What a difference a day makes.
Door: Guido
Blijf op de hoogte en volg Guido
29 Juli 2018 | Madagascar, Antananarivo
De vermoeidheid (met alle bijkomende effecten) nam dan ook toe. Gelukkig was het afgelopen weken weer tijd voor vakantie. Eerst wilde ik deze nog annuleren, maar ik besefte ook dat ik dit heel erg nodig had en dus toch maar wel geboekt (en gelukkig). Dit keer was de keuze op Madagaskar gevallen. 1 week om het (ei)land te verkennen en 1 weekje om op het strand bij te komen.
Dat weekje rust was ook wel nodig, aangezien de eerste week en race door het land zou worden. Ik kwam zaterdag ochtend om 3 uur in Antananarivo aan en ging direct naar het hotel om nog een paar uurtjes te slapen. Bij het inchecken hoorde ik dat we om 7.00 uur zouden vertrekken. Het werd dus een korte nacht, maar ja de volgende dag zou ik voornamelijk in de auto doorbrengen en dus genoeg tijd om bij te slapen (als de weg natuurlijk goed genoeg was geweest om wat uit te kunnen rusten). ‘s middags in het nationale park aangekomen om eerst nog 2 uurtjes uit te rusten voordat ik voor een avond wandeling ging maken. Dit is het moment dat de kameleons en de nacht maki's actief zijn. Een schitterende 2 uur durende wandeling door het pikkedonker, wat ik altijd vreemd en opwindend vind, aangezien ik op mijn werk in het donker nooit het huis uit mag. Verschillende maki’s en kameleons gezien. Ik werd bij een groepje ingedeeld die een foto vakantie maakte en had dus snel wat tips gekregen en geweldig mooie foto’s kunnen maken. Helaas toen ik ‘s avonds in het hotel de foto’s naar mijn telefoon over wilde zetten, was de batterij plotseling leeg en ook niet meer op te laden. De foto’s had ik gelukkig nog op de memorie kaart.
De volgende dag een 5 uur durende wandeling gemaakt door het regenwoud (dat zijn naam aan deed, want het is die dagen nauwelijks droog geweest. Toen ik na uren dolen door het woud, de moed op het zien van maki’s had opgegeven, werden we plotseling verrast door 2 bruine maki’s die eerst nauwelijks wat deden, maar daarna gingen spelen en door de bomen (en ook over de grond) raceten. Ik kon hier wel uren naar kijken, maar plotseling waren ze weer verdwenen. Iets verderop hoorden we een angstvallig geschreeuw. Snel ging mij gids, dwars door alles heen, naar de plek van het gegil. Dit bleek van een groep zwart-witte maki’s (Indri-Indri) te komen. Vroeger dacht de lokale bevolking dat dit geluid door de geesten van hun voorouders werd veroorzaakt en daar kan ik mij wel iets bij voorstellen. Na deze geweldige morgen, was de middag een beetje tegenvallend. We gingen naar een soort opvang van maki’s die als huisdieren werden gehouden. De maki’s hier waren niet bang voor mensen en kwamen op al het eten af dat de toeristen hadden meegenomen, zodat er foto’s gemaakt kon worden van maki’s op je schouder.
De volgende ochtend nog een 2 uur durende wandeling door het woud en nog wat meer maki’s gezien en daarna snel terug naar Antananarivo. Eenmaal terug snel, naar de foto winkels in de stad, maar niemand had een nieuwe batterij (zelfs de officiële Canon dealer niet). Dus dan maar een nieuwe camera kopen.
De volgende dag op tijd op om naar het vliegveld te gaan om naar de west kust van Madagaskar te vliegen. Dit is de streek van de bekende Baobab (Apenbrood) bomen. Vreemde struiken (wat dat zijn het eigenlijk) op een lange stam. Ze steken hoog boven de andere begroeiing uit en zijn dan ook al vanuit het vliegtuig te zien. De eerste dag echter stonden nieuwe wandelingen door het woud op het programma. Een heel verschil met het park in het oosten. Vooral de temperatuur was hier een stuk aangenamer, 25-30 graden in plaats van de 15-20 graden in Antananarivo en het oosten. Eindelijk was mijn trui niet meer nodig en in een T-shirt kon ik de nacht en ochtend wandeling maken. Hier weer andere soorten maki’s en kameleons gezien. Ook is het hier de plek voor de fossa (Fretkat) het grootste roofdier van Madagaskar (niet meer dan een grote hond). Aan het einde van de middag naar de avenue des Baobabs om te genieten van de zonsondergang (Dat dit voor enkele dagen laatste zonsondergang was die ik zou zien, wist ik toen nog niet). Het was echter een prachtig gezicht.
De volgende dag weer met het vliegtuig terug naar Antananarivo. Helaas zou deze vlucht een groter deel van mijn vakantie uitmaken dan de bedoeling was. Ik reis altijd alleen met handbagage, maar nu mocht dit plotseling niet meer en moest ik alles inchecken. De keuze was simpel, inchecken of mijn bagage in Morondova achter laten (dus eigenlijk was er geen keuze). Bij aankomst in Antananrivo, bleek mijn bagage open gebroken te zijn en was alles van enige waarde verdwenen (waaronder mijn kapotte fototoestel met, en dat is het ergste, de SD-kaart met de foto’s). Mijn nieuwe camera had ik gelukkig nog snel in mijn zak kunnen stoppen. De hele middag bij de politie op het vliegveld doorgebracht. Niet alleen kost de bureaucratie natuurlijk veel tijd en geduld, maar in deze voormalig Franse kolonie, spreekt werkelijk niemand Engels. Maar de uiteindelijke brief die ik in mijn beste Frans had opgezet, werd geaccepteerd en een aardige politieagent maakte een proces verbaal voor mij op en na 4 uur stond ik met een lichtere koffer, maar met een verklaring van de politie buiten en kon ik naar het hotel. (Als reactie op mijn klacht en aansprakelijk stelling bij Air Madagascar, die trouwens in Frankrijk gevestigd is, was het enige antwoord dat ik geen elektronica had mogen inchecken en dat het dus mijn eigen fout was, met vriendelijke groet). Nu maar kijken of de reisverzekering coulanter is.
