Eerste weken

Het is alweer een maand geleden dat ik Ethiopië heb ingeruild voor Irak. De hoogste tijd om een kleine update te geven.
Toch wel een hele overgang van Ethiopië naar Irak. In Addis Ababa was het niet echt warm, maar dat viel in het niets vergeleken met Irak. Het vroor hier ’s nachts 5-6 graden, terwijl het overdag maar net boven het vriespunt uitkwam. Daarbij sneeuwde het ook nog eens regelmatig. Dit leidde al tot problemen op de eerste werkdag. Om van de stad waar ik woon naar het ziekenhuis in een andere stad te gaan, moeten we dagelijks ca. 45 minuten rijden. De eerste nacht had het echter dusdanig gesneeuwd dat de wegen buiten de stad bijna onbegaanbaar geworden waren. Toch maar geprobeerd, maar de meeste mensen hier zijn er niet op voorbereid. Toen een auto ons inhaalde en begon te glijden, konden wij niets anders dan uitwijken. Alle controle verloren, kwamen we tollend in de middenberm tegen een boom tot stilstand. We moesten daarvoor wel een flinke stoeprand over, maar dankzij de goede Landcruiser hadden we dat zonder al te veel problemen overleefd. Ik denk dat we met een gewone personenauto we minder gelukkig waren geweest. Dus toch maar besloten om om te keren en rustig terug te gaan. Een lekker begin van deze missie.

De volgende dag was de weg vrijgemaakt en konden we eindelijk naar het ziekenhuis. Dit ziekenhuis is door ons speciaal ingericht om gewonden van oost-Mosul te behandelen. Ondanks dat die oorlog alweer enkele weken voorbij was, waren er nog flink wat patiënten die nog steeds behandeling nodig hadden. Helaas, kwamen er ook nog dagelijks nieuwe patiënten bij. Dit deel van de stad mag dan wel veilig zijn verklaard, maar veiligheid is een relatief begrip. Er vinden nog regelmatig (kleine) bombardementen plaats d.m.v. drones. Het grootste probleem is echter de niet opgeruimde onontplofte munitie. Helaas hebben we de laatste week vooral kinderen moeten behandelen die verleiding / nieuwsgierigheid niet konden weerstaan om vreemd uitziende voorwerpen te bekijken. Soms veroorzaken ze hiermee dat de bom alsnog afgaat. Een oorlogsellende is nooit voorbij als de oorlog voorbij is.

Gelukkig, vertrekken we elke avond weer terug naar ons hotel in een veilige stad. Hier is er geen enkele aanwijzing die op een gruwelijke oorlog om de hoek wijst. Zolang het licht is, kunnen we vrij door de stad lopen (wat vooral in het weekend lekker is, om even goed te kunnen ontspannen). ’s Avonds wordt wel aangeraden om niet alleen de stad in te gaan. Er is toch niet veel te doen ’s avonds om dan nog de stad in te gaan. Overdag ook niet, maar dan is het gewoon lekker om wat rond te lopen en de lokale markt op te gaan. Het is dan wel koud, maar ik moet dan altijd denken dat ik na afloop mijn verwarmde kamer op kan zoeken, terwijl er duizenden mensen hier in de buurt in tenten slapen. Voor deze mensen moet het een echte ramp zijn. Hopelijk wordt het binnenkort wat warmer (voordat we de snikhete zomer weer in gaan).

Tot zover de eerste impressies van mijn verblijf en werk. Ik probeer jullie zoals gewoonlijk weer zo veel mogelijk op de hoogte houden. Helaas kan ik deze keer wat minder delen. Zo heb ik expres geen plaatsnamen e.d. genoemd.