Een nieuwe start

En toen was het weer zover, na een warme winter (die die dag eindigde met de eerste sneeuw). Tijd om afscheid te nemen, telkens toch weer een moeilijk moment. Tegelijkertijd vol verlangen naar de nieuwe uitdaging. Zoals altijd begon het allemaal echt op Schiphol. Iets te veel bagage meegenomen, dus moest er op het vliegveld herpakt worden. Handbagage koffertje ook maar ingecheckt en een kleine rugtas als handbagage meegenomen. Het kostte allemaal wat tijd, maar uiteindelijk toch keurig op tijd bij het vliegtuig. Eenmaal geboard, werd er omgeroepen dat we minimaal 30 minuten vertraging zouden hebben, omdat het sneeuwde in Genève en het vliegveld op halve capaciteit zou draaien. Uiteindelijk toch vertrokken en met 45 minuten vertraging op Genève aangekomen, waar geen sneeuw te ontdekken was. Dat zou de komende dagen wel veranderen. Toen ik 2 dagen later richting Ethiopië vertrok laag er een mooi pak sneeuw, wat een mooi uitzicht, maar nauwelijks vertraging opleverde. De grote vertraging vond pas plaats tijdens de tussenlanding in Cairo. Een paar uurtjes op het vliegveld doorbrengen om vervolgens naar de gate geroepen te worden. Alles er inefficiënt door de controle, om vervolgens om te roepen dat we naar een andere gate moesten. Dus spullen gepakt en het halve vliegveld overgestoken om bij de gate weer terug gestuurd te worden naar de eerste gate. Hier moest iedereen weer door de controle, wat meer dan 1 uur vertraging opleverde. Uiteindelijk om 5 uur ’s ochtends in mijn nieuwe thuis aangekomen. Gelukkig was het een feestdag, dus kon ik lekker uitslapen en hoefde ik niet direct naar het kantoor.
Ondanks dat het buurlanden zijn, is Ethiopië toch heel anders dan Zuid-Soedan. Dankzij de hoogte (Addis ligt op ca. 2500m boven zeeniveau), is het een stuk koeler en aangezien het een stuk veiliger is, mogen we vrij rondlopen. Dat ging de eerste dagen niet zo geweldig, aangezien de hoogte toch wel wat doet met de conditie. Daarnaast is alles heuvelachtig. Berg af gaat dan wel, maar van berg op raakte ik toch vrij snel buiten adem.
Het vrij mogen rondlopen was wel even wennen. Op de eerste avond had een collega mij uitgenodigd om bij hem te komen eten. Ondanks dat hij 2 huizen verderop woonde, wist ik niet hoe ik daar moest komen (ik mag nog geen auto rijden). Hij antwoordde echter lachende dat ik dat wel kon lopen. Even niet aan gedacht en dus naar hem toe gewandeld, steeds om kijkend en met een gevoel dat ik iets deed dat beslist niet mocht. Dit gevoel is wel afgenomen, maar toch nog wel aanwezig. Ook toen ik met een collega Addis Abeba ging ontdekken. Lopende door deze grote stad, maar niemand die veel aandacht aan je besteed.
De eersteweek al direct mijn eerste field trip gedaan (ik zal dit jaar meer in het veld dan in Addis zijn). Er stond een korte introductie trip naar Dessie, een stad van 170.000 inwoners, ca. 300 km ten noorden van Addis. We zouden met de auto daar naartoe gaan en met het vliegtuig terug. De 7.5 uur durende autorit leverde een schitterende indruk op van het land. Eindeloze hoogvlakten omringd door beboste bergen. De route bracht ons van Addis op 2500m. hoogte over de bergkam op 3800m om vervolgens het dal op 1600m. om vervolgens weer naar Dessie op 2500m. hoogte te klimmen. De weg leidde door kleine dorpjes, waar het lijkt dat de tijd eeuwen stil heeft gestaan. Nomaden die met hun koeien, geiten en kamelen over dezelfde weg trekken. Naast deze reis nog weinig tijd gehad om Ethiopië beter te leren kennen. Ondanks dat de vlucht terug geannuleerd was en wij dus weer met de auto terug moesten. Het was echter dusdanig regenachtig dat we nauwelijks uitzicht hadden (dit was ook de reden waarom de vlucht geannuleerd was).
De volgende week al vroeg op, want ik had een vliegtuig te halen. Dit keer ging de reis naar Bahardar, een stad van ca. 320.000 inwoners aan Lake Tana (het op 2 na grootste meer van Afrika) ten Noordwesten van Addis. De omgeving van Bahardar is rijk van cultuur en dus is het een stad met veel toeristen. Het komende jaar zal ik daar voldoende vrije tijd door brengen om ook wat van de cultuur mee te krijgen. Voor nu was het al mooi dat, elke dag dat ik de Nijl over moest om van het hotel naar het revalidatie centrum te komen, de nijlpaarden ons begroette. Ik heb weleens eerder nijlpaarden gezien, maar nog nooit in daadwerkelijk de Nijl, al stelt die Nijl hier nog niet veel voor.

De laatste oriëntatie reis ging naar Arbaminch, een stadje met 95.000 inwoners, aangrenzend aan Nechisar nationaal park. Het hotel ligt op een berg direct aan dit park, wat een schitterend uitzicht oplevert. Er zitten echter ook wat nadelen aan. Zo moet je heel goed op je spullen passen, want de bavianen zijn niet te beroerd om je cottage in te komen als ze iets moois zien. Gelukkig zijn ze wel redelijk schuw, dus als ze je zien blijven ze redelijk uit de buurt. Hetzelfde geldt voor de Pumbaa’s die dagelijks even komen kijken of er nog wat te eten valt.

Dit was dus mijn eerste introductie in de 3 revalidatiecentra waarin ik het komende jaar zal werken. Op het eerste gezicht mooie locaties en ook de revalidatie centra lijken mij fijn om in te werken. De grootste persoonlijke uitdaging zou worden om elke 2 weken weer te verkassen en om in hotels te leven. Al met al een heel nieuwe manier van leven en dus een uitdaging die ik vol energie en enthousiasme aan ga. Uiteraard houd ik jullie op de hoogte.