Inmiddels ging de vakantie, met een iets mindere moed, gewoon door, want de volgende dag stond ik alweer op het vliegveld om naar een eiland voor de oost-kust van Madagaskar (Ste Marrie) te gaan. Behalve het idee om goed uit te rusten op het strand, was het hoofddoel om de bultrug walvissen te zien, die daar rond deze tijd van het jaar ook vertoeven. De timing leek dus niet beter te kunnen. In theorie klopte dit, in praktijk kwam ik net aan op het moment dat er een tyfoon langs trok. Gevolg harde wind en veel wind. Het strand was dan ook bijna volledig verdwenen onder de woeste golven. Mijn toch al niet te beste gemoedstoestand werd er niet beter op, zeker ook omdat het nu te gevaarlijk was om de oceaan op te gaan om naar de walvissen te gaan. Drie van de zes dagen gingen zo voorbij, zonder dat ik mijn hotel uit kon en het water kwam zelfs on de deur van mijn bungalow (die op het strand stond) door. Eindelijk werd het weer wat minder onstuimig en dus gelijk maar op de boottocht op zoek naar de walvissen. Wat een ervaring weer. Met een klein bootje de Indische oceaan op, welke nog niet helemaal tot rust was gekomen, maar ik mocht deze kans niet laten ontglippen. De walvissen hadden geen last van het slechte weer en speelden in de golven en niet alleen met de golven maar ook met ons. Steeds konden we ze redelijk in de verte ze zien spelen (springen uit het water of met hun start of gigantische vinnen op het water slaan), maar wanneer we in de buurt kwamen, doken ze onder en zagen we ze niet meer. Totdat ze aan het einde van de tocht het goed probeerden te maken. Terwijl al enige tijd niets meer gezien hadden en we dus op de terugreis waren, doken er plotseling direct naast de boot op. We schrokken eerst, want we zagen ze niet komen en op het moment dat zij boven komen blazen ze met veel kabaal hun lucht uit, aan fontein van waterdamp omhoog spuitend. Ik had hem trouwens nog een beetje aan zien komen, aangezien ik met mijn kop over boord hing (de zee was weer wat ruiger geworden). Gelukkig kon ik mijn maaginhoud binnen houden, anders had ik het weer recht in mijn gezicht geblazen gekregen. Wat zijn deze dieren groot van zo dichtbij, dit volwassen exemplaar van ca. 15 meter liet ons bootje in het niet vallen. Zijn vinnen waren al groter dan de hele boot. Mijn gehele negatieve stemming van de afgelopen dagen was verdwenen als sneeuw voor de zon en ook was de stress dat ik de walvissen wel kon vergeten weg. Dus de volgende dag in een zeer goede moed een lange wandeling over het eiland gemaakt. Weer bij de kust aangekomen, hoorde ik doffe dreunen van de zee komen en toen ik keek, sprong er een walvis zo’n 50 meter uit de kust op uit het water en nogmaals en nogmaals. Dit had ik niet verwacht en was zo onder de indruk dat ik helemaal vergat om mijn camera te pakken. Wel was ik er inmiddels bij gaan zitten en de show bleef maar door gaan. Na de sprongen, ging hij (waarschijnlijk een zij, bleek later) met zijn vinnen op het water slaan. Een baby walvis vlak achter haar aan en met zijn staart op het water slaan. Na ca. 15 minuten was de show over en stond ik op om verder te gaan. Ik had niet gemerkt dat inmiddels dit kleine stukje met uitzicht op zee vol stond met mensen. Zowel toeristen als de lokale bevolking was blijven staan om te kijken. De rest van de wandeling en de vakantie kon ik mijn geluk niet meer meer op. Zelfs toen ik op het vliegveld mijn bagage weer moest inchecken en ik dit weigerde. Met het proces verbaal van de politie als reden mocht ik mijn bagage (na achterlating van enkele items) toch meenemen en zette zij mij zelfs in de business class. Dit was dan weer toevallig, aangezien het mijn 50ste (!) vlucht van 2018 was. Ik begin te beseffen dat een functie als vliegende fysiotherapeut erg letterlijk genomen kan worden. Nu alweer 2 vluchten verder, zit ik weer lekker in Zuid-Soedan en helemaal klaar om de komende maanden weer hard te gaan werken (en letterlijk en figuurlijk) rond te vliegen.
-
30 Juli 2018 - 08:56
Piet Optiek:
wow, wat een reis, geweldig. Mooi dat je zo genoten hebt, ondanks de ellende van kwijtgeraakt fototoestel. Hier is het weer zomervakantie en ben met caravan op stap. Minder boeiend ;) Maar toch ook leuk.
Werk ze en blijf toch ook aan jezelf denken, lieve groet Piet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley