Mosul

Hallo allemaal,

Erg lang geleden dat ik iets van mij heb laten horen. Voor de veiligheid kon ik niet al te veel zeggen en dus had ik besloten om maar helemaal niets te zeggen. Nu ik de laatste weken regelmatig in het nieuws ben geweest (kranten, radio en TV), heeft het ook geen nut meer om mij op mijn weblog stil te houden. Ik zal dus in het kort de afgelopen maanden beschrijven.

Zoals in mijn vorige verhaal te lezen is, ben ik in januari bijna direct van Ethiopië naar Noord-Irak vertrokken. Ik kwam daar aan toen de oorlog in Oost-Mosul in volle gang was. Ik werkte zo´n 20 km buiten Oost-Mosul in Shekhan en elke avond vertrokken wij naar Dohuk om daar te overnachten in een van de hotels.

Dohuk is een mooie en rustige plaats in het Noorden van Irak. Gelegen tussen de bergen en mede daarom veilig en rustig. Wel was Dohuk de laatste jaren behoorlijk gegroeid (tot 3x zoveel inwoners als daarvoor, doordat veel mensen uit Mosul daarheen gevlucht waren. Aangezien we toen nog 7 dagen per week hoefden te werken, had ik elk weekend de tijd om de stad en de omgeving te verkennen. Nu ik terug denk, was het toch wel erg lekker om na het werk en op vrije dagen de bergen in te gaan voor een wandeling of gewoon buiten op een bankje een boekje te kunnen lezen. Dat wil zeggen, niet direct in het begin. De eerste weken was het daar veel te koud voor. Vreemd, ik schrijf dit nu terwijl het 45 graden is buiten, maar toen ik daar aankwam vroor het ´s nachts. De eerste werkdag, kon ik geeneens naar Shekhan omdat de wegen spiegelglad geworden waren van de aan gevroren sneeuw. De lente in Kurdistan is echter heerlijk. Vooral droog, hier en daar een buitje (met name ´s nachts) en tussen de 20 en 25 graden. Met volle teugen kunnen genieten.

Eind april liep het aantal patiënten dusdanig af, dat er besloten werd dat we meer impact zouden hebben in Erbil. Dit lag weliswaar verder van Mosul, maar meer direct aan de weg vanuit West-Mosul. Aangezien de bruggen in de stad waren verwoest, moesten patiënten via een brug ten zuiden van Mosul en lag Erbil dichterbij. Aangezien hier nog wel veel werk te doen was en ik de enige fysiotherapeut was, was het 7 dagen per week werken. We hadden dan wel een huis dichtbij het park, maar ik ben daar niet zo vaak geweest, aangezien het vooral werken en slapen was.

Erbil duurde echter maar 1 maand. Daarna zijn we naar een ziekenhuis in West-Mosul gegaan. Dit was toch wel andere koek. Met de frontlinie ca. 1,5 km van het ziekenhuis af, zaten we eigenlijk midden in de oorlog. Alhoewel op een redelijk veilige afstand, konden we de hele dag het schieten en bombarderen horen en zien. De harde dreunen lieten soms de ramen in het ziekenhuis trillen. Vreemd dat het snel went om te werken in deze omstandigheden. We hadden het misschien ook wel te druk om ons druk te maken over de situatie buiten. De patiënten bleven maar binnenstromen. Het gevolg, lange drukke werkdagen en ook 7 dagen per week. De verwondingen van de patiënten zal ik hier maar niet in detail beschrijven, maar kort gezegd heb ik geloof ik alles wel langs zien komen. Van grote gapende wonden tot kleine maar zeer vervelende wonden (b.v. kogelwonden door het hoofd). Wat me echter nog het meeste heeft bezig gehouden, zijn de verhalen van de patiënten. Iedereen is (m.n. de laatste weken) door een hel gegaan. Nergens was het veilig en er was totaal geen eten en drinken meer. Blijven was geen optie, maar vluchten leidde ook tot levensgevaarlijke situaties. Veel mensen zijn dan ook zwaar ondervoed bij ons binnengekomen en iedereen heeft wel meerdere familieleden verloren. Mooi dat ik dan toch wat voor de mensen heb kunnen betekenen. Het blijft geweldig werk wat ik doe.

Nu is de stad officieel een paar dagen “bevrijd”. Er zijn nog wel gevechten aan de gang, maar het is veel minder dan tot nu toe. Ook het aantal gewonden is snel afgenomen. Het zijn nu vooral oude wonden, die geïnfecteerd zijn geraakt en die operatief schoongemaakt moeten worden. Nu het wat rustiger is, hebben we ook een dagje vrij gekregen. Ik schrijf dit nu op onze vrije dag in ons huis net buiten Mosul. Vanwege de veiligheid mogen we het huis niet uit, maar een keertje uitslapen is geen overbodige luxe. We slapen weliswaar met 2-3 personen in 1 kamer, maar ook dat went. Nu dus even de tijd om alles te laten bezinken en te denken of wat de toekomst gaat brengen nu de “bevrijding” van Mosul een feit is. Het gaan nog spannende tijden worden.