Weer terug

Het is alweer 10 maanden geleden dat ik terug ben gekomen van mijn laatste missie (in Gaza). Gedurende deze tijd heb ik volop genoten van het leven in Nederland. 4x per week fluitend op de fiets naar een bijzonder leuke baan en daarna weer fluitend terug naar mijn huisje aan de rand van het bos. Op de vrije dagen heerlijk door het bos wandelen of hardlopen en af en toe een concert of een ander optreden meepakken. De tijd is dan ook omgevlogen en aangezien mijn baan maar tijdelijk was, moest ik op een gegeven moment toch kijken wat ik daarna zou doen. Op de achtergrond bleef met mijn voor het Rode Kruis toch kriebelen. Daarom toch weer een berichtje naar personeelszaken gestuurd en het gevolg was, dat ik vanaf 6 januari voor 4 maanden naar Libanon uitgezonden ben.

Na een dagje in Beiroet voor briefings, ben ik doorgebracht naar Zahle, mijn woonplaats voor de komende maanden. Zahle is een stad van zo’n 150.000 inwoners in het Oosten van Libanon. Het ligt voor het grootste deel in het Beqaa dal omringt door (op dit moment) besneeuwde bergtoppen. Ondanks dat het in een dal ligt, zitten we hier toch op een hoogte van ca. 1000m, waardoor het wat kouder is dan in bijvoorbeeld Beiroet. De temperaturen zijn ‘s nachts zo rond het vriespunt, maar zodra de zon opkomt is het aangenaam toeven (zolang je maar in de zon blijft). Op de vrije dagen is het heerlijk ontbijten en later koffie drinken in de zon op het balkon van mijn slaapkamer, met uitzicht op de bergen die de grens met Syrië vormen.

Wij wonen met ons team van 10 mensen in 2 appartementen op de dezlefde verdieping. Het zijn gelukkig grote appartementen, zodat we allemaal onze eigen slaapkamer hebben en ook de badkamers slechts met 2 personen hoeven te delen. Beneden in het apaartementen complex is een fitness centrum gevestigd, dus aan lichaamsbeweging is er weinig gebrek. Elke avond na het werk even voor een uurtje of 1,5 naar beneden om weer op te laden na een dag werk. Overdag, dus in het weekend hebben we de vrijheid om door de stad te wandelen. Helaas mogen we niet buiten de stad komen en zijn daarmee de bergen om ons heen buiten ons bereik en zijn de straten hier niet echt gemaakt om over te wandelen, maar ik ben allang blij dat ik dit keer niet de hele dag binnen hoef te zitten.

Elke ochtend worden we met een busje opgehaald om naar het ziekenhuis te gaan. Dit is een ritje van ca. 10 minuten. Op dit moment hebben we het rustig in het ziekenhuis. Aangezien wij alleen oorlogsslachtoffers behandelen en er sinds 6 weken een staakt-het-vuren is in Libanon, hebben we nog slechts een paar patiënten die op het punt staan om ontslagen te worden. Het bestand loopt echter 27 januari of, dus is het afwachten wat er daarna gaat gebeuren. Daarover volgende keer dus meer (mooie cliffhanger voor mijn volgende post).

Het onthaal in Zahle was wel groots te noemen. Op de dag van mijn aankomst was er een groot feest georganiseerd, inclusief vuurwerk, vreugde schoten en overal feestende mensen. Helaas was dit niet alleen voor mij bedoeld, maar ook omdat er op die dag (na 2,5 jaar debateren) een nieuwe president benoemd was. Een paar dagen later was het weer feest. Ook dit keer niet voor mij, maar voor het staakt-het-vuren in Gaza. Een groots moment natuurlijk, zeker ook voor mij, aangezien ik daar dus geweest ben en de opluchting van de mensen in Gaza bijna kan voelen. Tegelijkertijd levert het ook veel onzekerheid op voor Libanon, waar zoals gezegd het bestand dus afloopt. Het zijn sowieso onvoorspelbare tijden in deze regio, met de ontwikkelingen van de laatste tijd in Syrië, letterlijk enkele kilometers hier vandaan. Het kan alle kanten op gaan. Heel interessant om in deze tijd hier te zijn. Er zit niets anders op, dan afwachten wat de komende weken/maanden gaan brengen.