Mosul
Door: guido
Blijf op de hoogte en volg Guido
14 Juli 2017 | Irak, Mosoel
Hallo allemaal,
Erg lang geleden dat ik iets van mij heb laten horen. Voor de veiligheid kon ik niet al te veel zeggen en dus had ik besloten om maar helemaal niets te zeggen. Nu ik de laatste weken regelmatig in het nieuws ben geweest (kranten, radio en TV), heeft het ook geen nut meer om mij op mijn weblog stil te houden. Ik zal dus in het kort de afgelopen maanden beschrijven.
Zoals in mijn vorige verhaal te lezen is, ben ik in januari bijna direct van Ethiopië naar Noord-Irak vertrokken. Ik kwam daar aan toen de oorlog in Oost-Mosul in volle gang was. Ik werkte zo´n 20 km buiten Oost-Mosul in Shekhan en elke avond vertrokken wij naar Dohuk om daar te overnachten in een van de hotels.
Dohuk is een mooie en rustige plaats in het Noorden van Irak. Gelegen tussen de bergen en mede daarom veilig en rustig. Wel was Dohuk de laatste jaren behoorlijk gegroeid (tot 3x zoveel inwoners als daarvoor, doordat veel mensen uit Mosul daarheen gevlucht waren. Aangezien we toen nog 7 dagen per week hoefden te werken, had ik elk weekend de tijd om de stad en de omgeving te verkennen. Nu ik terug denk, was het toch wel erg lekker om na het werk en op vrije dagen de bergen in te gaan voor een wandeling of gewoon buiten op een bankje een boekje te kunnen lezen. Dat wil zeggen, niet direct in het begin. De eerste weken was het daar veel te koud voor. Vreemd, ik schrijf dit nu terwijl het 45 graden is buiten, maar toen ik daar aankwam vroor het ´s nachts. De eerste werkdag, kon ik geeneens naar Shekhan omdat de wegen spiegelglad geworden waren van de aan gevroren sneeuw. De lente in Kurdistan is echter heerlijk. Vooral droog, hier en daar een buitje (met name ´s nachts) en tussen de 20 en 25 graden. Met volle teugen kunnen genieten.
Eind april liep het aantal patiënten dusdanig af, dat er besloten werd dat we meer impact zouden hebben in Erbil. Dit lag weliswaar verder van Mosul, maar meer direct aan de weg vanuit West-Mosul. Aangezien de bruggen in de stad waren verwoest, moesten patiënten via een brug ten zuiden van Mosul en lag Erbil dichterbij. Aangezien hier nog wel veel werk te doen was en ik de enige fysiotherapeut was, was het 7 dagen per week werken. We hadden dan wel een huis dichtbij het park, maar ik ben daar niet zo vaak geweest, aangezien het vooral werken en slapen was.
Erbil duurde echter maar 1 maand. Daarna zijn we naar een ziekenhuis in West-Mosul gegaan. Dit was toch wel andere koek. Met de frontlinie ca. 1,5 km van het ziekenhuis af, zaten we eigenlijk midden in de oorlog. Alhoewel op een redelijk veilige afstand, konden we de hele dag het schieten en bombarderen horen en zien. De harde dreunen lieten soms de ramen in het ziekenhuis trillen. Vreemd dat het snel went om te werken in deze omstandigheden. We hadden het misschien ook wel te druk om ons druk te maken over de situatie buiten. De patiënten bleven maar binnenstromen. Het gevolg, lange drukke werkdagen en ook 7 dagen per week. De verwondingen van de patiënten zal ik hier maar niet in detail beschrijven, maar kort gezegd heb ik geloof ik alles wel langs zien komen. Van grote gapende wonden tot kleine maar zeer vervelende wonden (b.v. kogelwonden door het hoofd). Wat me echter nog het meeste heeft bezig gehouden, zijn de verhalen van de patiënten. Iedereen is (m.n. de laatste weken) door een hel gegaan. Nergens was het veilig en er was totaal geen eten en drinken meer. Blijven was geen optie, maar vluchten leidde ook tot levensgevaarlijke situaties. Veel mensen zijn dan ook zwaar ondervoed bij ons binnengekomen en iedereen heeft wel meerdere familieleden verloren. Mooi dat ik dan toch wat voor de mensen heb kunnen betekenen. Het blijft geweldig werk wat ik doe.
