oktober

De maand oktober zit er alweer een tijdje op, dus is het tijd voor een korte update.
Na wat weekjes wennen en werken aan kleine projectjes, is het grote werk nu echt begonnen. Sinds vorige week is duidelijk geworden dat we een donor bereid hebben gevonden om een groot project te financieren. Met dit project gaan we proberen de komende maanden honderden mensen in Syrie (en vluchtelingen buiten Syrie) van een prothese te voorzien. Geen kleinigheid dus, helemaal niet aangezien alles vanaf nul moe(s)t worden opgezet. Aangezien ik technisch verantwoordelijk ben voor het process, is het nu bijna 24/7 werken. Hoe gaan we dat aanpakken, welke mensen gaan we hiervoor inhuren en trainen, enz.

Duidelijk het moeilijkst van mijn werk op dit moment is het selecteren van mensen. Want ondanks dat we honderden mensen gaan helpen, moeten we duizenden teleurstellen. En ik bend us verantwoordelijk voor deze keuze. Hiervoor de afgelopen weken keiharde criteria opgezet, op basis van allerlei informative. Dit maakt het werk iets makkelijker, omdat het nu alleen nog maar om nummers gaat. Echter, regelmatig besef ik dat het hier om mensen gaat en moet ik even iets anders doen, om weer afstand te nemen.

De week dat het contract met de sponsor werd getekend, was het offerfeest en dus hadden we een paar dagen vrij. Heerlijk naar een hotel in Arsuz aan de Turkse kust geweest om bij te tanken en nieuwe energie op te doen voor de tijd die komen gaat. Helaas was de eerste dag daar en dag van regen en storm. De hele dag in het hotel doorgebracht en m.n. in de lobby om dan maar te werken. Gelukkig waren de andere dagen wel zoning en konden we hele dagen op het strand doorbrengen. Lekker warm met een koel briesje, wat wel tot gevolg heeft, dat je niet voelt dat je verbrand. Dat gebeurde dus wel, dus de dagen daarna kunnen voelen dat ik vrij had gehad (voor de rest was de vakantie namelijk snel weer vergeten). Verder was het even een verademing om gewoon het hotel uit te kunnen lopen om het dorpje in te gaan of naar het strand te gaan, zonder dat we eerst een chauffeur te hoeven bellen en de veiligheidspersoon te laten weten waar we heen gaan.

Dit is het grootste problem van het leven hier. We bewegen ons alleen van huis naar kantoor en andersom. Toch hebben we hier een klein fitness centrumpje gevonden waar we wat kunnen trainen en op vrijdag huren we zelfs een voetbalveldje en kunnen we voetballen met onze Syrische college. Helaas moeten we dit dagen van te voren regelen en kan er zomaar iets tussenkomen waardoor het niet door gaat. Het voetballen was wel even heerlijk. Alle energie er uitgooien. Toch blijft het verrassend hoe snel je conditie achteruit kan gaan. Ik zit nu met een spierscheuring on mijn bovenbeen. Lopen is dus moeilijk, maar dat kunnen / mogen we toch nauwelijks.

Het grote nieuws deze maand is echter de geboorte van mijn nichtje. Mooi om te zien dat tussen al de ellende die ik hier zie, er toch ook nog lichtpunten zijn. Ik heb al enkele mooie foto’s van haar gezien, maar kijk er naar uit om haar in het echt te zien. Als het even mee zit, zal dit in December worden. Nog even afwachten dus. Op deze momenten besef ik pas echt hoe ver ik van huis ben. Ondanks dat de daadwerkelijke afstand niet zo groot is, is het onmogelijk om even naar Nederland te komen. Het overgrootste deel van de tijd heb ik hier echter geen last van. Als het goed is, kom ik in December een weekje naar huis en kan ik eindelijk mijn nichtje zien. Het aftellen is begonnen.

Het volgende berichtje komt dus waarschijnlijk uit Nederland!