Land doorkruizen

Eindelijk weer eens een berichtje van mijn kant. Vanwege de hectische weken heeft het even geduurd.

Na mijn vorige berichtje heeft het reizen een flinke vaart genomen. Eerst een weekje Menegasha, gevold door een weekje Diredawa, weekje Bahirdar en afgesloten met een weekje Nekemte. In 4 weken dus 3 nieuwe plaatsen gezien. Alhoewel gezien, meer geweest, want er was weinig tijd om veel meer te zien dan de revalidatie centra en de directe omgeving van het hotel.

Indrukwekkend was het om in Diredawa te zijn. Deze stad in het oosten van het land, ligt midden in het door droogte geteisterde gebied. Vreemd omdat nu te schrijven, terwijl de regen hier in Addis met bakken uit de lucht komt. Ook in Diredawa regent het inmiddels, maar toen ik er was, was alles nog gort droog. De stad zelf was nog een beetje groen, maar zodra je buiten de binnenstad kwam, was alles dor en dood. Het revalidatie centrum lag net buiten de stad en daar was de droogte in volle hevigheid duidelijk. Niet alleen was er in de verste verte geen groen te bekennen, maar ook de mensen die naar de stad trokken zagen er indrukwekkend uitgemergeld uit. Eén nacht dat wij er waren was er de eerste regen van het jaar en niet zo maar een beetje regen, maar echte stortregen en de hele nacht lang. De volgende dag echter was het alsof er totaal geen regen gevallen was. Zelfs de rivier die we over moesten stond nog volledig droog. Voor ons gelukkig, want de brug was onder constructie en dus moesten we echt door de rivier, maar dat was nu dus nog geen probleem. Helaas voor de mensen daar zou het nog weken duren voor er weer regen zou vallen.

Twee weken later met de auto naar Nekemte. Dit is een stadje ca. 7 uur rijden ten westen van Addis. Een lange maar prachtige autorit door weer een heel ander prachtig landschap van Ethiopië.Hoe mooi en groen het landschap ook was, het was pijnlijk om te zien hoe arm de mensen zijn. Nekemte ligt in het armste gedeelte van Ethiopië. Het is dan erg moeilijk om ongeroerd te blijven als zoveel holle ogen je aankijken en smeken om eten. Tegelijkertijd gaan de vrachtwagens vol goederen (waaronder eten) via dezelfde weg naar Soedan en Zuid-Soedan. Om de weg een beetje veilig te maken (want er wordt als gekken gereden) hebben ze om de paar honderd meter een verkeersdrempel aangelegd. En niet zo’n flauw hobbeltje, maar waar je echt stapvoets over heen moet, anders gaat je wielophanging er aan (zelfs voor onze Landcruiser). Ondanks deze voorzorgsmaatregelen zie je alsnog de gevolgen van verkeerongelukken. Vooral vrachtwagen die uit de bocht gevlogen zijn, maar ook midden op rechte stukken onderste boven liggen. Meestal met de cabine met doeken afgedekt (dus dan wil je meestal niet weten wat daaronder te zien is).

Heb ik toch alweer een behoorlijk verhaaltje neer geschreven. Dus moet Bahirdar (de plaats waar ik het meeste ben) toch maar weer even wachten. 1 foto van een plaatselijke beroemdheid wil ik jullie toch niet onthouden. Mocht je je afvragen hoe je 2 en soms 3 schapen moet vervoeren als je alleen een fiets hebt? Antwoord: gewoon creatief zijn.
Volgende keer dus meer, maar nu eerst voorbereiden om even lekker naar Nederland te gaan.