Nu is de stad officieel een paar dagen “bevrijd”. Er zijn nog wel gevechten aan de gang, maar het is veel minder dan tot nu toe. Ook het aantal gewonden is snel afgenomen. Het zijn nu vooral oude wonden, die geïnfecteerd zijn geraakt en die operatief schoongemaakt moeten worden. Nu het wat rustiger is, hebben we ook een dagje vrij gekregen. Ik schrijf dit nu op onze vrije dag in ons huis net buiten Mosul. Vanwege de veiligheid mogen we het huis niet uit, maar een keertje uitslapen is geen overbodige luxe. We slapen weliswaar met 2-3 personen in 1 kamer, maar ook dat went. Nu dus even de tijd om alles te laten bezinken en te denken of wat de toekomst gaat brengen nu de “bevrijding” van Mosul een feit is. Het gaan nog spannende tijden worden.
Erg lang geleden dat ik iets van mij heb laten horen. Voor de veiligheid kon ik niet al te veel zeggen en dus had ik besloten om maar helemaal niets te zeggen. Nu ik de laatste weken regelmatig in het nieuws ben geweest (kranten, radio en TV), heeft het ook geen nut meer om mij op mijn weblog stil te houden. Ik zal dus in het kort de afgelopen maanden beschrijven.
Zoals in mijn vorige verhaal te lezen is, ben ik in januari bijna direct van Ethiopië naar Noord-Irak vertrokken. Ik kwam daar aan toen de oorlog in Oost-Mosul in volle gang was. Ik werkte zo´n 20 km buiten Oost-Mosul in Shekhan en elke avond vertrokken wij naar Dohuk om daar te overnachten in een van de hotels.
Dohuk is een mooie en rustige plaats in het Noorden van Irak. Gelegen tussen de bergen en mede daarom veilig en rustig. Wel was Dohuk de laatste jaren behoorlijk gegroeid (tot 3x zoveel inwoners als daarvoor, doordat veel mensen uit Mosul daarheen gevlucht waren. Aangezien we toen nog 7 dagen per week hoefden te werken, had ik elk weekend de tijd om de stad en de omgeving te verkennen. Nu ik terug denk, was het toch wel erg lekker om na het werk en op vrije dagen de bergen in te gaan voor een wandeling of gewoon buiten op een bankje een boekje te kunnen lezen. Dat wil zeggen, niet direct in het begin. De eerste weken was het daar veel te koud voor. Vreemd, ik schrijf dit nu terwijl het 45 graden is buiten, maar toen ik daar aankwam vroor het ´s nachts. De eerste werkdag, kon ik geeneens naar Shekhan omdat de wegen spiegelglad geworden waren van de aan gevroren sneeuw. De lente in Kurdistan is echter heerlijk. Vooral droog, hier en daar een buitje (met name ´s nachts) en tussen de 20 en 25 graden. Met volle teugen kunnen genieten.
Eind april liep het aantal patiënten dusdanig af, dat er besloten werd dat we meer impact zouden hebben in Erbil. Dit lag weliswaar verder van Mosul, maar meer direct aan de weg vanuit West-Mosul. Aangezien de bruggen in de stad waren verwoest, moesten patiënten via een brug ten zuiden van Mosul en lag Erbil dichterbij. Aangezien hier nog wel veel werk te doen was en ik de enige fysiotherapeut was, was het 7 dagen per week werken. We hadden dan wel een huis dichtbij het park, maar ik ben daar niet zo vaak geweest, aangezien het vooral werken en slapen was.
Erbil duurde echter maar 1 maand. Daarna zijn we naar een ziekenhuis in West-Mosul gegaan. Dit was toch wel andere koek. Met de frontlinie ca. 1,5 km van het ziekenhuis af, zaten we eigenlijk midden in de oorlog. Alhoewel op een redelijk veilige afstand, konden we de hele dag het schieten en bombarderen horen en zien. De harde dreunen lieten soms de ramen in het ziekenhuis trillen. Vreemd dat het snel went om te werken in deze omstandigheden. We hadden het misschien ook wel te druk om ons druk te maken over de situatie buiten. De patiënten bleven maar binnenstromen. Het gevolg, lange drukke werkdagen en ook 7 dagen per week. De verwondingen van de patiënten zal ik hier maar niet in detail beschrijven, maar kort gezegd heb ik geloof ik alles wel langs zien komen. Van grote gapende wonden tot kleine maar zeer vervelende wonden (b.v. kogelwonden door het hoofd). Wat me echter nog het meeste heeft bezig gehouden, zijn de verhalen van de patiënten. Iedereen is (m.n. de laatste weken) door een hel gegaan. Nergens was het veilig en er was totaal geen eten en drinken meer. Blijven was geen optie, maar vluchten leidde ook tot levensgevaarlijke situaties. Veel mensen zijn dan ook zwaar ondervoed bij ons binnengekomen en iedereen heeft wel meerdere familieleden verloren. Mooi dat ik dan toch wat voor de mensen heb kunnen betekenen. Het blijft geweldig werk wat ik doe.
