Water

Veel te lang weer niets van mij laten horen.
We zitten nu aan het einde van het droge seizoen. De eerste regen heeft zich inmiddels gemeld. Eerst een paar korte maar hevige onweersbuien, maar later ook wat langdurige (enkele uren) rustige buien. De eerste maanden regen na maanden van droogte, zorgt ervoor dat bij de eerste regen alles in een grote modderpoel. Ik had de kaplaarsen nog niet mee het veld in genomen, maar dat moet volgende keer toch wel anders.

Om al aan de regen te wennen, besloot ik om een weekendje naar de grootste watervallen van de wereld, de Victoria watervallen in Zimbabwe te gaan. Waar aan deze kant van de evenaar de droogte heerst, is het aan de andere kant regenseizoen. Deze was vrij heftig dit jaar. Dat beloofde de spektakel voor de watervallen. Ik had exclusief de reisdagen, slechts 1 dag daar, dus was er een strakke planning.

Na aankomst in Zimbabwe, even een korte rust en daarna voor een dinner op de Zambezi rivier. Vreemd dat deze rivier zo dichtbij het geweld van de waterval (het opspattend water is van kilometers afstand te zien) zo rustig is. Een heerlijk dinner gehad terwijl we rustig over de rivier dobberde. Nadeel van de regen was weld at de dieren niet naar de rivier hoefde te komen om te drinken en we (behalve nijlpaarden) geen dieren gezien hebben.

De volgende dag dan echt naar de watervallen, die door de regen (die ook nu constant naar beneden kwam), het grootst in Jaren waren en met bijna 2 km breed niet in 1 beeld te vangen. Het is een vreemde waterval. De brede rivier stort zich plotseling 200m de diepe kloof en stroomt daar in een smalle rivier verder, terwijl de rest van het land gewoon op de oude hoogte door gaat. De wandeling die vandaa op het programma stond, liep over de rand van de kloof tegenover de waterval, slechts enkele meters dus van waar het water zich naar beneden stort. Maar zelfs hier vandaan was de waterval vaak niet te zien. Het opspattende water veroorzaakte een dusdanig dichte mist, dat je some maar enkele meters voor je uit kon kijken. A fen toe trok deze mist wat we gen kwam er een fantastisch spektakel te voorschijn. Daarnaast was het gebulder van het water oorverdovend. Ondertussen was ik helemaal (ondanks de geode regenkleding) doorweekt, het water komt daar van alle kanten op je af (van onder van boven en met de wind ook van opzij) en in dergelijke hoeveelheden, dat hier niets tegen opgewassen was. (Door de continue regen warden mijn kleren ook in het hotel niet meer droog, terwijl terug in Juba, dit binnen een uur gebeurd was).

‘s Middags stond er een vlucht met een ultralight vliegtuigje op het programma om de watervallen ook van boven te zien (onder het mom van je bent hier maar een keer). Helaas kon dit niet doorgaan vanwege het slechte weer. Dan maar de helicopter genomen, want die gingen wel gewoon. En gelijk ook bijzonder, want dat was voor het eerst dat ik een helicopter zat. Met 2 anderen (en de pilot, op zich ook wel belangrijk) een kwartiertje rondjes boven de watervallen gevlogen. Pas vanuit de lucht zie je de volledige omvang van dit natuur wonder en ook het vreemde ervan. Nogmaals, de rivier gaat daar gewoon 200 m lager en eel smaller in een kloof verder. Echt boven de waterval konden we trouwens niet komen, omdat het spatwater tot enkele honderden meters de lucht in gestuuwd werd. Maar dus wel dict genoeg bij om alles goed te kunnen zien.

De volgende ochtend nog even een ochtend safari gedaan, waarbij Ik vooral een enorme groep olifanten van zeer dichtbij te zien kreeg en daarna snel naar het vliegveld. Daarmee leek de reis alweer voorbij, maar er stond nog 1 verrassing te wachten en wel pas toen ik in het vliegtuig van Kenya Airways was. Vlak voor het opstijgen, nam de pioot het woord. De co-piloot had de watervallen nog nooit gezien end us zouden we lag over de watervallen vliegen, iedereen moest hun camera maar vast gereed houden. En inderdaad, we stegen nauwelijk en we gingen de verkeerde ricting op. Helaas zat ik natuurlijk aan de verkeerde kant van het vliegtuig en kon nauwelijks wat zien. Echter, voor ik te veel kon balen, nam de pilot weer het woord en zei dat nu alleen de mensen aan de linkerkant van het vliegtuig wat hadden kunnen zien en dit niet eerlijk was voor de mensen aan de rechterkant. Dus maakte het vliegtuig een scherpe bocht en vloog nogmaals, maar nu aan de andere kant langs de watervallen. Daarna stegen we verder en begon echt de reis terug naar huis. Wel weer heel bijzonder om mee te maken.

Nu ben ik alweer enkele weken terug in het altijd zonnige Zuid-Soedan en scrhijf ik dit terwijl rondom mij de zon de modder weer in beton probeert te branden (wat hem ook nog aardig lukt). Wat voor weer het ook is (en gaat worden), het werk gaat gewoon door. Ik zit nu voor mijn tentje dit te schrijven, lekker relaxd, na een normale zondag werk. Helaas is het internet hier niet goed genoeg om de foto’s te sturen, dus die houden jullie nog van mij te goed.