Achtbaan

Dankzij het staakt-het-vuren was het sinds mijn aankomst in Zahle rustig in het ziekenhuis. 27 januari liep dit bestand echter af en dus zaten wij in spanning wat er ging gebeuren en waren wij op het ergste voorbereid. Het bestand werd echter zonder problemen en paar weken verlengt en dus kon het wachten verlengd worden. Er vielen helaas wel slachtoffers, maar deze aantallen konden makkelijk opgevangen worden door de plaatselijke ziekenhuizen. Bij ons bleef het dus rustig.

Om toch nuttiger bezig te kunnen zijn, werd er besloten dat ik het revalidatie team in Libanon zal gaan versterken. Hiervoor zou ik, samen met een Libanese collega, vluchtelingenkampen gaan bezoeken en trainingen gaan geven in verschillende ziekenhuizen in het hele land. Een mooie uitdaging, die mij ook de mogelijkheid gaf om het land een beetje beter te leren kennen.

De eerste bleven redelijk in de buurt van Zahle. Ik heb verschillende vluchtelingenkampen in de Bekkaa vallei bezocht. In totaal zitten in dit deel van Libanon ongeveer 1.5 miljoen Syrische vluchtelingen. Een gedeelte daarvan woont onder erbarmelijke omstandigheden in tenten, anderen zaten opgepropt in b.v. moskeeën, een klein gedeelte had het beter en zaten met meerdere families in huizen (al dan niet afgebouwd). De meesten vluchtelingen zitten hier al jaren, omdat ze voor het voormalige regime zijn gevlucht. Maar sinds het regime eind vorig jaar is omver geworpen, zitten in dezelfde kampen nu ook aanhangers van het vorige regime die bang zijn voor de nieuwe machthebbers. De spanningen in deze kampen was daardoor te snijden. Aantal vluchtelingen hebben geprobeerd om terug naar Syrië te gaan, maar er was niets om naar terug te gaan. Dus kwamen ze weer terug naar het kamp. Een menselijk drama om te zien.

Een groot aantal vluchtelingen heeft een beperking en konden daarom onze hulp hard gebruiken. Sommige hadden slechts krukken, een rolstoel of iets dergelijks nodig, die wij direct konden afleveren. Kleine dingen die een groot verschil maken voor de mensen. Anderen hebben meer gecompliceerde beperkingen en hadden b.v. een prothese nodig. Deze stuurden wij dan op onze kosten naar een prothesemaker in de buurt.

Gezien de grote hoeveelheid hulp die wij konden bieden, ben ik alleen in de Bekkaa vallei geweest. Dit is een ca. 20km brede vallei tussen 2 bergruggen met bergen tot 3500m hoogte. Hierdoor valt er inde vallei weinig regen, maar is het wel omringd door besneeuwde bergtoppen. Het smeltwater van deze sneeuw, zorgt ervoor dat de vallei wel voldoende water heeft voor agricultuur. Het is dan ook het agrarisch gebied voor heel libanon, dat vooral uit berggebied bestaat. Het gebied rond Zahle is ideaal voor het kweken van druiven en dus voor de bekende Libanese wijn. Recht tegenover ons huis stond een van de beroemdste wijnhuizen van Libanon (Cave de Ksara). Een bezoek aan dit chateau mocht dan ook niet ontbreken.

De vruchtbaarheid van deze vallei (die trouwens onderdeel is van de Great Rift valley, die tot zuidelijk Afrika doorloopt), maakt deze vallei al voor eeuwen een belangrijk gebied. Dit blijkt oa uit een gigantische ruïne in Baalbek, een stad ca. 30 minuten rijden ten noorden van Zahle en een grote toeristische trekpleister. Gezien de huidige situatie blijven de toeristen natuurlijk weg en ook wij mochten daar niet naar toe. Naast deze ruïne ligt echter een vluchtelingenkamp, waardoor ik toch een glimp van deze wonderlijke locatie kon opvangen.

Ook na het aflopen van het verlengde bestand, bleef het rustig in ons ziekenhuis. Hierop heeft het Rode Kruis (terecht) besloten dat het geen nut meer had om langer in ons ziekenhuis te blijven. Het geld kon beter besteed worden. Om deze reden werd het project gestopt en werden wij naar huis gestuurd. Voor mij persoonlijk natuurlijk erg jammer, maar nogmaals een terechte beslissing. Nu zit ik dus thuis in afwachting of er binnenkort een nieuwe missie voor mij gaat komen, of dat ik weer in Nederland ga werken. Het is allemaal dusdanig snel gegaan dat dit nog niet helemaal duidelijk is.