Overzicht

De twee weken in Nederland hadden mij dus goed gedaan en vol nieuwe energie kon ik weer aan de slag. Wel was er in die 2 weken wat veranderd in Juba. Het regenseizoen was uiteindelijk dan toch begonnen. Dagelijks een of meerdere forse regenbuien al dan niet met onweer. Al de eerste dag van mijn aanwezigheid regende het zo hard dat zelfs binnen alles onder water kwam te staan. Door elke kleine spleet of kier kwam het water naar binnen. Afwachten maar tot de bui over was en dan gaan dweilen. Niet alleen leidt de hevige regen tot overstromingen en modderpoelen, maar binnen enkele dagen was er ook een Cholera epidemie uitgebroken (dit arme land heeft ook alles tegen zitten).

Om de ellende hier weer een beetje onder de aandacht te brengen, komen er meer en meer journalisten naar Zuid-Soedan. Zo kon het gebeuren dat ik voor de Chinese radio stond uit te leggen wat we doen voor mensen die door de oorlog ledematen verloren zijn. Geen enkele vraag werd daarbij geschuwd. De meest vreemde was wel: “Had deze man die landmijn niet gezien, dat hij er zomaar op ging staan?” Ik moest toen wel even goed nadenken over hoe ik dit serieus moest beantwoorden. Ook het maken van foto’s voor de website was een heel gedoe. Veel mensen hier dragen voetbal shirts, dus mocht die ene patiënt op geen van de fotos. Domweg, omdat hij Samsung op zijn shirt had staan. Toch weer speciaal en tegelijkertijd hoop ik dat het wat oplevert voor de mensen hier.

Ondertussen stond er een kort werkbezoek gepland. 3 dagen Torit, in het zuidoosten van het land, een half uur vliegen van Juba. Weer eens voor in het vliegtuig gezeten, kon ik mooi met de piloten meekijken. M.n. de radar was erg interessant. Een grote vlek op het scherm dat langzaam dichterbij kwam. Door het lawaai in het vliegtuig, niet kunnen vragen wat dat inhield. Eenmaal geland, vertelden de piloten mij, dat ik vanzelf wel zou zien wat dat inhield en dat zij snel weer terug gingen naar Juba. Zij kregen gelijk, want binnen 30 minuten nadat wij geland waren, brak er een gigantisch onweer los. Binnen enkele minuten waren de straten in rivieren veranderd en kon je geen 100 meter ver kijken. 1 uur lang bleef de regen maar vallen, er leek geen eind aan te komen. 2 dagen later, toen we werden opgehaald, vertelden de piloten dat zij waren ingehaald door de regen en dat zij “een hel van een vlucht” hadden beleefd. Als wij iets meer vertraging hadden gehad, hadden wij daar midden in gezeten. Soms moet je geluk hebben.

Na deze trip, weer net op tijd terug om het begin van de Tour de France te kijken. Toch bijzonder om de omgeving (Utrecht), die mij zo bekend is te zien, terwijl ik duizenden kilometers verder op zat. Vooral het commentaar van de Zuid-Afrikaanse verslaggevers was hilarisch. Weet je dat de etappe een gemiddeld hoogte had van onder nul, met als hoogste punt 6 meter boven NAP? Wist je dat er in Nederland speciale parkeerplaatsen zijn alleen voor fietsen? Er zijn ook nog eens speciale wegen, die alleen door fietsers gebruikt mogen worden. Ook zijn er in Utrecht 3x meer fietsen dan inwoners! Of het normaal was dat er 4 seizoenen in 1 dag voorkomen? Nederland is toch een bijzonder land! Het gewone kan dus heel bijzonder zijn. Een paar dagen nadat het peloton Nederland had verlaten en ander bijzonder moment meegemaakt. Ik zat samen met mijn collega uit Eritrea naar de tour te kijken toen zijn landgenoot als eerste Afrikaan de bolletjes trui in de tour pakte. Groot feest in ons huis en een gekkenhuis in Eritrea, mijn collega’s telefoon bleef maar rinkelen.

Het begin van juli was een spannende tijd. 9 juli is het Onafhankelijkheidsdag in Zuid-Soedan en alles stond dus in het teken van voorbereidingen op deze dag. Gedeelten van Juba werden opgeknapt en versierd en de hoeveelheid politie en soldaten in de stad nam zienderogen toe. Op de dag zelf zouden er veel hoogwaardigheidsbekleders van verschillende Afrikaanse landen aanwezig zijn en dus een uitgelezen gelegenheid voor de oppositie om zich te laten zien. Voor ons betekende dit beperkte beweeglijkheid in de stad over de laatste dagen en 9 en 10 juli binnen blijven om zoveel mogelijk ellende te voorkomen. Gelukkig is alles in Juba rustig verlopen en was de voorzichtigheid, achteraf gezien, niet nodig geweest.

Weer genoeg meegemaakt en dus tijd voor een korte ontspanning. Dit keer was Kigali in Rwanda aan de beurt. Een volkomen onbekend land voor mij. Het enige waar ik Rwanda van kende, is de genocide die er in 1994 heeft plaatsgevonden en de bijzondere film die daar over gemaakt is: Hotel Rwanda. Dit maakte de keuze voor een hotel makkelijk. Ik wilde wel eens de plaats bezoeken waar dit verhaal heeft plaatsgevonden en de film ook is opgenomen. Aangezien dit hotel eigenlijk boven mijn budget was, maar ik deze ervaring toch niet wilde missen, had besloten om hier maar 1 nacht door te brengen. Ondanks dat de film al vrij oud is en het hotel inmiddels verbouwd, waren er toch redelijk wat dingen uit de film te herkennen. Dit maakte het bekijken van de film in het daadwerkelijke hotel een bijzondere ervaring.
Natuurlijk mag aan een bezoek aan Rwanda een bezoek aan het Genocide memorial museum niet ontbreken. Niet het meest leuke museum, maar wel een heel indrukwekkend museum, waarin goed uitgelegd werd hoe het allemaal tot deze genocide heeft kunnen komen, maar ook wat de gevolgen (nog steeds) van deze gebeurtenissen is. Op het terrein van het museum liggen gigantische massagraven, waar in totaal ruim 32.000 mensen liggen begraven. De meesten hiervan zullen nooit geïdentificeerd kunnen worden. Het geheel maakte dat ik met behoorlijk wat kippenvel rond liep.
Gelukkig is er Kigali zelf weinig wat nog herinnerd aan deze tijd. Het is een moderne, goed georganiseerde en mooie stad met aardige. Heerlijk kunnen wandelen langs de brede boulevards of de kleine winkelstraatjes. Aangezien de meeste buitenlanders zich auto’s (van reisorganisaties) bewegen, zijn er genoeg mensen die nieuwsgierig zijn en een praatje met je aanknopen. Wel behoorlijk wat spierpijn opgelopen, aangezien er geen meter vlak is en Rwanda zijn naam als land van de duizend bergen echt waar maakt (en ik niet meer gewend ben om uren te wandelen). Heerlijke spierpijn dus.
Na dit interessante en indrukwekkend weekend, weer helemaal bijgetankt voor de komende tijd die, naar het zich aan laat zien, druk en interessant gaat worden. Hopelijk daarover meer een volgende keer.