Spannende tijden

Zoals jullie op het nieuws hebben kunnen volgen, is er de laatste tijd veel te doen over Irak. De gevechten en aanslagen zijn dagelijks in het nieuws. Hoewel hier alles relatief rustig is, blijven de spanningen erg hoog. Desondanks, blijven we proberen een zo normaal mogelijk leven te leiden met zoveel mogelijk afleiding van wat er om ons heen speelt.
Zo was, na maanden van werken, het eind augustus dan toch zover: Het Nassiriyah Internationale zwembad was klaar. Toen ik 6 maanden geleden hier kwam wonen, was het dakterras op ons huis 1 grote troep. De schermen tegen inkijkers waren vergaan en er lagen bergen met opgewaaid vuil en zand. Aangezien het in dit klimaat niet echt lekker in de tuin werken is, kon ik elke dag maar een beetje doen, maar uiteindelijk hingen er nieuwe doeken en waren er containers vol troep verwijderd. In Nederland een opblaas zwembad gekocht, omdat deze hier niet te betalen zijn, opgeblazen, gevuld en voorzien van een afdakje tegen de zon en voilà, dakterras met zwembad is klaar. Wat een beetje tegen viel, was dat na het vullen met leiding, de bodem van het zwembad niet meer te zien was. Na 1 dag was al het zand, dat blijkbaar in het leidingwater zit naar de bodem gezakt, waardoor er een mooi laagje zand op de bodem lag. En dit is dus het water waar wij in douchen en onze kleren in wassen, maar ja het kon erger.

Ook weer een aantal keer even op en neer geweest naar Najaf. Onderweg op een van deze tochten voor het eerst een echte zandstorm meegemaakt. Hier in Nassiriyah is de zon wel eens verduisterd, maar onderweg leek het wel alsof we een mistbank inreden. We hadden maar een paar meter zicht en tegelijkertijd was er een continue ruisend geluid van het zand dat met grote snelheid tegen de auto aanblies. Dit ging voor meer dan honderd kilometer (dus meer dan een uur) zo door. Normaal gesproken stoppen we halverwege even om de benen te strekken, maar dat hebben we deze keer maar gelaten.

Naast alle spanningen hier, waren er de afgelopen maanden ook de frustratie over de verhuur van mijn huis. De afgelopen 2 jaar (t/m eind april) was mijn huis verhuurd via Domica. Om totaal geen zorgen te hebben over dit huis, had ik het uitgebreide pakket extra’s genomen, waarbij zij naast het financiële beheer, ook technisch beheer zouden voeren. Dit hield in dat zij in de gaten zouden houden of het huis goed onderhouden werd en kleine gebreken zouden verhelpen. Bij de eindinspectie bleek het huis echter te zijn verwaarloosd en dat er een schoonmaak ploeg en een tuinman in moest komen. Aangezien dit een dure aangelegenheid was, bood Domica mijn ouders aan dat als zij de tuin zouden doen, zij hiervoor een vergoeding zouden krijgen. Mijn ouders uren en uren hard in de tuin gewerkt en vervolgens zei Domica glashard, bedankt maar wij kunnen u niets vergoeden en de materialen krijgt u maar voor de helft vergoed. Toen wij vroegen hoe het kon dat het huis zo verwaarloosd was, terwijl zij daar toch op zouden letten, gaven zij doodleuk aan: “Er zaten Aziaten in hè en die hebben een ander idee van onderhouden en wij mogen dat niet controleren vanwege de privacy.” Op de vraag wat zij dan voor het betaalde technische beheer hebben gedaan, gaven zij als antwoord: “de voor en na inspectie” die ook standaard in het basis verhuurpakket zat en waarvan we nog steeds, meer dan 4 maanden later, op het rapport wachten. Zij vertikken het echter om iets van een schade vergoeding of (een deel) van de betaalde premie voor het beheer van mijn huis te betalen. Deze hele procedure kost mij veel tijd en energie en lijkt door hun starre gedrag, niets op te leveren. Gelukkig heb ik mijn huis nu kunnen verhuren via een ander verhuurbedrijf, die zich (tot nu toe) wel aan de afspraken houdt.
De hoogste tijd dus om er weer even tussen uit te gaan en goed te ontspannen. Waar, hier in de omgeving kan dat beter dan in Istanbul. Dus maar een lang weekend daar geboekt. Een leuk hotelletje op loopafstand van de blauwe moskee en Hagia Sofia geboekt. Heerlijk om vrij rond te kunnen lopen, Istanbul is een geweldige wandel stad. Smalle straatjes net buiten het toeristen centrum om uren lang rond te dolen, afgewisseld met parken en de kust om op een bankje een boekje te lezen. ’s Avonds op het plein bij de Blauwe moskee en de Hagia Sofia kijken hoe de mensen zich vermaken, wat kan een mens zich nog meer wensen. De laatste dag vooral aan de kust doorgebracht, aangezien ik van al het wandelen, door de spierpijn, bijna niet vooruit kon. Soms kan spierpijn echt lekker zijn, het gaf mij het gevoel dat ik heb kunnen doen waar ik voor gekomen was.
Uiteraard verliep het geheel niet helemaal vlekkeloos. Op de terugweg bij de douane bleek dat mijn paspoort bij binnenkomst niet gestempeld was. Ik was dus nooit officieel het land binnengekomen en zonder stempel bij binnenkomst, kon ik het land niet uit. Ik hem voorzichtig uitgelegd dat met een evisum het paspoort niet gestempeld wordt en dat er daarom er geen stempel in mijn paspoort stond. Dit was volgens hem niet waar en dus moest ik maar een stempel regelen. Hoe ik dat moest doen, kon hij mij echter niet vertellen. Ik was gelukkig ruim op tijd op het vliegveld (er is geen openbaar vervoer na 0.00 uur en mijn vlucht was om 4.25 uur), dus liet ik mij niet wegsturen. Na 15 minuten op de douanier ingepraat te hebben, stempelde hij mijn paspoort toch maar met de woorden, die stomme Hollanders. Na hem voorzichtig en na het stempelen mee te hebben gedeeld dat de stomme Hollander er niets aan kon doen dat hij het evisum niet begreep of dat zijn collega (ik heb maar niet stomme Turk gezegd) mijn paspoort niet had gestempeld, kon ik eindelijk verder en weer op weg naar Irak.