Azerbeidzjan

Nu volgen de verslagen zich in een rap tempo.
Aangezien afgelopen week vanwege het offerfeest alles in Pakistan stil stond, heb ik van de gelegenheid geprofiteerd om een weekje met vakantie te gaan. Na veel wikken en wegen, niet te heet, niet te nat (het is regenseizoen in grote delen van Azië) en ook nog op een niet alle te grote reistijd was de keuze dit keer op Bakoe, Azerbeidzjan gevallen. Voor mij was dit een volkomen onbekend land, maar belangrijk wel aan een zee. Dit laatste blijkt niet helemaal te kloppen, aangezien de Kaspische zee officieel een meer is (het staat op geen enkele manier in verbinding met een oceaan). Het is wel gelijk het grootste zoutmeer in de wereld. Goed genoeg, dacht ik om lekker aan bij te komen en af en toe een frisse duik te nemen. Dit laatste viel (letterlijk) vies tegen. Het water is dusdanig vervuild, dat ik er geen stap in heb durven zetten. De grootste oorzaak hiervan, zie je al als je nog in het vliegveld zit. Zover als het oog reikt zie je boorplatformen. Dat Azerbeidzjan een rijke oliestaat is, is dan ook duidelijk te zien in Bakoe. Het is een stad volop in ontwikkeling, een bijna bizarre combinatie van grote gebouwen en pleinen vanuit het Sovjet tijdperk en spiegelgebouwen, die meer aan Dubai doen denken. Helaas, zoals zo vaak, is de rijkdom ook hier niet eerlijk verdeeld. Even buiten Bakoe leven mensen in armoede, wat duidelijk te zien was op de excursies buiten de stad die ik gemaakt heb.

Deze vakantie stond met name in het teken van uitrusten en tijd nemen om dingen op een rijtje te zetten. Ik had om deze reden een hotel direct aan de boulevard van Baku gekozen. Het idee was om een beetje over de boulevard te struinen en op een bankje een boekje te lezen. De locatie was hier zeer geschikt voor. Om van het begin van de boulevard, waar ik zat, tot in of meer het einde van de boulevard (daarna was het mooie er echt vanaf) te lopen duurde ca. 1 uur. Genoeg tijd om je gedachten te laten gaan. Daarnaast heeft het eerste deel een park met bankjes en cafeetjes. Ik heb hier dus het meeste van mijn tijd doorgebracht.

Toch ook nog tijd gemaakt om 2 excursies te maken. 1 dag ben ik naar de hoogtepunten van Azerbeidzjan gegaan (allen in de buurt van Bakoe). De eerste stop waren de moddervulkanen in het Gobustan NP. Dit een kleine groep vulkaan-vormige bergjes (de hoogste was ca. 2 meter hoog) met in de krater pruttelend modder. De bubbels worden veroorzaakt door het methaan gas dat via deze kraters om hoog komt. Niet echt indrukwekkend, maar wel geinig om een keertje gezien te hebben. Het hoogtepunt van deze trip vond ik wel dat een paar kilometer voor deze vulkanen de weg stopt en de bus dus niet verder kon. We werden in ouderwetse Lada’s geladen en deze raceten door de woestijn naar en van de vulkanen.
De volgende stops waren een plek waar wat rostekeningen te zien waren (wat mij betreft niets bijzonders, maar dat is persoonlijk) en het bezoek aan een vuur tempel die geheel opnieuw gebouwd was, nadat het door de Sovjets vernietigd was (geen religie, dus ook geen tempels). Helaas hadden ze niet geprobeerd om de tempel oud en origineel te laten lijken (hetzelfde geldt voor grote delen van de oude stad van Bakoe). Als laatste brachten we bezoek aan Yanar Dag, waar er een natuurlijk gasvuur brand. Het gas zit hier zo dicht onder het oppervlak en de rotsen zijn dusdanig poreus dat het gas er doorheen sijpelt en al jaren voor de continu vuur zorgt. Ook dit was niet meer meer dan leuk om een keertje gezien te hebben en zeker niet de 3 meter hoge vlammen die in menig reisgids vermeld staan.
Al deze “attracties” bevinden zich in een troosteloos landschap, waar niets groeit en dat vol staat met ja-knikkers. De uitleg is dat het methaan gas dusdanig dicht onder het oppervlak zit, dat er niets kan groeien. Dit zal wel waar zijn, maar het blijft allemaal troosteloos. Mede om deze reden besloten ook maar de natuur van Azerbeidzjan op te zoeken. Het beste is dit (dacht ik) te doen in het Kaukasus gebergte, dat ca. 3 uur rijden ten noorden van Bakoe ligt en de grens tussen Europa en Azië vormt. Een lange reis voor een uurtje in de bergen, maar wat mij betreft zeker de moeite waard. Eerst kom je door een mooi bos en vervolgens in de bergen met zijn groene velden omringd door rotspieken. Hier had ik wel dagen kunnen blijven, dus eigenlijk was een dag excursie veel te kort. Voor mij veel indrukwekkender dan die hele moddervulkanen en vuurspuwende berg.

Nu weer terug in Peshawar en klaar voor de komende tijd hier. Sowieso een spannende tijd in Pakistan met alle gevolgen van de beslissingen van India omtrent Kasjmir. Maar weer kijken hoe dit gaat aflopen.