Zon, zee en...

En toen was het al weer Pasen. Het blijft een nadeel in dit soort landen, dat ik al besef van seizoenen kwijt ben. Het is voor mij nu al maanden vol zomer, terwijl het pas lente is. Het grootste verschil is dat het droge seizoen nu over is. Na de lange periode van droogte en hoge temperaturen kwam er nu en dan een regenbui langs. Naast een bui nam daarmee ook de luchtvochtigheid toe, terwijl de temperatuur maar langzaam naar beneden ging.
De vliegen interesseert het echter helemaal niets, zij komen in grote getalen, het buiten zitten in wat aangenamere temperatuur, vergallen.

April luidt voor mij een nieuw tijdperk in Zuid Soedan in. Een nieuwe collega is gearriveerd en hij neemt de werkzaamheden in Rumbek en Wau van mij over, zodat ik mij meer op Juba kan richten. Aan de ene kant lekker om mijn aandacht niet meer over 3 centra te verdelen. Het heen en weer reizen zal ik echter toch wel gaan missen, al was het op en neer stuiteren in een klein vliegtuigje op sommige dagen geen pretje. Nu maar kijken wat de nieuwe situatie daadwerkelijk voor mij gaat betekenen.

Om deze periode ook echt af te sluiten en om gelijker tijd mijn verjaardag te vieren, besloot ik om half april voor een lang weekend naar Zanzibar te vliegen. Even een paar dagen zon, zee en strand om veel te kunnen wandelen en uit te rusten. Om het echt rustig aan te kunnen doen, had ik een leuk en klein hotel (slechts 7 kamers) uitgezocht. Toen ik daar aankwam bleek ik echt in paradijs te zijn belandt. Ik was de enige officiële gast in een hotel dat ver weg van alle resorts lag. Dit betekende dat ik het hele strand voor mijzelf had. Het enige minpunt was, dat er voor het hele weekend regen was voorspeld. De eerste ochtend (b)leek deze voorspelling uit te komen. Om 10.00 uur had ik echter genoeg van het balen en besloot ik de regen mijn weekend niet te laten verpesten en dus gewoon te gaan wandelen (toen de regen even stopte). Ik was echter pas enkele minuten weg, toen de regen alweer met bakken uit de lucht kwam. Niet helemaal onverwachts, dus mijn T-shirt in een plastic tasje gedaan, zodat die droog zou blijven (slim toch?). De regen was nog eens lekker warm en dus geheel niet onplezierig om zo over het verlaten strand te lopen. Bijna de hele 2 uur durende wandeling was het regen met nu en dan een klein beetje zon. ’s Middags kwam de zon toch door, maar om de een of andere vreemde reden deden mijn schouders en rug toch wel zeer en dus voor de zekerheid maar uit de zon gebleven. De volgende dag zo rood als een garnaal met een stralende zon opgestaan. De zon was echter te pijnlijk, dus was ik nu de enige die in lange broek en met shirt met lange mouwen. Toch bleek mijn nek niet genoeg beschermd, waardoor ik dit weekend weer eens het verschil tussen eerste en tweedegraads verbranding heb leren kennen. Dus toen maar besloten om alleen rond zonsopkomst en ondergang te gaan wandelen en de rest van de dag lekker lui onder een parasol door te brengen.
Er was nog een verrassing (sommigen zeggen men krijgt wat men verdient). Doordat het laag seizoen was en ik dus de enige gast was in het hotel, had de hotel eigenaar een vriend uitgenodigd. Nu was deze vriend toevallig de chef van een restaurant met 3 Michelin sterren te zijn, die graag de kok van het hotel wat wilde aanleren. Elke avond moest ik er dus voor gaan zitten om een 5-gangen diner van top kwaliteit te nuttigen. De eerste en waarschijnlijk laatste keer dat ik dit zou doen. Alles vers van het eiland of direct met de chef ingevlogen. B.v. een vers bereide pasta. Of ik er Parmezaanse kaas over heen wilde. Natuurlijk. Direct een uitleg gekregen over diverse soorten Parmezaanse kaas (inclusief proeverij) gekregen. Ik moest wel zeggen welke ik de lekkerste vond. Uiteraard koos ik (zonder het te weten) de duurste kaas uit. Het bleek om een kaas van enkele honderden euro’s per kilo te zijn. Ik blijk dus toch een dure smaak te hebben.
Al met al dus letterlijk en figuurlijk een heerlijk weekend, waar ik nog dagen aan herinnert ben, m.n. via mijn schouders.