Nu is de stad officieel een paar dagen “bevrijd”. Er zijn nog wel gevechten aan de gang, maar het is veel minder dan tot nu toe. Ook het aantal gewonden is snel afgenomen. Het zijn nu vooral oude wonden, die geïnfecteerd zijn geraakt en die operatief schoongemaakt moeten worden. Nu het wat rustiger is, hebben we ook een dagje vrij gekregen. Ik schrijf dit nu op onze vrije dag in ons huis net buiten Mosul. Vanwege de veiligheid mogen we het huis niet uit, maar een keertje uitslapen is geen overbodige luxe. We slapen weliswaar met 2-3 personen in 1 kamer, maar ook dat went. Nu dus even de tijd om alles te laten bezinken en te denken of wat de toekomst gaat brengen nu de “bevrijding” van Mosul een feit is. Het gaan nog spannende tijden worden.
-
14 Juli 2017 - 10:31
Karolien Molenaar:
Guido, goed om weer wat van je te horen! Inderdaad, het blijft geweldig werk wat je doet. Succes! groet, Karolien van VSO -
14 Juli 2017 - 15:12
Piet Optiek:
Wow, wat indrukwekkend weer, zeker fantastisch goed werk wat je doet. Blijf voorzichtig, lieve groet Piet
-
14 Juli 2017 - 17:39
Roel:
Goed bezig Guido! Take care! -
15 Juli 2017 - 21:01
Joke:
Wat kan ik zeggen: RESPECT wat je allemaal doet. TOP hou je goed.
Kus kus -
23 Juli 2017 - 19:47
Elsa Lima :
Ik zag jou net op het RTL Nieuws. Geweldig wat je doet. Inspirered!! Heel veel succes. Gr. Elsa -
23 Juli 2017 - 20:38
Roland De Wit:
Beste Guido,
Met grote bewondering lees ik jouw verslagen en zag ik het verhaal van dat jongende dat zijn arm was kwijtgeraakt en gelukkig kon zijn been behouden blijven?
Ik heb veel bewondering voor personen zoals jij en mogelijk kan ik een financiële bijdrage leveren om zo nog meer kinderen te redden van dit afschuwelijke geweld.
Met respect voor jou werk en heel veel succes verder.
Roland de Wit
Veere - Zeeland -
24 Juli 2017 - 12:11
Ron:
Tjonge Guido wat een verhaal, mooi dat je dat mee kunt maken en knap hoe je het zo kort, bondig en beelden kunt beschrijven. Ik hoop dat je ondanks de ellende ook kunt genieten. -
24 Juli 2017 - 13:35
Marcel:
Beste Guido,
Gisteren heb ik het verslag gezien op het RTL-nieuws. Je hebt een diepe indruk bij me achtergelaten. Hoewel ik mij besef dat er vele slachtoffers zijn en er wellicht mensen zijn die er nog erger aan toe zijn, heeft Achmed de jongen die zijn arm moet missen en een gebroken been heeft, diep medelijden bij me opgewekt. Mijn vraag aan jou is. Wat heeft Achmed nodig, wat nu niet voor jullie realiseerbaar is, maar misschien wel op een ander manier geregeld kan worden???
Ik zie je antwoord graag tegemoet op mijn e-mailadres.
Succes met alles,
Marcel -
30 November 2017 - 20:11
Ans:
Beste Guido,
Ook ik heb in juli het jongetje Achmed in het ziekenhuis in Mosul gezien ( bij Beau van Erven) en net als Marcel hierboven beschrijft heeft hij een diepe indruk bij me achter gelaten. Ik moet er nog heel vaak aan denken, zodanig vaak dat ik gezocht heb naar de uitzending en zo bij jouw naam terecht kwam. Hoe kan ik hem helpen?
Ben reuze benieuwd hoe het inmiddels met Achmed gaat.
Fantastisch werk doe je en met veel empathie.
Veel sterkte en succes verder!
Groeten Ans (ook fysiotherapeut)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
