Kou

Het lijkt alweer een behoorlijke tijd geleden dat het oud en nieuw was, vooral omdat het hier altijd zomer is (ik heb begrepen dat dat in Nederland ander is). De viering van oud en nieuw was een ervaring op zich. Om 4 uur naar het oudejaarsfeest, aangezien we vanwege de avondklok om 9 uur weer thuis moesten zijn. Hier toch nog doorgevierd tot 12 uur was. Toen naar buiten om naar het (schaarse) vuurwerk te kijken. Heel even maar, aangezien er naast het vuurwerk ook nogal veel geschoten werd en we de kogels door de straat hoorden gaan. Dus snel maar naar binnen. Na een half uur was de rust weergekeerd en konden we van de woonkamer naar de slaapkamers (die zich in een ander gebouw bevinden).

Na de ervaringen van oud en nieuw, het was weer tijd om naar Rumbek te vertrekken. Deze keer wat het een ietwat groter vliegtuig dat mij hierheen bracht. Tot mijn vreugde was het de Fokker 50 van World food Program dat ons naar Rumbek vloog. Met 54 zitplaatsen nog niet echt een groot vliegtuig, maar beter dan de 15 plaatsen in de kleine propeller vliegtuigen. Sneller en minder last van turbulentie en dus een plezierige vlucht in dit vliegtuig van Nederlandse makelij.
Het meest opvallende aan mijn terugkeer naar Rumbek was de temperatuur. Overdag kwam het kwik nauwelijks nog boven de 30 graden uit en ‘s nachts koelde het af tot een grad of 16. Hier was ik dus niet op voorbreid, geen trui mee. ‘s Nachts een heerlijke temperatuur om fijn te kunnen slapen, maar ‘s ochtends erg fris om buiten te onbijten (de restaurant bestaat uit niets anders dan een dak op palen, dus zonder muren). Gelukkig was ik niet de enige die hier niet op voorbereid was en dus zaten we, ons warmend aan de koffie, ons ontbijt naar binnen te bibberen om vervolgens vol in de zon te gaan zitten om een beetje op te warmen, maar pas halverwege de middag werd het behaaglijk.

Dit veranderde snel, want een week later kwam de temperatuur al niet meer onder de 25 graden. Overdag is de temperatuur tussen de 40 en 45 graden, maar het grootste probleem is de lage luchtvochtigheid.

Na 2 weken Rumbek vertrok ik voor mijn eerste bezoek aan Wau. Waar Rumbek een dorp is, is Wau meer een stadje. Beduidend groter, maar bij lange na niet als Juba. Er hangt een kalm sfeertje en er mag vrij rond gelopen worden (binnen bepaalde grenzen natuurlijk). Heerlijk echter om de vrijheid te voelen. Dit heeft echter ook zijn nadelen. In andere plaatsen gaan we naar afgeschermde restaurants om voor lunch of diner. Hier kan dat in Wau gewoon aan de straat. Het grote nadeel is dat er dan continu mensen langskomen om te bedelen. Als je dan naar de tafel vol eten kijkt, voelt het zo oneerlijk en zelfs beschamend. Zeker als je bedenkt dat deze stad zo ver van de aanvoerlijnen ligt, dat voedsel zeer schaars is. Zo schaars zelfs, dat wij het moeten laten invliegen vanuit Juba. Op dit soort momenten overvalt het mij toch nog steeds te beseffen in wat voor luxe we leven in een land van armoede. Aan de andere kant voelt het dan weer goed om wat voor deze mensen te kunnen doen.