Hardlopen en nog meer in Ethiopië

De tijd van inwerken is nu echt voorbij. Na 3 weken gezellig met mijn college te hebben rondgereisd, is het nu tijd om aan mijn soloreis te beginnen.
Als eerste was het de beurt aan Bahirdar. Dit was nog niet alleen, aangezien een andere college daar ook moest zijn. Ik was hier wel blij mee aangezien vlak vlak voor vertrek mij het bericht bereikte dat heel onverwacht mijn leidinggevende, college en geode vriend was overleden. Afgelopen jaar in Zuid-Soedan hebben we veel tijd samen doorgebracht, zowel voor werk als privé. De klap kwam erg hard aan end us was ik blij dat ik een college bij mij had die haar ook kende. Zelfs nu ik dit, een paar weken later, schrijf, staat het kippenvel mij nog op de rug.

Het waren dus zware tijden in Bahirdar, maar het eerste hoogtepunt tot nu vond ook daar plaats. Om mijn gedachten te verzetten, ben ik daar elke dag gaan hardlopen. Dit op zich is al geen straf om met mooi weer langs het meer te rennen. Ook trok het de aandacht van de mensen van het hotel. Toen ik na een lekkere run, bij de receptie mijn sluetels kwam halen, vertelden ze mij dat er komende zondag een hardloopwedstrijd gehouden zou worden in Bahirdar. Natuurlijk voreg ik of ik mee kon doen en dat kon. Zij zouden mij direct inschrijven. Toch nog maar even gevraagd wat de afstanden zouden zijn. Zij vertelden mij: Alleen een 10km dus dat moet toch kunnen. Ik met mijn grote mond: “natuurlijk moet dat kunnen”. Mij niet helemaal realiserende dat ik de afgelopen Jaren nauwelijks heb kunnen trainen en we ook nog eens op 1600m hoogte zitten. Maar ja, eenmaal ja gezegd, kun je ook niet echt meer terug (ookal heb ik dat vaak overwogen).

Het hotel bleek een van de sponsors van de loop te zijn en langzaam stroomden de westrijdlopers binnen. De moed zonk mij hierdoor steeds meer in de schoenen. Een groepje van de lichte, goed afgetrainde Ethiopiërs, dat zou wat worden als ik uren later over de finish zou komen. Het hotel had ze echter al verteld dat ik ook mee zou doen end at vonden ze allemaal wel leuk. Ik kon dus echt niet meer terug.

De wedstrijd zou om 7.00 ‘s ochtends beginnen, dus vroeg op om me naar de start te begeven. Na een licht ontbijtje was het tijd om een Tuktuk op te zoeken die mij naar de start zou brengen. Normaal wemelt het van die dingen, maar nu dus niet. Wel vreemd als er elk moment zo’n groot evenement zal plaatsvinden. Er zat dus iets anders op om naar de start te lopen (gelukkig had ik de vorige dag even gecheckt waar dat zou zijn). Flink doorlopen want het was toch wel een half uur lopen en ik wilde de start belist niet missen. Gelukkig kwam ik halverwege de organisator van de run tegen (die ook in het hotel logeerde). Hij gaf mij een lift in de prijs van de dag, een auto. Bij de start aangekomen viel het mij wel een beetje tegen, er was slechts een handje vol lopers. Ik had er echter niet genoeg rekening mee gehouden dat dit Afrika is. Met de start om 7.00 bedoelen ze starten met opbouwen. Er zat dus niets anders op dan wachten, wat op zich ook niet heel erg was, want iedereen die een beetje Engels dacht te spreken kwam een praatje houden. Om een uurtje of 8.00 kwam er een drumband. Mooi, dus nu kon het ieder moment beginnen en toen ca. 10 minuten later de wedstrijdloper aankwamen, kon het toch niet lang meer duren. Zij meosten natuurlijk wel eerst nog warmlopen. De groep lopers was inmiddels wel flink gegroeid (uiteindelijk waren het er ca. 1000). Ik was inmiddels wel wat gerust gesteld, want lang niet alle hardlopers waren van die afgetrainde mannetjes en vrouwtjes, ookal had ik een redelijk goed overzocht over de hele groep (de meeste zijn toch wel kleiner dan ik). Plotseling begon iedereen te rennen, dus ik ook maar. De eerste kilometers kon ik nauwelijks lopen, omdat denk ik, iedere loper wel met mij op de foto wilde. Op een gegeven moment was het dan toch mogelijk om in een sort van ritme te komen. Natuurlijk viel ik van verre op, maar dat maakte de support van kant alleen maar groter en de motivatie om door te gaan ook. Uiteindelijk bereikte ik meer dood dan levend de finish, of beter gezegd het einde van de run, want er was geen finishlijn. Ik kwam binnen terwijl de prijsuitreiking al volop bezig was, maar tot mijn grote opluchting was ik ook bij verre niet laatste. Weer terug in het hotel, waar ik hartelijk werd begroet door het personeel en iedereen wilde weten hoe het gegaan was, begon het langzaam door te dringen dat dit toch een sort van droom was die uitgekomen was: Een hardloopwedstrijd in het Mekka van het hardlopen, Ethiopië. Aan het begin van deze missie toch alweer een onvergetelijke ervaring. Dat belooft wat voor de rest.

Nu zit ik alweer in Dessie. Het werk blijft uitdagend en met grote ups en downs. Hetzelfde als andere jaren, maar tegelijkertijd helemaal anders. Was de oorzaak van de handicap in andere missies vaak oorlogsgerelateerd, nu komt het voornamelijk door de armoede. Vooral nu met de grote droogte is het schrijnend om te zien hoe sommige mensen moeten leven. Dit is vooral te merken op het moment dat ik door het land reis. Vanuit de lucht zijn overal volkomen drooggevallen rivieren te zien en op de grond vallen vooral kleine verdorde restantjes van planten op. Het meest opvallende is het grote verschil tussen bepaalde gebieden. Op de ene plek (b.v. Addis abeba en Dessie) is alles mooi groen, terwijl aan de andere kant van de bergen er grote droogte heerst. Maar zelfs in Dessie is de hoeveelheid water erg weinig. De afgelopen week heeft het elke middag en avond geregend (en soms ook behoorlijk). De volgende dag was daar niets meer van te zien. De rivier is nog steeds droog. Het is de afgelopen maanden dusdanig droog geweest dat het water direct de bodem intrekt of door de planten wordt opgenomen. Mensen verder op in het dal hebben hooguit de regen zien en horen (vanwege de donder) vallen, maar hebben er geen baat bij. Dit maakt het misschien nog wel schrijnender.