterdochtig (maar vriendelijk) extra werd gecontroleerd. En steeds weer, waar kom jij vandaan, Hollande? Oh, Ajax! Ja zelfs hier is voetbal erg populair en dat Ajax juist deze week op zijn lazer heeft gehad in de Europa league kan gebeuren. Nu dus eindelijk aangekomen in mijn huis voor het komende jaar. Waar ik op een leuke manier welkom werd geheten. Jij komt toch uit Nederland, kijk eens hoe wij jou bed hebben opgemaakt. Een leuk begin van wat een speciale maar loodzware missie lijkt de worden, maar daarover volgende keer meer.

P.S. de meeste foto’s die ik dit jaar zal laten zien, heb ik niet zelf genomen, maar van internet gehaald. Zelf mag ik helaas (bijna) nergens fotograferen, dan maar wat ik gezien heb op deze manier tonen.