Water

Soms gebeuren er meer noemenswaardige dingen dan op andere momenten. Zo heer je 3 maanden niets van mij en dan in 1 maand alweer. Dit komt omdat ik het eerste halve jaar voornamelijk bezig ben geweest om op kantoor dingen te organiseren en te stroomlijnen. Nu is dan toch de tijd gekomen om meer in het veld te zijn.

Allereerst een weekje naar Muzaffarabad, hoofdstad van de provincie Azad Jammu en Kasjmir. Het ligt op de grens Pakistani Kasjmir en het door India geregeerde Kasjmir en dus in het gebied met veel controversie, aangezien beide landen rechten claimen op het regeren van Kasjmir. Regelmatig worden er grensoverschrijdende conflicten uitgevochten. Gelukkig was het rustig toen ik er was.
Muzaffarabad ligt in de uitlopers van de Himalaya in het Neelum dal, en dus in een geweldig mooie omgeving. Gelukkig hier wel foto’s mogen maken en dus kan ik eindelijk laten zien hoe mooi (delen van) Pakistan is. De weg er naartoe is al geweldig. Eerst naar Islamabad en direct daarna de bergen in. Om in Muzaffarabad te komen, moesten we over een bergrug, met het hoogste punt op ongeveer 2,5km boven zee niveau. Helaas was het zowel op de heen als terug weg, zwaar bewolkt en dus waren de vergezichten minder indrukwekkend dan ze hadden kunnen zijn. Er bleef echter nog genoeg mooi te zien en bergen in de wolken zijn ook prachtig.
Na de bergkam over te zijn (wat enkele uren draaien en slingeren betekende) kwamen we uit langs de Neelum rivier. Een brede wild kolkende rivier van bruin water met grote witte schuimkoppen. In het hotel ontvingen we bericht dat ca. 100km stroomopwaarts de rivier door alle regen buiten zijn oevers was getreden en dorp bijna volledig had weggevaagd. Enkele tientallen mensen waren of omgekomen of nog vermist. Dit verklaarde dus deze extreem woeste rivier. Helaas hadden wij alleen toestemming om naar Muzaffarabad te gaan en konden we dus niets betekenen voor de mensen daar. Dus maar op ons werk focussen waar we voor gekomen waren. Het bezoeken van het revalidatie centrum van Muzaffarabad en ondersteunen waar nodig.

Een week nadat ik terug kwam uit Muzaffarabad, was het de beurt aan Badin waar de vooruitgang van een nieuw te bouwen revalidatie centrum bekeken moest worden. Badin ligt in het uiterste zuid-oosten van Pakistan, ca. 5 uur rijden van Karachi. Het was even spannend of we wel konden gaan, want er was voor enkele dagen noodweer voorspeld in Peshawar en er was een grote kans dat de vluchten geannuleerd moesten worden. Gelukkig bleef het noodweer volledig uit en gebeurde er naast een kleine aardbeving, niets. Het was een verticale aardbeving, waardoor het voor een fractie van een seconde leek of de grond onder mijn voeten verdween. Gelukkig zijn er geen gewonden gevallen.

Aangekomen in Karachi, bleek dat niet het hele land het noodweer bespaard was gebleven, want de halve stad stond onder water na een zeldzame hele dag durende zware onweersbui. Met een beetje moeite kon het vliegtuig toch landen en konden we stapvoets met de taxi het hotel bereiken. De volgende dag vol goede moed naar het revalidatie centrum in Karachi, maar deze bleek niet helemaal bestand tegen een dergelijk noodweer, dus alles wat we konden doen, was helpen dweilen. Ook moesten we vroeg terug naar het hotel, omdat het water in de laaggelegen gedeelten bleef stijgen en we misschien ons hotel niet meer zouden konden bereiken. Direct ook maar de trip naar Badin met een dag uitgesteld, want wat normaal al 5 uur kost, zou nu helemaal lang gaan duren, als het niet onmogelijk zou zijn om daar te komen.
De volgende dag dan maar weer naar het revalidatie centrum, maar deze was totaal niet meer bereikbaar vanuit waar wij verbleven. Wij hebben toen maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om het hogere gedeelte van Karachi te verkennen. Het weer was namelijk weer lekker, dus enkele parken en musea bezochten. Hoogtepunt was het grafmonument van Mohammed Ali Jinnah, de vader des vaderland van Pakistan die ca. 1 jaar na het ontstaan van Pakistan in 1947 overleed.

De laatste dag van ons bezoek, waren de weg condities dusdanig opgeknapt dat we toch nog naar Badin konden. Vroeg op en voor uren door de rijstvelden van zuid-Pakistan gereden en onderweg de machtige Indus rivier over gestoken, die zoals je begrijpt nog imposanter was dan normaal door de veel regen van de afgelopen dagen. Na 5 uur rijden, hebben we het bijna gereed zijnde revalidatie centrum en het ziekenhuis van Badin bezocht en een korte lunch gehad, om vervolgens weer in de auto te stappen om terug naar Karachi te rijden. Door een kleine omweg te maken, hadden we ook heel even tijd om cultuur te snuiven in het UNESCO world heritage site Makli (wat klein mekka betekent, omdat er vele heiligen en belangrijke leiders begraven zijn). Dit is een van de grootste necropolissen van de wereld, met meer dan 500.000 tombes van klein tot indrukwekkend groot. De tombes stammen uit de 14e tot de 18e eeuw. Ik had hier wel uren kunnen ronddwalen, maar helaas konden we hier maar kort blijven, aangezien we voor het donker in het hotel terug moesten zijn. Morgen echter weer vroeg op om mijn 6 uur vlucht te halen (in de ochtend bedoel ik dan natuurlijk).