Dat is het einde
Door: Guido
Blijf op de hoogte en volg Guido
13 Oktober 2014 | Irak, Nasiriyah
Het leek allemaal een rustige maand te worden, maar het verliep allemaal anders dan gedacht. De weken nadat ik in Istanbul was geweest verliepen zonder benoemingswaardigheden. Het meest opvallende was dat er regelmatig straaljagers te horen waren als ik ’s avonds in mijn zwembad lag te dobberen. Dit gaf wel een surrealistisch en apart gevoel. Lekker in mijn zwembad liggen, met een muziekje er bij en dan door zo’n (hoog overvliegende) straaljager vol beseffen dat ik wel in een oorlogsgebied lag. Toch bleef die oorlog redelijk ver van mijn bed.
De rust was echter even plotseling als snel voorbij. De planning was nog zo mooi. Eerst een paar dagen naar Erbil voor een vergadering, van daar uit naar Najaf voor een ander overleg en dan een paar dagen op familie bezoek in Qatar. De week voor mijn vertrek kwamen er echter berichten dat Nederland F16s zou sturen om het gevecht tegen ISIS/ISIL/IS te ondersteunen. Op de vooravond van mijn vertrek naar Basra om daar het vliegtuig naar Erbil te nemen, werd duidelijk dat deze beslissing wel eens grote gevolgen kon hebben voor mijn werkzaamheden in Irak. Tijdens een tussenstop in Baghdad, kreeg ik het bericht dat ik, samen met andere collegae, waarschijnlijk binnen enkele dagen het land moest verlaten. Doordat Nederland actief in de oorlog participeert, waren wij doelwit geworden en kwam de neutraliteit van het Rode Kruis in het geding. Voor mij hield dit in dat ik waarschijnlijk direct vanuit Erbil moest vertrekken zonder eerst nog naar huis te kunnen om in te pakken en afscheid van mijn collegae in Nasiriyah te kunnen nemen. De volgende dag werd bevestigt dat ik moest vertrekken, maar dat ik (onder bepaalde voorwaarden) nog wel even terug mocht. De laatste dag van de vergadering meer bezig geweest met het regelen, dan dat ik met de vergadering bezig was. De volgende dag met het vliegtuig naar Najaf om daar verder te gaan met dingen regelen en bijeenkomsten bij te wonen. Een dag later met de auto naar Nasiriyah, 1 dag om in te pakken en dan weer terug naar Najaf om naar Genève en van daaruit naar Nederland te vliegen.
Zeer spannende en hectische dagen dus. Niet alleen voor mij, maar natuurlijk ook (en nog wel meer) voor mijn ouders en familie. Ik had hen kunnen informeren dat ik naar huis kwam, maar kon toen nog niet zeggen wanneer precies, dit wist ik pas toen ik in Genève was. Zij hebben dus nog meer in spanning gezeten, zeker met alle nieuwsberichten die zij vanuit Irak kregen, wat toch anders is dan dat als je er zelf bent. Nu zit ik lekker met mijn ouders in een huisje in het bos te genieten van het toch wel mooie weer en de geweldige omgeving in Nederland (Utrechtse heuvelrug). Toch zal ik het wijds uitzicht van de Iraakse woestijn ook wel weer gaan missen.
De rust was echter even plotseling als snel voorbij. De planning was nog zo mooi. Eerst een paar dagen naar Erbil voor een vergadering, van daar uit naar Najaf voor een ander overleg en dan een paar dagen op familie bezoek in Qatar. De week voor mijn vertrek kwamen er echter berichten dat Nederland F16s zou sturen om het gevecht tegen ISIS/ISIL/IS te ondersteunen. Op de vooravond van mijn vertrek naar Basra om daar het vliegtuig naar Erbil te nemen, werd duidelijk dat deze beslissing wel eens grote gevolgen kon hebben voor mijn werkzaamheden in Irak. Tijdens een tussenstop in Baghdad, kreeg ik het bericht dat ik, samen met andere collegae, waarschijnlijk binnen enkele dagen het land moest verlaten. Doordat Nederland actief in de oorlog participeert, waren wij doelwit geworden en kwam de neutraliteit van het Rode Kruis in het geding. Voor mij hield dit in dat ik waarschijnlijk direct vanuit Erbil moest vertrekken zonder eerst nog naar huis te kunnen om in te pakken en afscheid van mijn collegae in Nasiriyah te kunnen nemen. De volgende dag werd bevestigt dat ik moest vertrekken, maar dat ik (onder bepaalde voorwaarden) nog wel even terug mocht. De laatste dag van de vergadering meer bezig geweest met het regelen, dan dat ik met de vergadering bezig was. De volgende dag met het vliegtuig naar Najaf om daar verder te gaan met dingen regelen en bijeenkomsten bij te wonen. Een dag later met de auto naar Nasiriyah, 1 dag om in te pakken en dan weer terug naar Najaf om naar Genève en van daaruit naar Nederland te vliegen.
Zeer spannende en hectische dagen dus. Niet alleen voor mij, maar natuurlijk ook (en nog wel meer) voor mijn ouders en familie. Ik had hen kunnen informeren dat ik naar huis kwam, maar kon toen nog niet zeggen wanneer precies, dit wist ik pas toen ik in Genève was. Zij hebben dus nog meer in spanning gezeten, zeker met alle nieuwsberichten die zij vanuit Irak kregen, wat toch anders is dan dat als je er zelf bent. Nu zit ik lekker met mijn ouders in een huisje in het bos te genieten van het toch wel mooie weer en de geweldige omgeving in Nederland (Utrechtse heuvelrug). Toch zal ik het wijds uitzicht van de Iraakse woestijn ook wel weer gaan missen.
-
13 Oktober 2014 - 12:31
Piet Optiek:
Ik weet dat je het jammer vindt dat je niet meer Irak zit, maar hier is iedereen blij dat je veilig thuis bent:) En er zijn nog genoeg gebieden waar ook goed werk kunt doen. Veel plezier hier, lieve groet Piet
-
13 Oktober 2014 - 13:33
TRIX:
Ik kan me dat gevoel van je ouders helemaal voorstellen!
Nu wachten op de volgende missie?
Geniet maar van je " vrijheid". -
13 Oktober 2014 - 14:24
Monique:
Wel balen zo'n raar eind van je missie. Maar ook wel een fijn bericht dat je veilig thuis bent... -
13 Oktober 2014 - 19:19
Jeroen:
Geniet van de tijd met je familie en vrienden.
Goed dat je in veiligheid bent gebracht!
Groeten,
Jeroen -
13 Oktober 2014 - 20:46
Ellen:
Ik snap dat je baalt dat het zo plotseling afgelopen is, maar ik ben toch blij dat je weer in Nederland bent
Groetjes,
Ellen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
