Vakantie en werk

September is de tijd van de grote migratie in Kenya en aangezien ik dus om de hoek woon (relatief), mocht ik dat dus niet missen. Het werd een onvergetelijke vakantie.

Eerst met de auto van Nairobi naar Lake Naivasha voor een mooie wandel safari op sikkeleiland te maken. Dit is de locatie waar de film Out of Africa is geschoten en klein gebied met vooral grazers. Heerlijk over het eiland gelopen en voor het eerst grazers als Zebra’s, giraffes, gnoes en allerlei soorten hertjes te zien. Ook was er de week daarvoor pas een girafje geboren, dus dat geluk mocht ik ook hebben om deze te zien.
De volgende dag naar Hell’s gate om nog meer wild in een schitterend landschap te zien. Het hoogtepunt van de vakantie moest echter nog komen. Na 2 dagen Lake Naivasha vertrokken we naar Massai Mara. Na uren rijden kwamen we aan het tentenkamp Intrepid in het midden van de Mara. In de omtrek geen ander hotel of lodge te bekennen, midden in de natuur. Een luxe tent met uitzicht op een kleine rivier, waar elke avond Pumba en hertjes kwamen drinken en een nijlpaard. ’s Nachts kon je duidelijk de hyena’s en leeuwen horen janken en brullen. Voor 4 dagen de hele dag op safari met een privé auto en gids. In het begin veel foto’s gemaakt van dieren van veraf, maar gedurende de dagen kwamen steeds meer mogelijkheden om ze ook van dichtbij te bekijken.

Elke dag was er wel 1 of meerdere hoogtepunten. Op de eerste dag zagen we 2 hyena’s een gnoe aanvallen, terwijl een zebra en buffel toekeken. Helaas moesten we weg voordat het tot een einde kwam, aangezien we voor 18.30 binnen moesten zijn. De volgende dag op zoek gegaan naar de oversteek van de rivier Mara. Er zijn enkele oversteekplaatsen, dus maar naar eentje toe en wachten. Er was al een grote groep gnoes en zebra’s verzameld, maar het duurde toch nog 4 uur voordat de oversteek begon. In de tussentijd, gingen verschillende gnoes een kijkje nemen bij de rivier en wat drinken, maar niemand nam het initiatief om over te steken. Intussen kwamen er steeds meer beesten bij en werd het dringen op de kleine vlakte van de oversteek, met als gevolg dat er geen ander optie was dan de rivier over te steken. En toen eenmaal eentje het water in was (geduwd), was er geen stoppen meer aan. Duizenden dieren sprongen in het water en zwommen zo snel mogelijk naar de overkant. Een spektakel dat ca. 30 minuten duurde en even plotseling weer ophield als dat het begonnen was. Iets dat het lange wachten meer dan de moeite waard maakte.

Verder over de vlaktes gereden op zoek naar de big-5. Uiteindelijk 4 van de 5 kunnen zien. Natuurlijk de duizenden buffels, enkele kuddes olifanten, meerdere leeuwenfamilies en na veel zoeken ook nog eens het zeldzame luipaard. Het luipaard had zelfs 2 jongen bij zich. Alleen de neushoorn heb ik niet kunnen vinden. Deze werd wel gezien, maar toen deze gelukkigen hem zagen, gingen er meerdere auto’s die kant op en vluchtte hij de bosjes in en heeft zich de gehele week niet meer laten zien. Naast de big-4 bleef het elke dag nog steeds adembenemend om miljoenen gnoes over de wiedes te zien trekken. Ook de cheeta’s die zich te goed deden aan een vers gnoe-jong was indrukwekkend of de parende leeuwen of spelende giraffes en zebra’s of het badderen van de nijlpaarden. Ik had hier wel weke kunnen blijven, maar helaas aan alles komt een einde. Dus dan maar via Nairobi naar Mombasa gevlogen voor nog een paar daagjes strand.

Terug in Nairobi, had ik ook weer internet en las ik over een groot ongeval in Maridi in Zuid-Soedan. Een tankwagen was ontploft en er waren meer dan 180 doden en evenzoveel zwaar gewonden. Toch maar naar Mombasa gevlogen , maar de grootste lol was er wel vanaf. Toch nog lekker over het strand kunnen lopen en van de zee kunnen genieten. Totdat ik gebeld werd of als ik terug was in Zuid-Soedan ik direct naar Maridi kon gaan om de gewonden daar te helpen. Vanaf dat moment begonnen de voorbereidingen en besloot ik zelfs om een dag voor mijn vlucht al naar een hotel dichtbij het vliegveld te gaan, zodat ik de vlucht niet zou missen.

Terug in Zuid-Soedan, direct door naar het ziekenhuis van Maridi, waar nog zo’n 80 mensen lagen met forse brandwonden (een even zo groot aantal was verspreid over meerdere ziekenhuizen in het land). Dit is een dusdanig groot aantal en allemaal hadden ze fysiotherapie nodig, dat ik geen idee had, waar te beginnen. Dus dan maar starten en zien waar het schip zou stranden. Gesteund door een geweldig team van chirurgen en verpleegkundigen gevochten om er alles uit te halen. Na 10 lange dagen achter elkaar door werken, was de situatie toch wel flink verbeterd en konden de eerste mensen naar huis. Een loodzware opdracht, maar tegelijkertijd een mooie tijd om zoveel mensen de kunnen helpen en letterlijk leven te kunnen redden (al lukte dat niet bij iedereen). Een ervaring die ik zeker nooit zal vergeten. Doodmoe, maar voldaan ben ik nu weer terug in Juba, waar ik de eerste dag niets anders heb gedaan dan slapen.