Arbaminch en naar de haaien

Alweer 3 maanden in Ethiopië en dus de hoogste tijd voor een korte vakantie. Echter niet voordat er flink gewerkt werd.
Allereerst naar Arbaminch, helaas zou dit ook (voorlopig) gelijk de laatste keer zijn, want de revalidatie centra werden anders over mij en mijn collegae verdeeld. Geen Dessie en Arbaminch meer voor mij, maar nog wel Bahirdar en een of twee andere centra. Wel jammer om uit Arbaminch weg te moeten, want de collegae waar ik mee werk zijn leuk en ook buiten het werk om, is het een fijne plek om te verblijven. Geen andere plek waar ik na het werk even een frisse duik in het zwembad kan nemen, waar ik elke dag werd begroet door de pumba’s en soms de bavianen en waar kan dineren met uitzicht over het natuurpark. Vooral de pumba’s zijn een plezier om naar te kijken en kunnen mij dag weer opvrolijken aks het even wat minder ging op het werk. Is het iet geweldig om te zien hoe ze modderpoelen maken door de buitenkranen op te draaien om vervolgens onder de stromende kraan kuilen te graven en heerlijk in de modder te gaan rollen. Ik kan mij echter ook wel weer voorstellen dat de tuinman, die de tuin netjes probeert te houden, hier minder blij mee is en ze steeds wegstuurt. Zelfs dit is een genot om naar te kijken, aangezien het onbegonnen werk is.
Om, voordat ik weg zou gaan, toch nog wat van de omgeving te zien, ben ik op zaterdag het natuurpark in geweest. Helaas was door de droogte het gras helemaal verdord en de meeste dieren weggetrokken. Alleen kleine groepjes zebra’s en gazelles waren nog te spotten. Niet zoveel dieren dus, maar het landschap was er niet minder indrukwekkend door. Beboste heuvels, daarachter grote graslanden op het hoogland en op de achtergrond de voornamelijk kale bergen. De dalen zijn gevuld door 2 grote meren, waar de nijlpaarden hun bad namen. De krokodillen waren helaas nergens te bekennen. De reden hiervoor: De waterstand van de meren was te hoog, zodat er geen oever meer over waren om op te liggen. Klinkt vreemd, het grasland is dood door de droogte en de meren staan juist hoger dan normaal. Het water van het meer kan echter de graslanden niet bereiken, aangezien de graslanden ca. 100m hoger ligt dan het meer. De droogte voor het grasland is overigens normaal voor de tijd van het jaar. Dit gedeelte van Ethiopië is geteisterd door de extreme droogte.
Niet alleen het landschap was indrukwekkend, maar ook het rijden in dit landschap zelf. Er was weliswaar een soort van weg, maar zonder 4-wheel drive was het onmogelijk om de heuvels op de komen. De kiezel weg liet de auto alle richtingen opspringen dus het was hard werken om dit te corrigeren. Zeker aangezien de foutmarge vrij klein was met aan de ene kant een muur van een berghelling en aan de andere kant een ravijn dat recht naar beneden liep. Na 4 uur door het park te zijn gereden, had ik een goede oefening van mijn arm- en nekspieren gehad.
’s Avonds moe maar voldaan aan het diner, had ik een schitterend uitzicht op een spectaculaire regenbui. Het was niet meer dan een kolom van water enkele tientallen meters in doorsnee. Het leek op een tornado, behalve dat het niet draaide. Plotseling echter veranderde deze kolom van richting en kwam recht op het terras af. Het zag niet echt dreigend uit, maar eenmaal aangekomen, was het rennen naar binnen. De enorme wind zorgde ervoor dat ik tussen alle langs waaiende tafel, stoelen en wat nog niet meer door moest manoeuvreren. Het geheel duurde niet langer dan 2 minuten, maar alles wat niet vast stond op het terras, stond nu netjes opgestapeld tegen een muur. Dusdanig netjes zelfs dat het moeilijk was om de losse onderdelen weer uit de stapel te halen.

Daarna nog 2 weken naar Bahirdar geweest (maar daarover volgende keer meer). Uiteindelijk was het toch tijd voor de eerste vakantie van dit jaar. Dit keer was de keuze gevallen op Durban Zuid-Afrika, dus een paar dagen zon, zee en strand. Dit was precies waar ik naar uitkeek en gelukkig maar, want naast het strand, een mooie boulevard en Moses Mabhida stadion (uit de tijd dat het nog goed ging met het Nederlandse voetbal) is er verder niet veel te doen in Durban (en om nou te bungeejumpen vanaf het stadion, gaat mij iets te ver). Het hoogtepunt van deze vakantie moest dan ook van buiten Durban komen.
Op mijn verjaardag stond gepland dat ik gezellig op de koffie zou gaan bij een groepje haaien (onder het motto, als ik toch naar de haaien ga, dan maar op mijn verjaardag). ’s Ochtends toch wat nerveus opgestaan, ze kunnen wel zeggen dat het veilig is om tussen deze beesten rond te zwemmen, maar toch kwam de tune van Jaws enkele keren in mijn hoofd naar boven. Eenmaal in het wetsuite en in de boot, was deze nervositeit toch wel verdwenen en werd het weer iets om naar uit te kijken.

Op de snorkel plek aangekomen, werd er eerst aas uitgezet en was het binnen enkele tellen een gekrioel van black tip haaien. Na nog wat veiligheidsinstructies werd het startsein gegeven en konden we ons voorzichtig tussen de haaien begeven. Weer even een spannend moment, maar binnen enkel seconden was het duidelijk dat de haaien rustig rond bleven zwemmen en totaal niet in ons geïnteresseerd waren. Sterker nog, het leek soms wel of ze ons niet zagen en zwommen daardoor ook rustig tegen ons op. Af en toe kwamen ze wel langs om eens goed te kijken wat voor vlees ze in de kuip hadden, blijkbaar waren wij niet van het goede vlees. Dit gaf tegelijkertijd wel de gelegenheid om ze van zeer dichtbij en recht in hun ogen te kijken. De rust die ze uitstraalden maakte mij ook helemaal rustig. Het enige wat een beetje irritant was, waren de vissen (Ramora) die de haaien vergezellen. Deze visjes zuigen zich aan alles vast wat ze tegen komen, dus ook aan iemand die onschuldig aan het snorkelen is. Uiteindelijk was het toch weer tijd om terug de boot in te gaan (ben je naar de haaien gegaan, ga je volgens nog eens de boot in). Een hele ervaring rijker en dus vol goede moed terug aan het werk.