Daar gaan we weer (2x)

“Daar gaan we weer”, een mooie uitdrukking die op 2 manieren is uit te leggen en beide manier zijn van toepassing op de afgelopen weken hier.

Al weken is er sprake van toenemende onrust in Ethiopië. Hierdoor konden we voor langere tijd Addis Ababa niet uit en waren we aan kantoor gebonden. Niet de meest leuke tijd, mede doordat wij allemaal mensen zijn die in het veld willen zijn en niet op kantoor willen zitten. Daarnaast is ons kantoor er niet op berekend dat wij allemaal daar zijn. Hier en daar ontstonden er wat irritaties en andere ongemakken. De vreugde was dan ook groot toen we eindelijk weer het veld in konden. Daar gaan we weer!!!!


De afgelopen 2 weken dus weer in Bahirdar moge doorbrengen. Na alle problemen van de afgelopen weken en de kans dat het weer zou escaleren, had ik het gevoel dat het ook zomaar eens de laatste keer zou kunnen zijn, al hoop ik van niet. Om het zekere voor het onzekere te nemen en de rustige periode de benutten, besloten om naar de watervallen in de Nijl net buiten Bahirdar te gaan. Dit is een van de grootste watervallen in Afrika. Ook nog eens een goede timing, vlak na het regenseizoen is de waterval op zijn grootst (zelfs Lake Tana die de Nijl voed, stroomde bijna over) en toch kon ik daar heen terwijl de zon volop scheen. Een imposante ervaring. Vanuit Bahirdar rijdt je over een schijnbaar eindeloze vlakte en je vraagt je af waar nou zo’n grote waterval kan zijn. Zelfs vlakbij de waterval verwacht je nog helemaal niets. Eerst nog met een bootje de Nijl over, nog steeds geen aanwijzing dat er iets van een waterval is, het landschap is nog steeds volkomen vlak (afgezien van de bergen in de verte). Na een korte wandeling hoor je op eens een geruis, nog steeds afvragen waar het vandaan komt. Plotseling sta je echter aan de rand van een afgrond van circa 50 meter diep. Het lijkt er op dat de wereld daar plotseling ophoudt en verderop weer doorgaat. Letterlijk het gevoel om op de rand van de aarde te staan. De Nijl stort zich met veel plezier en met donderend geraas van deze rand af. Het gevolg is een indrukwekkende waterval, die niet voor niets Tis Isat (smoking water) genoemd wordt. Je kunt niet dichtbij de waterval komen zonder zeiknat te worden (maar dat geeft helemaal niet met dit zonnige weer en met dit uitzicht). Indrukwekkend en dan te bedenken dat de waterval voor 2003 meer dan 2x zo groot was, aangezien de Ethiopiërs het briljante idee kregen om de waterval te gebruiken om elektriciteit op te wekken. Het resultaat een mooie (maar een minder indrukwekkende) waterval, met daarnaast een waterkrachtcentrale die 60% van het water gebruikt. Toch nog steeds een indrukwekkend verschijnsel.

Na een redelijke tijd rond de waterval te hebben rondgehangen (blijft voor mij altijd te kort) terug gewandeld door een indrukwekkend landschap. Een kleine horde was toch wel de hangbrug die de kloof over spande en die we over moesten om de wandeling te kunnen voortzetten. In het midden hang je dus ook ca. 50 meter boven een uitloper van de Nijl. Voor iemand met hoogtevrees al heel wat, maar toen de plaatselijke jeugd deze ook nog als schommel gingen gebruiken, was ik blij om aan de overkant te zijn (wel goed om te zien dat de jeugd overal hetzelfde is). Na een flinke en mooie wandeling (onder andere over een stenen brug uit 1626) kwamen we weer terug in het dorp waar we de auto hadden geparkeerd. Ik had mijn collegae uit Bahirdar uitgenodigd (enkele van hen hadden nog nooit de watervallen gezien, ondanks dat ze hun hele leven al in Bahirdar wonen). Deze ervaring moest volgens hen op een goede manier worden afgesloten. Wij dus het plaatselijk café in om het beroemde zelfs gemaakte bier te drinken. Ik was inmiddels behoorlijk dorstig van het wandelen in de volle zon en bij 30 graden. Toch kon ik mij gelukkig bedwingen om mee te drinken. Dit werd een stuk minder moeilijk toen het bier geserveerd werd. Een ondoorzichtige bruine drap. Na een kleine slok (het hele café moedigde mij aan om toch minimaal te proeven) was mijn dorst wel gelest. Laat ik het zo zeggen, het smaakte zoals het er uit zag.

Niet was deze trip perfect gepland voor het mooie weer direct na het regenseizoen, maar ook kwam dit weekend zeer goed uit voor wat betreft de situatie in het land. De onrust was voor meer dan een week wat afgenomen en het leek de goede kant op te gaan. Dit veranderde echter plotseling weer. Op zaterdag waren we bij de watervallen en op zondag werd de noodtoestand uitgeroepen en op maandag waren de spanningen weer toegenomen (daar gaan we weer). Ter illustratie, op maandagmiddag zat ik met een van de weinige toeristen in Bahirdar te praten. Zij vertelden over hun reis tot nu toe en over de plannen voor de komende dagen. Terwijl ik met ze zat te praten, kwam de reisleider naar ons toe om te vertellen dat ze contact hadden gehad met hun ambassade en dat ze diezelfde avond nog terug zouden vliegen naar Addis. De vakantiestemming was direct verdwenen, want iedereen kon zijn koffers gaan pakken.
De volgende dag waren uit protest tegen de noodtoestand (bijna) alle winkels en restaurants gesloten en reden er geen bussen en taxis. Verder gebeurde er echter niets. Woensdag trok het leger met veel vertoon de stad in en werden alle strategische plekken door soldaten bezet. De stemming bleef echter gemoedelijk, de soldaten hingen wat rond en knoopten vriendelijke praatjes aan met de bevolking. Langzaam keerde de rust weer terug in de stad, de winkels gingen weer open en alles begon steeds meer normaal te lijken. Alleen waren nu echt alle toeristen verdwenen, wat toch wel een beetje de ziel haalt uit een toeristen stad die pas geleden nog een plaats heeft gekregen in de top-10 van mooiste steden in Afrika. Hopelijk gaat het binnenkort toch weer goed komen. We blijven hopen.