De eerste weken

Deze missie startte dus niet helemaal zoals gewenst, maar het kan dan alleen maar beter worden, toch?

Voor mijn werk ondersteun ik 4 ziekenhuizen en 1 revalidatie centrum in Vinnytsia. De eerste weken dus vooral bezig geweest met relaties opbouwen en besprekingen met directeuren. Voor mij niet het leukste werk, maar natuurlijk wel belangrijk. Maar uiteindelijk kon het interessante werk toch beginnen en werk is er genoeg. Vinnytsia ligt namelijk relatief ver van het gebied waar gevochten wordt. De gewonden worden eerst behandeld zo dicht mogelijk bij waar zij gewond zijn geraakt, maar daarna doorgestuurd naar veiliger plaatsen, zoals Vinnytsia. De ziekenhuizen die wij hier ondersteunen liggen daarom vol met oorlogsslachtoffers, bovenop al de “normale”patiënten die in het ziekenhuis liggen. Met zoveel patiënten en op 5 verschillende locaties, heb ik helaas weinig tijd per patiënten en komt mijn werk vooral neer op het ondersteunen van de fysiotherapeuten, verpleegkundigen en artsen. Zij zijn allemaal goede en gemotiveerde mensen, maar zij zijn compleet overbelast en hebben weinig ervaring met oorlogsslachtoffers. (Vreemd om te beseffen dat ik meer “ervaring” met oorlog heb, dan de mensen hier. Normaal gesproken zit ik in gebieden waar al voor jaren oorlogen heersen).

Het werk is dus behoorlijk intensief en dus ben ik blij dat ik het weekend vrij heb, om weer op te laden voor de volgende week. Zoals gezegd woon ik in een van de veiligste plaatsen van Oekraïne en dus kan ik in het weekend lekker de stad in. Het is echter duidelijk dat de mensen hier niet aan buitenstaanders gewend zijn en ze zelfs een beetje wantrouwen. Allereerst spreekt er hier niemand Engels (zelfs in het hotel waar ik verblijf) en ik nog nauwelijks Oekraïens, dus is communicatie vrijwel onmogelijk (lang leve de vertaal-app) en door enkele weken naar dezelfde plekken te gaan, wennen de mensen daar een beetje aan mij.

Ondanks dat Vinnytsia, zoals gezegd, een van de veiligste plaatsen in de Oekraïne is, word ik meerdere malen per dag er aan herinnerd dat er een vreselijke oorloog woedt. Natuurlijk werk ik dagelijks met mensen die zwaar gewond zijn geraakt, maar ook klinkt meerdere keren per dag het luchtalarm. Dit went echter zeer snel en aangezien er (sinds ik hier ben) niets gebeurd is, lijk ik het nauwelijks meer op te merken. Dat dit niet helemaal waar is, bleek vorige week toen voor het eerst er geen luchtalarm afging gedurende een hele nacht. Ik lag wakker, aangezien het te rustig was. Het blijft vreemd hoe dat werkt.

Toch ontkomt ook Vinnytsia niet aan de gevolgen van de oorlog. Toen midden oktober de oorlog escaleerde, hebben zelfs wij enkele dagen grotendeels in de schuilkelder door moeten brengen.en hebben we de raketten en drones over zien komen. Gelukkig, bleef Vinnytsia ook deze keer grotendeels gespaard. Het grootste probleem is het gebrek aan elektriciteit, waardoor ook wij regelmatig zonder stroom zitten. Op dit moment niet meer dan vervelend, maar aangezien b.v. ook de verwarming op elektriciteit werkt, zien wij de komende winter als een grote donkere wolk op ons afkomen.

Toch houdt het nog niet op. Tijdens het schrijven van deze blog, klaarde het weer plotseling op. Dus snel naar buiten om een stukje hard te lopen, ik kan het verhaal wel iets later posten. Natuurlijk verliep het weer anders. Tijdens het hardlopen vond een hond het nodig om in mijn kuit te bijten en dus kon ik direct doorrennen naar het ziekenhuis. Hechtingen waren gelukkig niet nodig (mijn kuitspier is van staal, dus daar kon hij niet doorheen). Wat oppervlakkige wonden was dus het enige resultaat, maar het kostte een paar uur om de arts te overtuigen dat ik toch echt een rabies injectie wilde. Wel al die tijd mooi kunnen gebruiken om te kijken hoe de eerste hulp in de Oekraïne werkt. Ik werk weliswaar in het (een ander) ziekenhuis, maar ik was nog nooit op de eerste hulp geweest.